Ἐνήστευον δὲ πᾶσαι διαφόρως· αἱ μὲν ἔτρωγον τὴν ἑσπέραν ἑκάστης ἡμέρας, ἄλλαι δὲ ἡμέραν παρ’ ἡμέραν, ἕτεραι δὲ μετὰ δύο ἡμέρας καί τινες μετὰ περισσοτέρας. Ὁσάκις δὲ ἠσθένουν, δὲν ἔκαμνον χρῆσιν φαρμάκων, ἀλλὰ παιδείαν νομίζουσαι τὴν ἀσθένειαν εὐηρεστοῦντο εἰς τὰς ἀσθενείας, κατὰ τὸν μέγαν Ἀπόστολον, ὑπεδέχοντο δὲ τοὺς πειρασμοὺς ὡς πατρικὴν τιμωρίαν, τότε δὲ ἐβεβαιοῦντο ὅτι δὲν ἦσαν νόθαι, ἀλλὰ γνήσιαι θεράπαιναι τοῦ Θεοῦ. Οὐδέποτε ἐξήρχοντο τῆς θύρας τῆς Μονῆς. Τοιοῦτον λοιπὸν βίον διάγουσαι εὐηρέστουν εἰς τὸν Θεόν, ὅστις καὶ διὰ τοῦτο πολλὰ σημεῖα δι᾽ αὐτῶν ἐποίει.

Ἐλθοῦσα λοιπὸν ἡ Εὐπραξία μετὰ τῆς θυγατρός της εἰς τὴν Μονὴν ἐκείνην καὶ ἐκ τοῦ πλησίον γνωρίσασα ταύτας, ὑπερεθαύμασε τὴν πολιτείαν αὐτῶν καὶ ἐφεξῆς συνεχῶς ἐπεσκέπτετο τὴν Μονήν, προσφέρουσα κηρία καὶ ἀρώματα. Παρεκάλεσε δὲ κάποτε τὴν Ἡγουμένην, ἵνα δεχθῇ ἐτήσιόν τινα πρόσοδον χρυσοῦ πρὸς προμήθειαν τῶν ἀναγκαίων, καὶ πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦ νὰ μνημονεύωσιν αὐτῆς, ὡς καὶ τῆς θυγατρὸς καὶ τοῦ κεκοιμημένου ἀνδρός της ἐπὶ τῶν προσευχῶν των. Ἡ Ἡγουμένη ἀπεποιήθη τὴν προσφοράν, εἰποῦσα ὅτι οὐδεμίαν ἔχουσιν ἀνάγκην χρημάτων. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ Εὐπραξία βαθέως ἐθλίβη διὰ τὴν ἀποποίησιν ταύτην, ἡ προεστῶσα, πρὸς ἀνακούφισιν τῆς θλίψεως ἐκείνης, εἶπε πρὸς τὴν Εὐπραξίαν· «Ἔλαιον δίδε εἰς ἡμᾶς πρὸς φωταψίαν τοῦ Ναοῦ μας καὶ ἀρώματα πρὸς θυμίασιν, καὶ ταῦτα ἂς εἶναι εἰς ὀσμὴν εὐωδίας, εἰς θυσίαν δεκτὴν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ»· αὕτη δὲ προθύμως ἐχορήγει ταῦτα. Συχνότερον δὲ ἐπισκεπτομένης τῆς Εὐπραξίας καὶ τῆς θυγατρὸς αὐτῆς τὴν Μονὴν λέγει ποτὲ εἰς τὴν κόρην ἡ προεστῶσα· «Ἀγαπᾷς, τέκνον, τὴν Μονὴν καὶ τὰς ἀδελφάς, καὶ θέλεις νὰ μένῃς μεθ’ ἡμῶν;». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Καὶ ἀγαπῶ καὶ θέλω νὰ μένω μεθ’ ἡμῶν, ἂν καὶ ἡ μήτηρ μου συναινέσῃ εἰς τοῦτο». Ἡ δὲ Ἡγουμένη, δοκιμάζουσα τὴν κόρην, λέγει πρὸς αὐτὴν μὲ ἱλαρότητα· «Τίνα μᾶλλον ἀγαπᾷς, ἡμᾶς ἢ τὸν μνηστῆρα σου;». Καὶ ἡ κόρη ἀπήντησεν· «Οὔτε ἐγὼ εἶδον ἐκεῖνον, οὔτε ἐκεῖνος ἐμέ· πῶς λοιπὸν δύναμαι νὰ ἀγαπήσω ἐκεῖνον, τὸν ὁποῖον οὐδέποτε εἶδον; Σᾶς ὅμως, ἐπειδὴ σᾶς εἶδον καὶ σᾶς βλέπω, ἑπομένως καὶ ἀγαπῶ».

Ταῦτα ἀκούσασα ἡ μήτηρ ἐδάκρυζεν ὑπὸ τῆς χαρᾶς διὰ τὴν σύνεσιν καὶ τὰς ἀποκρίσεις τῆς θυγατρός της, ἀνωτέρας οὔσας τῆς ἑπταετοῦς ἡλικίας της. Περὶ δὲ τὴν ἑσπέραν λέγει ἡ μήτηρ πρὸς αὐτήν· «Ἂς ἐπανέλθωμεν, τέκνον, εἰς τὸν οἶκον ἡμῶν». Λέγει ἡ κόρη· «Σὺ ἄπελθε, μῆτερ μου, ἐγὼ ὅμως θὰ μείνω ἐνταῦθα».