Αὕτη δὲ ταχέως εἰσελθοῦσα εἰς τὸν Ναὸν καὶ πεσοῦσα χαμαί, κατέβρεχε τὸ ἔδαφος διὰ τῶν δακρύων της, παρακαλοῦσα τὸν Κύριον, ἵνα ἀπομακρύνῃ τὸ δαιμόνιον ἀπὸ τὴν γυναῖκα. Ἔπειτα ἐγερθεῖσα ἐκεῖθεν, πλησιάζει εἰς τὴν πάσχουσαν καὶ ποιήσασα τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ ἐπὶ τοῦ μετώπου αὐτῆς, εἶπεν· «Ὁ Θεός, ὅστις σὲ ἐποίησε, ἄς σὲ θεραπεύσῃ καὶ σὲ ἀπαλλάξῃ ἀπὸ τῆς ἐνεργείας τοῦ πονηροῦ». Τὸ δὲ ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐφώναξεν ἐπὶ παρουσίᾳ ὅλων τῶν ἀδελφῶν (διότι ὅλαι εἶχον συνδράμει νὰ ἴδωσι τὰ διατρέχοντα)· «Διατί μὲ διώκεις, ὦ κακότροπε, ἐκ τῆς κατοικίας μου, τὴν ὁποίαν κατεῖχον τοσοῦτον χρόνον; δὲν θὰ ἐξέλθω ἐξ αὐτῆς». Ἡ δὲ Ἁγία ἀπήντησε· «Δὲν σὲ διώκω ἐγώ, ἀλλ’ ὁ Νυμφίος μου Χριστός, ὅστις καὶ πάλαι ἐξεδίωξεν ἔκ τινος δαιμονιζομένου λεγεῶνα δαιμονίων· ἄν τυχὸν δὲν ἐξέλθῃς τὸ ταχύτερον, θὰ σὲ διώξω καὶ μὴ θέλοντα διὰ τῆς μεγάλης ράβδου». Ἐπειδὴ δὲ τὸ πονηρὸν πνεῦμα ἐπέμενεν ἔτι ἀνθιστάμενον, ἡ Εὐπραξία λαβοῦσα τὴν ράβδον τῆς Ἡγουμένης ἐμαστίγωσε τὴν δαιμονιῶσαν τρὶς καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς πρὸς τὸν οὐρανὸν ὑψώσασα εἶπεν· «Ἐλέησον τὴν πάσχουσαν, Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀποδίωξον ἀπ’ αὐτῆς τὸ δαιμόνιον. Παρευθὺς τότε, ὦ τοῦ θαύματος! ἡ δαιμονιῶσα ἐξέβαλεν ἀφροὺς ἐκ τοῦ στόματός της, ἔτριζε τοὺς ὀδόντας καὶ ἔτρεμεν. Ὁ δὲ δαίμων ἐτράπη εἰς φυγὴν καὶ ἡ γυνὴ ἐσωφρονίσθη. Οὕτως αἱ Μοναχαὶ ἀνύμνουν τὸν Θεὸν καὶ ἐθαύμαζον τὴν Εὐπραξίαν διὰ τὴν χάριν, τὴν ὁποίαν ἔλαβε παρὰ Θεοῦ. Αὕτη ὅμως ὄχι μόνον δὲν ὑπερηφανεύθη διὰ τὸ γενόμενον θαῦμα, ἀλλὰ καὶ μᾶλλον ταπεινὴ ἐφαίνετο, καὶ λαβοῦσα τὴν σωφρονισθεῖσαν ἔλουσε δι’ ὕδατος καὶ ἐκαθάρισεν αὐτὴν ἐκ τοῦ ρύπου καὶ ἐνέδυσε διὰ καθαρῶν ἐνδυμάτων, καὶ εἰσαγαγοῦσα εἰς τὸν Ναὸν ἐδόξαζε τὸν Θεόν.

Οὕτω μὲν λοιπὸν διὰ πολλῶν ἐναρέτων πράξεων ἡ Εὐπραξία εὐαρεστοῦσα εἰς τὸν Χριστὸν εἶχε λάβει παρ’ αὐτοῦ τοσαύτην χάριν. Ἤδη ὅμως ὁ Νυμφίος αὐτῆς Χριστός, ἐραστὴς τῶν ἁγνῶν ψυχῶν, ἀπεφάσισε νὰ μὴ ἀφήσῃ ἐπὶ πολὺν χρόνον τὴν νύμφην αὐτοῦ νὰ ἀναστρέφεται ἐπὶ τῆς γῆς, ἀφοῦ ἦτο ἀξία νὰ κατοικῇ εἰς τοὺς οὐρανούς· ὅθεν καὶ ἀποκαλύπτεται εἰς τὴν Ἡγουμένην δι’ ὀπτασίας ἡ μετάστασις τῆς Εὐπραξίας. Ἡ ἀγγελία αὕτη ἐνδομύχως ἐλύπησε τὴν Ἡγουμένην, εἰς τρόπὸν ὥστε ἐφανεροῦτο ἡ λύπη αὐτῆς καὶ εἰς τὰς λοιπὰς Μοναχάς, αἵτινες προσερχόμεναι, ἕνεκα τούτου, εἰς τὴν Ἡγουμένην ἠρώτων νὰ μάθωσι ποῖον τὸ αἴτιον τῆς βαθείας αὐτῆς λύπης.