Τότε ὁ Ποοφήτης ἔκαμε κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, καὶ ἐκάθισεν εἰς τὸν χείμαρρον Χοράθ, οἱ δὲ κόρακες τοῦ ἔφερναν κάθε πρωῒ ἄρτον, τὸ δὲ δειλινὸν τοῦ ἔφερναν κρέας, ἔπινε δὲ καὶ νερὸν ἀπὸ τὸν λάκκον. Ἐὰν δὲ ἐρωτήσῃ τις διατὶ ὁ Θεὸς ἐπρόσταξε τοὺς κόρακας νὰ τρέφουν τὸν Προφήτην καὶ ὄχι ἄλλο πτηνόν, γνωρίσατε ὅτι οἱ κόρακες εἶναι κατὰ πολὺ μισότεκνοι, διότι ἔχουν συνήθειαν, ὅταν βγάλουν τὰ πουλιά των, δὲν τὰ τρέφουν καθὼς καὶ τὰ ἄλλα πτηνά, ἀλλὰ τὰ ἀφήνουσι μόνα εἰς τὴν φωλεὰν καὶ ἀναχωροῦν· ἐκεῖνα δὲ πεινῶντα καὶ ζητοῦντα τροφήν, κράζουν φωνὰς πρὸς τὸν Θεόν, ὁ δὲ Θεὸς εὐσπλαγχνιζόμενος ταῦτα στέλλει τὰ ζωΰφια τὰ μικρά, μυίας δηλονότι καὶ ἀκρίδας καὶ ἄλλα τοιαῦτα, τὰ ὁποῖα πετοῦν πλησίον τοῦ στόματος τῶν πτηνῶν ἐκείνων, τότε δὲ ἐκεῖνα ἁρπάζουν τὰ ζωΰφια καὶ διατρέφονται ἕως ὅτου ἔρχονται εἰς ἡλικίαν καὶ πετῶσιν. Ὅτι δὲ ἀληθὴς εἶναι ὁ λόγος οὗτος καὶ ὁ συγγραφεὺς τοῦ Ἰὼβ βεβαιῶν τοῦτο λέγει ἐν τῷ τριακοστῷ ὀγδόῳ Κεφαλαίῳ· «Τίς δὲ ἡτοίμασε κόρακι βοράν; νεοσσοὶ γὰρ αὐτοῦ πρὸς Κύριον κεκράγασι πλανώμενοι τὰ σῖτα ζητοῦντες». Ὁμοίως δὲ καὶ ὁ Προφήτης Δαυῒδ τὸ λέγει εἰς τὸν ρμϛ’ (146ον) ψαλμόν: «Διδόντι τοῖς κτήνεσι τροφὴν αὐτῶν καὶ τοῖς νεοσσοῖς τῶν κοράκων τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτόν».

Ἐπειδὴ λοιπόν, ὡς εἶπον, οἱ κόρακες εἶναι μισότεκνοι καὶ δὲν διατρέφουν τὰ παιδιά των, διὰ τοῦτο τοὺς ἔστειλε καὶ ὁ Θεὸς νὰ διαθρέψουν τὸν Προφήτην, σημεῖον τοῦτο δεικνῦον καὶ λέγον πρὸς τὸν Προφήτην, διότι καὶ σύ, ὦ Ἠλία, εἶσαι ἀνελεήμων, ὅτι δὲν λυπεῖσαι τὰ ζῷα καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ μὲ παρεκάλεσες νὰ μὴ βρέξω ἵνα ἀποθάνουν. Αὐτὸ δὲ τὸ ἔκαμεν ὁ Θεός, ὡς εὔσπλαγχνος, ἵνα λυπηθῇ ὁ Προφήτης τοὺς ἀνθρώπους καὶ ζητήσῃ βροχὴν ἀπὸ τὸν Θεόν.

Ἀλλὰ ἂς ἔλθωμεν πάλιν εἰς τὴν διήγησίν μας. Μετά τινας ἡμέρας ἐξηράνθη ὁ χείμαρρος καὶ δὲν είχε νερόν, διότι βροχὴ δὲν ἔγινε παντελῶς. Εἶπε πάλιν ὁ Θεὸς πρὸς τὸν Ἠλίαν· «Ἔγειραι καὶ πορεύθητι εἰς πόλιν ὀνομαζομένην Σαρεφθά, ἥτις εἶναι εἰς τὰ σύνορα τῆς Σιδῶνος, καὶ ἐγὼ θέλω προστάξει, μίαν χήραν γυναῖκα ἐκεῖ νὰ σὲ διαθρέψῃ». Μετέβη λοιπὸν ὁ Ἠλιοὺ καὶ ἐστάθη ἔξω ἀπὸ τὴν πύλην τῆς πόλεως, βλέπει δὲ μίαν γυναῖκα χήραν, ἥτις συνέλεγεν ὀλίγα ξύλα καὶ ἐπέστρεφεν εἰς τὸν οἶκόν της· ὁ δὲ Προφήτης τῆς εἶπεν· «Λάβε ὀλίγον ὕδωρ εἰς ἀγγεῖον καὶ φέρε μου νὰ πίω». Πορευομένην δὲ νὰ φέρῃ τὸ ὕδωρ ἐφώνησε πάλιν αὐτὴν ὁ Προφήτης λέγων· «Φέρε μου καὶ ὀλίγον ἄρτον νὰ φάγω».