Ἤδη ὅμως καταβληθέντος τοῦ σώματος ἕνεκα τῆς μακρᾶς νηστείας καὶ τῆς στάσεως, κατέπεσεν ἄφωνος καὶ σχεδὸν ἀναίσθητος. Τότε λοιπὸν προσελθοῦσα ἡ Ἡγουμένη καὶ ἐγείρασα αὐτὴν διὰ τῶν ἀδελφῶν, ἐφώνησε· «Τέκνον, Εὐπραξία, βλέψον πρός με καὶ λάλησον». Ἀλλ’ ἡ Εὐπραξία ἔμεινεν ἄφωνος· ἔπειτα προσέφερεν εἰς αὐτὴν τροφὴν καὶ εἰποῦσα «ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ φάγε», ἐνέβαλεν ἄρτον εἰς τὸ στόμα αὐτῆς καὶ ἐκείνη ἔφαγε καὶ ἔπιε, καὶ οὕτω μετά τινας ἡμέρας ἤρχισε νὰ ἐνδυναμοῦται καὶ νὰ ἀγωνίζεται ὡς καὶ πρότερον, ἐν καιρῷ μὲν θέρους καιομένη ὑπὸ τοῦ ἡλίου, ἐν καιρῷ δὲ χειμῶνος παγώνουσα ὑπὸ τοῦ ψύχους· ἀλλ’ ὅμως οὐδὲν ἠδύνατο νὰ ὀλιγοστεύσῃ τὴν προθυμίαν τὴν ὁποίαν εἶχε τοῦ νὰ ἐργάζεται πάντοτε τὴν ἀρετήν.
Ἀλλ’ ὁ ἐχθρὸς τῶν εὐσεβῶν, ἐπειδὴ δὲν ἠδυνήθη νὰ ὑποσκελίσῃ τὴν Εὐπραξίαν ἐξαπατῶν αὐτὴν διὰ τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν, ἐσκέφθη νὰ ἐπιβουλευθῇ τὴν ζωὴν τῆς Ὁσίας. Ἐνῷ δέ ποτε ἐξέβαλλεν ὕδωρ ἐκ τοῦ φρέατος περιπλέξας τοὺς πόδας αὐτῆς κατέρριψεν ἐντὸς αὐτοῦ· ἀνελθοῦσα δὲ ἐκ τοῦ βυθοῦ τοῦ ὕδατος εἰς τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ καὶ λαβοῦσα τὸ σχοινίον, ἐκ τοῦ ὁποίου ἐκρέματο ὁ κάδος, ἀνέκραξε· «Κύριε, σῶσόν με». Τότε αἱ λοιπαὶ Μοναχαί, ἀκούσασαι τὰς γοερὰς αὐτῆς φωνάς, ἔτρεξαν ὅλαι καὶ ἀνέσυρον αὐτὴν ἐκ τοῦ φρέατος· αὕτη δὲ ἐξελθοῦσα εἶπεν· «Ἀκλόνητον πεποίθησιν ἔχουσα, ὦ πονηρὲ δαῖμον, εἰς τὸν Σωτῆρά μου Θεόν, δὲν θὰ φοβηθῶ ποτὲ τὰς ἐπιβουλάς σου, ἀλλὰ θὰ ἀντιταχθῶ κατὰ σοῦ ὅσον δύναμαι γενναιότερον. Καὶ μέχρι τοῦδε μετέφερον τὸ ὕδωρ μὲ μίαν στάμνον, ἀπὸ σήμερον ὅμως μὲ δύο. Οὕτω δὲ ἔπραττε πάντοτε. Αὕτη μὲν λοιπὸν τόσον γενναίως ἐπολέμει κατὰ τοῦ ἐχθροῦ, αὐτὸς δὲ καὶ πάλιν αὐτὴν ἐπεβουλεύετο καί ποτε, ἐνῷ ἔκοπτε ξύλα, ὁ δαίμων ἐπέφερε κατὰ τῶν ποδῶν τῆς Ὁσίας τὴν ἀξίνην καὶ ἐπλήγωσεν αὐτὴν εἰς τὴν πτέρναν, ἐκ τῆς πληγῆς δὲ ταύτης τοσοῦτον αἷμα ἔρρευσεν, ὥστε ἡ Ἁγία ἐλιποθύμησε. Συναθροισθεῖσαι τότε αἱ ἀδελφαὶ πέριξ ἐκείνης ἐθρήνουν, ἡ δὲ Ἡγουμένη ραντίσασα τὸ πρόσωπον αὐτῆς δι’ ὕδατος ἐπανέφερεν εἰς ἑαυτήν· αὕτη δὲ συνελθοῦσα εἶπε πρὸς τὰς ἀδελφάς· «Μὴ κλαίετε διότι ὁ Κύριος δὲν θὰ μὲ ἀφήσῃ νὰ βλαβῶ ὑπὸ τοῦ πονηροῦ». Ἀφοῦ δὲ ἐσταμάτησε τὸ αἷμα, παρεκινεῖτο ὑπὸ τῶν ἀδελφῶν ἵνα χειραγωγουμένη ἀναπαυθῇ ἐπὶ τῆς στρωμνῆς της αὕτη δὲ στραφεῖσα πέριξ καὶ ἰδοῦσα τὰ ξύλα διεσκορπισμένα εἶπε· «Ζῇ Κύριος, δὲν ἀπέρχομαι πρὶν ἢ συλλέξω τὰ ξύλα».