Ἐμβάλλει λοιπὸν ἔρωτα λυσσώδη εἴς τινα τῶν προὐχόντων πρὸς τὴν γυναῖκα· οὗτος, καλῶς γινώσκων ὅτι διὰ τὸ σεμνὸν αὐτῆς ἦθος δὲν ἠδύνατο οὐδέποτε νὰ λάβῃ αὐτὴν γυναῖκα, μετεχειρίσθη μεσίτιδα πρὸς ἐκπλήρωσιν τῆς ἐπιθυμίας του τὴν βασίλισσαν, ἥτις καὶ ἀνεκοίνωσε τὸ πρᾶγμα εἰς τὴν Εὐπραξίαν, ἐπαινοῦσα τὸν νυμφίον καὶ παρακινοῦσα αὐτὴν νὰ συναινέσῃ εἰς τὸν γάμον, ἀλλ’ ὡς ἐφαίνετο ἐλάλει πρὸς κωφόν, οἱ δὲ λόγοι αὐτῆς οὐδόλως εἰσήρχοντο εἰς τὰς ἀκοὰς τῆς σώφρονος ἐκείνης γυναικός. Ἐπειδὴ δὲ ἠνωχλεῖτο πολλάκις, βαρέως ποτὲ στενάξασα καὶ τοὺς ὀφθαλμούς της δακρύων πληρώσασα, ἀνεφώνησεν· «Ἂς μὴ συμβῇ ποτὲ εἰς ἐμέ, καθαρώτατε νυμφίε μου Χριστὲ Βασιλεῦ, νὰ ἀθετήσω τὰς πρὸς τὸν ἁγνὸν σύζυγόν μου συνθήκας καὶ νὰ ἐπιτρέψω εἰς ἄλλον νυμφίον νὰ μολύνῃ τὴν κοίτην ἐκείνου».
Ταῦτα πάντα τὰ γενόμενα μαθὼν ὁ αὐτοκράτωρ καὶ λυπηθεὶς σφόδρα ἐπέπληξε τὴν βασίλισσαν, διότι ἐπεχείρησε νὰ πείσῃ γυναῖκα σεμνὴν καὶ τὴν παρθενίαν ἀσπασαμένην νὰ εἰσέλθῃ εἰς δεύτερον γάμον. Πληροφορηθεῖσα δὲ ἡ σώφρων ἐκείνη γυνή, ὅτι δι’ αὐτὴν ὁ βασιλεὺς ἦτο δυσηρεστημένος κατὰ τῆς βασιλίσσης, ἐθλίβη μεγάλως, καὶ σκεψαμένη ἀπεφάσισε ν’ ἀπέλθῃ ἐκ Κωνσταντινουπόλεως καὶ νὰ μεταβῇ εἰς Αἴγυπτον πρὸς ἐπίσκεψιν δῆθεν ἑνὸς κτήματος τὸ ὁποῖον εἶχεν ἐκεῖ. Ἀφοῦ δὲ ἦλθεν εἰς Αἴγυπτον μετὰ τῆς θυγατρός της, διήρχετο ἐκεῖ τὸν καιρόν της φροντίζουσα ἐπιμελῶς περὶ τῶν πτωχῶν καὶ τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου διῆγεν ἐντὸς θείων Ναῶν καὶ τῶν Μοναστηρίων, ἐπιχορηγοῦσα εἰς τοὺς Μοναχοὺς τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαῖα. Μαθοῦσα δ’ ὅτι ἐν Θηβαΐδι ὑφίσταται ἀσκητήριον πολλῶν μοναζουσῶν, (διότι ὑπῆρχον εἰς αὐτὸ περὶ τὰς ἑκατὸν τριάκοντα), ἐπεθύμησε νὰ ἔλθῃ καὶ πρὸς ἐκείνας, κατὰ τὴν συνήθειάν της, διὰ νὰ μεταδώσῃ καὶ εἰς αὐτὰς τὰ χρειώδη.
Ἀπέρχεται λοιπὸν ἐκεῖ μετὰ τῆς θυγατρὸς καὶ πολλῶν θεραπόντων. Ὁ βίος, τὸν ὁποῖον διῆγον αἱ ἀσκήτριαι τοῦ τόπου ἐκείνου, ἦτο θαυμαστός, διότι καὶ ἐγκράτειαν μετήρχοντο αὐστηρὰν καὶ πολὺ ἐσκληραγώγουν τὰ ἑαυτῶν σώματα, ἀπέχουσαι παντελῶς τοῦ εὐφραίνοντος τὴν καρδίαν οἴνου, ὡσαύτως καὶ ἐλαίου τοῦ ἡδύνοντος τὸν φάρυγγα, δι’ ἄρτου μόνον τρεφόμεναι καὶ ἀκροδρύων τινῶν· ἂν δέ ποτε ὑφίστατο ἀνάγκη νὰ μεταλάβωσι τροφῆς ἀναπαυτικωτέρας τῆς συνήθους, ἡ τροφὴ αὕτη ἦσαν τὰ λάχανα καὶ τὰ ὄσπρια ἄνευ ἐλαίου· στρωμναὶ δὲ αὐτῶν ἦσαν ἕνα ψιάθιον καὶ τριῶν πήχεων ράκος, τὰ δὲ ἐνδύματα αὐτῶν ἦσαν τρίχινα, τὰ ὁποῖα καὶ ἐσκέπαζον καὶ ἐσκληραγώγουν τὰ σώματά των.