Εἰπούσης δὲ τῆς Ἰουλίας· «Ἐγώ, ἀδελφή μου, ἀντὶ σοῦ τὰ συλλέγω, σὺ δέ, ἐπειδὴ ἔχεις ἀνάγκην νὰ ἀναπαυθῇς, ἄπελθε». Αὕτη πάλιν ἀπήντησεν· «Ζῇ Κύριος, δὲν θὰ ἀναβῶ ἐπὶ τῆς κλίνης μου πρὶν ἢ συναθροίσω τὰ διεσκορπισμένα ξύλα μου». Παρευθὺς δὲ γεμίσασα τὰς ἀγκάλας αὐτῆς ἀπῆλθεν· ἀλλ’ ἀναβαίνουσα τὴν κλίμακα, εὐθὺς ὡς ἔφθασεν εἰς τὴν ἀνωτάτην βαθμίδα, περιπλεχθεῖσα τοὺς πόδας, κατέπεσε κατὰ πρόσωπον ἐπάνω εἰς τὰ ξύλα, τὰ ὁποῖα ἔφερεν· ἓν δὲ τούτων τοσοῦτον βαθέως ἐβυθίσθη εἰς τὸ πρόσωπόν της, καὶ τόσον πλησίον τῶν ὀφθαλμῶν, ὥστε ὅλαι αἱ ἀδελφαὶ ἐνόμισαν ὅτι ἐτυφλώθη κατὰ τὸν ἕνα ὀφθαλμόν. Ὁ μὲν λοιπὸν πονηρὸς ἐπεβουλεύετο αὐτὴν διαφοροτρόπως· ὁ δὲ Κύριος καθωδήγει αὐτὴν διὰ τὸν λίαν εὐάρεστον εἰς αὐτὸν βίον τὸν ὁποῖον διῆγεν. Ἐγείρασαι λοιπὸν αἱ ἀδελφαὶ τὴν Εὐπραξίαν πεσοῦσαν, καὶ ἐπιτηδείως ἐκβαλοῦσαι ἐκ τοῦ προσώπου αὐτῆς τὸ ἐμπαγὲν ξύλον ἄνευ οὐδεμιᾶς βλάβης τοῦ ὀφθαλμοῦ, παρεκάλουν αὐτὴν θερμῶς νὰ κατακλιθῇ πρὸς ἀνάπαυσιν, ἀλλ’ αὕτη οὐδόλως ἐπείθετο, καὶ εἶπεν ὅτι δὲν θὰ ἀναπαυθῇ, πρὶν ἢ τελειώσῃ τὴν συνήθη ὑπηρεσίαν τῶν ἀδελφῶν.
Πληγωμένη λοιπὸν κατά τε τὸν πόδα καὶ τὸν ὀφθαλμὸν ὑπηρέτει τὰς ἀδελφὰς καὶ πρὸ τῶν ἄλλων παρευρίσκετο εἰς τὰς συνάξεις· διότι ὁ πολὺς πρὸς τὸν Θεὸν ζῆλός της ἔκαμεν αὐτὴν νὰ μὴ αἰσθάνηται τοὺς ἐκ τῶν τραυμάτων πόνους· ἀλλὰ δὲν ἦτο εὔκολον εἰς τὸν πονηρὸν νὰ ὑποφέρῃ ταῦτα, ὅστις, πνέων ἐκδίκησιν, ἐμηχανᾶτο διαφόρους τρόπους πρὸς ὄλεθρον αὐτῆς καί ποτε ἀναβᾶσαν τὴν Εὐπραξίαν μετὰ τῆς Ἰουλίας εἰς τὸ ὑπερῷον τὸ κείμενον ἐπάνω τῶν τριῶν ὀρόφων, ἵνα φέρῃ ἐκεῖθεν ἀναγκαῖον τι διὰ τὰς Μοναχάς, ὁ διάβολος, κατὰ παραχώρησιν τοῦ Θεοῦ, θελήσαντος ἵνα φανερωθῇ ἡ ἀρετὴ τῆς Εὐπραξίας διὰ τοῦ πειρασμοῦ, κατεκρήμνισεν αὐτὴν ἄνωθεν εἰς τὴν γῆν. Καὶ ἡ μὲν Ἰουλία, νομίσασα ὅτι συνετρίβη ἡ Ὁσία, ἐκραύγαζε καὶ ἐθρήνει, αἱ δὲ Μοναχαὶ καὶ ἡ Ἡγουμένη μαθοῦσαι ὅτι ἐκρημνίσθη ἡ Εὐπραξία καὶ ἀναλογιζόμεναι τὸ ὕψος, ἀπὸ τοῦ ὁποίου ἐκρημινίσθη, συνέδραμον εἰς τὴν Εὐπραξίαν ὡς εἰς νεκράν. Αὕτη ὅμως ἐγερθεῖσα, (διότι ὁ Κύριος ἐβάσταζεν αὐτὴν ὅτε ἔπιπτεν) εἶπε· «Μὴ κλαίετε, ἀδελφαί, διότι, ὡς βλέπετε, ἐσώθην, οὐδόλως βλαβεῖσα ἐκ τῆς πτώσεως». Ἐκπλαγεῖσαι λοιπὸν ὅλαι εἶπον· «ὄντως ἑξάκις λυτροῦται ὁ δίκαιος ἐξ ἀναγκῶν, ἀλλὰ καὶ ἑβδόμην φορὰν ἐπίσης ἀπαλλάσσεται».