Ἀνεχώρησε λοιπὸν ἐκεῖθεν ὁ Προφήτης Ἠλίας καὶ εὑρίσκει τὸν Ἐλισσαιέ, ὅστις ἐκαλλιέργει ἀγρόν. Παρευθὺς ἔρριψε τότε ὁ Ἠλίας τὴν μηλωτήν του ἐπάνω αὐτοῦ· ὁ δὲ Ἐλισσαιέ, καταλιπὼν τὰ πάντα, ἠκολούθησεν ἔκτοτε τὸν Προφήτην Ἠλίαν καὶ ἐγένετο μαθητὴς καὶ ὑπηρέτης αὐτοῦ.

Μετὰ ταῦτα ἦτο ἄνθρωπός τις ἀπὸ τὰ περίχωρα τῆς Σαμαρείας, ὀνόματι Ναβουθαί, ὅστις εἶχεν ἄμπελον πλησίον εἰς το ἁλώνιον τοῦ Ἀχαάβ, τοῦ βασιλέως τῆς Σαμαρείας. Ὁ δὲ Ἀχαάβ, ζηλοτυπῶν τὴν ἄμπελον ἐκείνην, εἶπεν εἰς τὸν Ναβουθαί· «Δός μοι τὴν ἄμπελόν σου νὰ κάμω κῆπον λαχάνων, διότι εἶναι πλησίον εἰς τὸν οἶκόν μας, καὶ νὰ σοῦ δώσω ἄλλην ἀντ’ αὐτῆς. Εἰ δὲ καὶ δὲν θέλεις νὰ λάβῃς ἄλλην ἄμπελον, λάβε χρήματα διὰ τὴν τιμήν της». Τοῦ λέγει ὁ Ναβουθαί· «Νὰ μὴ μοῦ γίνῃ αὕτη ἡ ἐγκατάλειψις ἀπὸ τὸν Θεόν μου, νὰ δώσω τὴν πατρικήν μου κληρονομίαν εἰς ἄλλον ἄνθρωπον». Ἀποτυχὼν ὁ Ἀχαάβ, ἐπέστρεψε λυπημένος εἰς τὸν οἶκόν του, καὶ τὴν ἑσπέραν ἀπὸ τὴν λύπην του δὲν ἔφαγε, ἀλλ’ ἐκοιμήθη νῆστις. Ἡ δὲ μιαρὰ γυνὴ αὐτοῦ Ἰεζάβελ, ὡς εἶδεν αὐτὸν λυπημένον, τὸν ἠρώτησε· «Τί ἔχεις, ὦ κύριέ μου, καὶ εἶσαι οὕτω πικραμένος;». Τῆς λέγει ἐκεῖνος· «Ἐζήτησα ἀπὸ τὸν Ναβουθαὶ τὸν Ἰσραηλίτην τὴν ἄμπελόν του νὰ τὴν μεταβάλω εἰς κῆπον, καὶ αὐτὸς μοὶ ἀπεκρίθη· «Νὰ μὴ δώσῃ ὁ Θεὸς νὰ πωλήσω τὴν πατρικήν μου κληρονομίαν». Τοῦ λέγει ἡ μιαρὰ Ἰεζάβελ· «Ἐγέρθητι, κύριέ μοι, φάγε καὶ χαίρου, καὶ αὔριον θὰ ἐνεργήσω ἐγώ, ὥστε νὰ κληρονομήσῃς χωρὶς πληρωμὴν τὴν ἄμπελον τοῦ Ναβουθαί».

Ὁ Ἀχαὰβ τὴν ἑσπέραν ἐκείνην ἐπαρηγορήθη. Ἡ δὲ μιαρὰ Ἰεζάβελ γράφει το πρωῒ ἐπιστολὴν καὶ σφραγίζει αὐτὴν με την σφραγῖδα τοῦ Ἀχαάβ, ἀπέστειλε δὲ ταύτην πρὸς τοὺς συμπολίτας τοῦ Ναβουθαί, τοὺς ἐχθρούς του, λέγουσα εἰς αὐτοίς· «Νὰ βάλετε ψευδομάρτυρας κατὰ τοῦ Ναβουθαί, ὅτι ὕβρισε τὸν Θεὸν καὶ τὸν βασιλέα καὶ νὰ τὸν λιθοβολήσετε». Ἐκεῖνοι δέ, πρὸς χάριν τῆς βασιλίσσης, ἐψευδομαρτύρησαν κατὰ τοῦ Ναβουθαὶ καὶ ἐλιθοβόλησαν αὐτόν. Μετὰ ταῦτα οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ἔστειλαν μήνυμα εἰς τὴν Ἰεζάβελ, λέγοντες· «Καθὼς διετάχθημεν, οὕτως ἔγινεν· παρουσιάσαμεν μάρτυρας ὅτι ὁ Ναβουθαὶ ὕβρισε τὸν Θεὸν καὶ τὸν βασιλέα καὶ τὸν ἐλιθοβολήσαμεν, καὶ ἰδοὺ ἀπέμεινεν ἡ κληρονομία του ἔρημος. Τότε ἡ μιαρὰ ἐκείνη γυνὴ Ἰεζάβελ, ὡς ἔγινε τὸ θέλημά της, εἶπε πρὸς τὸν ἄνδρα της, τὸν Ἀχαάβ· «Ἰδοὺ ἀπέμεινεν ἡ ἄμπελος τοῦ Ναβουθαὶ ἔρημος· ὅρισε λοιπὸν νὰ εἶναι τῆς βασιλείας σου».