Ἐπειδὴ δὲ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς τὴν εἰς τοὺς πένητας γενομένην ἐλεημοσύνην θεωρεῖ ὡς γενομένην εἰς ἑαυτὸν (διότι εἶπεν· «ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε»), ἂς διανείμωμεν τὸν πλοῦτον μετ’ ἐκείνου, ὅστις ἔδωκεν αὐτὸν εἰς ἡμᾶς, ἵνα καὶ τῆς ἀτελευτήτου αὐτοῦ βασιλείας συγκληρονόμοι γενώμεθα». Καὶ ἡ μὲν γυνὴ ταῦτα εἶπεν, ὁ δὲ Ἀντίγονος, μεγάλως εὐχαριστηθεὶς διὰ ταῦτα, ηὐχαρίστησε τὸν Θεόν, διότι εὗρε τὴν σύζυγον αὐτοῦ σύμφωνον. Τοιαύτας λοιπὸν συνθήκας ἔθεσαν μεταξύ των ἀμφότεροι ὁμοφώνως. Ἐξηκολούθουν ἑπομένως νὰ ἀπέχωσι τῆς πρὸς ἀλλήλους σαρκικῆς μίξεως καὶ νὰ μεταδίδωσι τὰ ἑαυτῶν ἀγαθὰ τοῖς δεομένοις. Διῆγον δὲ τὸν ἑαυτῶν βίον ἐργαζόμενοι πᾶν εἶδος ἀρετῆς. Οὕτω δὲ ἐπιζήσας ὁ Ἀντίγονος ἓν ἔτος καὶ εὐαρεστήσας τῷ Θεῷ πολλῷ μᾶλλον ἢ πρότερον, μετέστη ἐκ τοῦ προσκαίρου τούτου βίου εἰς τὰς αἰωνίους Μονάς.
Μαθόντες τὸν θάνατον τοῦ Ἀντιγόνου ὁ βασιλεὺς καὶ οἱ περὶ αὐτὸν ἐλυπήθησαν σφόδρα, ἐνθυμούμενοι τὴν πίστιν καὶ χρηστότητα τῶν ἠθῶν ἐκείνου, ἐπαρηγόρουν δὲ τὴν Εὐπραξίαν, ἐπιθυμοῦντες, ὅσον ἠδύναντο, νὰ μετριάσωσι τὴν λύπην αὐτῆς διὰ τὴν συμφοράν. Αὕτη δὲ προσπεσοῦσα εἰς τοὺς πόδας τοῦ βασιλέως καὶ τῆς βασιλίσσης παρεκάλει αὐτοὺς μετὰ δακρύων, ἵνα προστατεύσωσι τὴν θυγατέρα αὐτῆς, μείνασαν ὀρφανὴν πατρός, ἔλεγε δὲ πρὸς αὐτούς· «Εἰς τὸν Θεὸν πρῶτον παρατίθεμαι ταύτην, καὶ δεύτερον εἰς ὑμᾶς· ἂν λοιπὸν ἐνθυμῆσθε τὸν πατέρα αὐτῆς, εὐεργετήσατε ταύτην». Οἱ συγκινητικοὶ οὗτοι λόγοι ἀπέσπασαν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν τῶν βασιλέων θερμὰ καὶ πολλὰ δάκρυα, μετὰ δὲ ταῦτα ὑπεσχέθησαν πᾶσαν δυνατὴν προστασίαν. Μετὰ παρέλευσιν χρόνου τινός, ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος εὗρε διὰ τὴν θυγάτέρα τοῦ Ἀντιγόνου μνηστῆρα τινά, υἱὸν ἑνὸς τῶν ἐξοχωτάτων συγκλητικῶν, εὐγενῆ, πλούσιον, νεαρόν, περικαλλῆ τε καὶ χαριέστατον. Ὁ νέος οὗτος ἐμνηστεύθη τὴν κόρην διὰ τῆς πλήρους συγκαταθέσεως τῆς μητρὸς αὐτῆς. Τοῦ δὲ γάμου ἡ ἐκτέλεσις ἀνεβλήθη, ἕνεκα τῆς ἀνηλικιότητος τῆς Εὐπραξίας, ἑξαετοῦς ἤδη οὔσης.
Τὰ μὲν λοιπὸν ἀφορῶντα τὴν μικρὰν Εὐπραξίαν οὕτως ᾠκονόμησεν ο βασιλεὺς μετὰ τῆς μητρός, ἥτις, θεαρέστως παιδαγωγοῦσα τὸ θυγάτριόν της, μετήρχετο καὶ αὐτὴ πᾶσαν ἀρετὴν καὶ μάλιστα τὴν σωφροσύνην, φυλάττουσα ἄμεμπτον τὴν κοίτην τοῦ κεκοιμημένου ἀνδρός της. Ἀλλ’ εἰς ὅσα ἐκείνη κατέβαλλε μεγαλυτέραν σπουδὴν καὶ προσοχήν, εἰς ταῦτα καὶ ὁ πολυμήχανος δαίμων ἐμηχανᾶτο δεινοτέρας ἐπιβουλάς.