ΕΥΠΡΑΞΙΑΣ τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν ἡ θαυμαστὴ πολιτεία καὶ ἡ πνευματικὴ ἀνδρεία πάντα νοῦν ἐξέπληξεν Ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων καὶ εἰς αὐτὴν ἀληθῶς ἐφαρμόζεται τὸ τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος «Γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει; τιμιωτέρα δὲ ἔστι λίθων πολυτελῶν ἡ τοιαύτη». Ἀπαριθμῶν εἶτα ὁ αὐτὸς Σολομῶν τὰ κατορθώματα τῆς ἀνδρείας γυναικός, λέγει, ὅτι αὕτη ἐπεξεργάζεται τὸ ἔριον καὶ τὸ λίνον, συνάγει ἀφθόνως πόρους ζωῆς καὶ πλοῦτον, καταφυτεύει ἀμπελῶνας ἐκ τῶν καρπῶν τῶν χειρῶν της, τοὺς βραχίονάς της ἐκτείνει εἰς τὴν ἄτρακτον, καὶ καθίσταται ἐν ἑνὶ λόγῳ ἡ ἐλπὶς καὶ παρηγορία τοῦ ἀνδρός της καὶ ἄλλα τινὰ καὶ εὐτελῆ ἔργα ἐργάζεται, ἅτινα εἰσὶ πολὺ κατώτερα τῶν πλεονεκτημάτων τῆς ὄντως γενναίας ψυχῆς.
Ἂν λοιπὸν αἱ τοιαῦται γυναῖκες ἐθεωρήθησαν καὶ ὠνομάσθησαν ὑπὸ τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος ἀνδρεῖαι, πολὺ δικαιότερον εἶναι νὰ ὀνομασθῶσιν ἀνδρεῖαι αἱ κατὰ Θεὸν μεταβαλοῦσαι τὴν ἑαυτῶν φύσιν εἰς ἀνδρικήν, καὶ ἀνδρικῶς κατὰ τῶν παθῶν αὐτῶν παλαίσασαι καὶ θριαμβεύσασαι· διότι ἡ λέξις ἀνδρεία, ὡς ὥρισαν αὐτὴν οἱ περὶ ἀρετῶν φιλοσοφήσαντες, σημαίνει τὴν ἀφοβίαν καὶ γενναιότητα, τὴν ὁποίαν δεικνύει ὁ πάσχων πρὸς πᾶν φοβερὸν καὶ ἐπίπονον. Καὶ φοβερὸν μὲν καὶ λίαν φρικῶδες εἶναι ὁ κατὰ τῶν ἀσάρκων δαιμόνων πόλεμιος, λίαν δὲ ἐπίπονος εἶναι ἡ τῆξις καὶ ταπείνωσις τῆς σαρκὸς διὰ τῆς ἐγκρατείας καὶ πάσης ἄλλης σκληραγωγίας. Ὅσαι λοιπὸν γυναῖκες ἀνέλαβον τοιοῦτον πόλεμον καὶ διὰ σωματικῆς σκληραγωγίας κατέστειλαν τὰς σαρκικὰς ἐπαναστάσεις καὶ εἰς οὐδεμίαν ἐξ αὐτῶν ὑπεχώρησαν, πῶς δὲν εἶναι εὔλογον νὰ ὀνομασθῶσιν ἀνδρεῖαι καὶ νὰ ἐπαινῶνται καὶ θαυμάζωνται πλέον ἢ ἡ γυνὴ ἐκείνη, ἥτις ἐκρίθη ὑπὸ τοῦ Σολομῶντος ἀξία νὰ ὀνομασθῇ ἀνδρεία; Ἐκ τούτων τῶν γυναικῶν μία καὶ ἐπισημοτάτη εἶναι ἡ τρισένδοξος Εὐπραξία, ἥτις εἶναι ἐνδόξου καταγωγῆς, πολὺ δὲ ἐνδοξοτέρα καὶ περιφανεστέρα ὡς πρὸς τὴν κατὰ Θεὸν πολιτείαν.
Πατρὶς μὲν τῆς Ἁγίας εἶναι ἡ βασιλὶς τῶν πόλεων Κωνσταντινούπολις (οἰκεῖον δὲ εἶναι εἰς ἡμᾶς τὸ καλὸν τοῦτο καὶ οὐκ ἐπείσακτον), οἱ δὲ γονεῖς αὐτῆς ἦσαν συγκλητικοὶ καὶ πρῶτοι τῶν γερουσιαστῶν. Τὸ δὲ γένος αὐτῆς ἦτο συγγενὲς πρὸς τὸ γένος τοῦ τότε βασιλέως. Ἐβασίλευε δὲ τότε Θεοδόσιος ὁ ἐπονομασθεὶς Μέγας, ἐν ἔτει τπ’ (380), ὅστις σοφῶς ἐκυβέρνα τὸ πηδάλιον τῆς αὐτοκρατορίας του.