Λέγει πρὸς αὐτὴν ὁ Προφήτης· «Δός μοι τὸν υἱόν σου». Ἔλαβε λοιπὸν αὐτὸν ἀπὸ τὰς ἀγκάλας της καὶ τὸν ἀνεβίβασεν εἰς τὸ ἀνώγειον, ὅπου ἐκοιμᾶτο αὐτὸς καὶ τὸν ἔθεσεν ἐπάνω εἰς τὴν κλίνην του. Τότε τὸν ἐνεφύσησε τρὶς εἰς τὸ πρόσωπον, εἶτα ἐπεκαλέσθη τὸν Θεόν, καὶ εἶπεν· «Ἂς ἐπιστρέψῃ ἡ ψυχὴ τοῦ παιδαρίου τούτου». Οὕτω δὲ καὶ ἐγένετο καὶ ἀνέστη τὸ παιδίον. Τότε τὸ παρέδωκεν εἰς τὴν μητέρα λέγων· «Ἴδε, ζῇ ὁ υἱός σου». Εἶπε δὲ ἡ γυνή· «Τώρα ἐγνώρισα, ὅτι εἶσαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, καὶ λόγος Κυρίου ἀληθινὸς εἶναι εἰς τὸ στόμα σου».

Ἀφοῦ δὲ παρῆλθον τρία ἔτη, ἔγινε λόγος Κυρίου πρὸς τὸν Προφήτην Ηλίαν λέγων· «Ὕπαγε καὶ παρουσιάσθητι ἔμπροσθεν τοῦ Ἀχαάβ, ἵνα δώσω βροχὴν ἐπὶ πρόσωπον τῆς γῆς». Παρουσιάσθη λοιπὸν ὁ Προφήτης πρὸς τὸν Ἀχαάβ, κατοικοῦντα εἰς τὴν Σαμάρειαν· ἦτο δὲ ἐκεῖ λιμὸς μέγας. Ὁ δὲ Ἀχαὰβ ἐκάλεσε τὸν οἰκονόμον του, Ἀβδιοὺ ὀνόματι, ὁ ὁποῖος ἐφοβεῖτο τὸν Θεὸν κατὰ πολλά· διότι ἡ μὲν Ἰεζάβελ, ἡ γυνὴ τοῦ Ἀχαάβ, ἐφόνευσε τοὺς Ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, ἐκεῖνος δὲ ἔλαβεν ἑκατὸν ἄνδρας ἀπὸ αὐτοὺς καὶ τοὺς ἔκρυψεν εἰς δύο σπήλαια, καὶ τοὺς ἔτρεφεν ἐκεῖ κρυφίως. Αὐτὸν λοιπὸν ἐκάλεσε τότε ὁ Ἀχαὰβ καὶ τοῦ λέγει· «Ἂς ἐξέλθωμεν εἰς τὸ πεδίον καὶ εἰς τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, μήπως εὕρωμέν που χόρτον διὰ τοὺς ἵππους μας καὶ τὰ ζῷά μας, ὥστε νὰ μὴ ἐξολοθρευθῶσι παντελῶς. Διεμέρισαν δὲ τὴν ὁδόν, καὶ ὁ μὲν Ἀχαὰβ ἐπορεύετο πρὸς τὸ ἕνα μέρος, ζητῶν βοσκὴν διὰ τὰ ζῷα, ὁ δὲ Ἀβδιοὺ ἐπῆγεν εἰς ἄλλο μέρος.

Ἐκεῖ ἐρχομένου τοῦ Προφήτου Ἠλιού, ἀπήντησεν αὐτὸν ὁ Ἀβδιού, ὡς δὲ τὸν εἶδεν, ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον αὐτοῦ καὶ εἶπε· «Μὴ εἶσαι σύ, κύριέ μου, ὁ Ἠλιού;». Ὁ δὲ Προφήτης τοῦ λέγει· «Ἐγὼ εἶμαι· μόνον ὕπαγε καὶ εἰπὲ εἰς τὸν Ἀχαὰβ τὸν κύριόν σου, ὅτι θέλω νὰ τὸν συναντήσω». Ἀπεκρίθη ὁ Ἀβδιού· «Διατί, κύριέ μου, ἐκαταφρόνησες τόσον τὴν ζωήν σου καὶ θέλεις νὰ θανατωθῇς; Ζῇ ὁ Θεός, δὲν ἔμεινε βασιλεία οὐδὲ τόπος, ὅπου νὰ μὴ ἔστειλεν ὁ Ἀχαὰβ ἀναζητῶν σε· ὅσοι δὲ εἶπον, ὅτι δὲν σὲ εἶδον, τοὺς ἐθανάτωσε καὶ τὸν τόπον των κατέκαυσε· σὺ δὲ τώρα μόνος σου ζητεῖς τὸν θάνατόν σου; Καλῶς δὲ λέγεις, νὰ ὑπάγω νὰ τοῦ εἴπω, ὅτι ἐπιθυμεῖς νὰ τὸν συναντήσῃς· ἀλλὰ ἐὰν ἔλθῃ πνεῦμα Θεοῦ καὶ σὲ ἁρπάσῃ καὶ ἐλθὼν ὁ Ἀχαὰβ δὲν σὲ εὕρῃ δὲν ἠξεύρεις, ὅτι θὰ μὲ θανατώσῃ; Ἢ μήπως δὲν γνωρίζεις ὅτι καὶ ἐγὼ φοβοῦμαι τὸν Θεόν, τὸν ὁποῖον καὶ σὺ προσκυνεῖς καὶ ὅτι παρέλαβον ἑκατὸν Ἱερεῖς καὶ τοὺς ἔχω κεκρυμμένους εἰς δύο σπήλαια καὶ τοὺς τρέφω διὰ νὰ μὴ τοὺς φονεύσῃ ἡ Ἰεζάβελ; Τώρα φοβοῦμαι νὰ μὴ φονεύσῃ ἡ Ἰεζάβελ καὶ ἐμὲ διὰ τὴν ἰδικήν σου αἰτίαν».