Τῇ Κ’ (20ῇ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς ἡ ὡς εἰς Οὐρανὸν πυρφόρος ἀνάβασις τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου ΗΛΙΟΥ τοῦ Θεσβίτου.

Τότε λοιπὸν ὁ Προφήτης κατεγέλασε καὶ τοὺς εἶπε· «Κράξατε περισσότερον, διότι ἴσως κοιμᾶται ἢ δὲν ἔχει καιρὸν καὶ δὲν σᾶς ἀκούει». Ἐκεῖνοι δὲ περιεφέροντο γύρωθεν τοῦ βωμοῦ καὶ ἔκραζον μὲ φωνὰς μεγάλας· ἔτυπτον δὲ τὰ στήθη των, μέχρις αἱματώσεως, ἀλλὰ ματαίως ἐκοπίαζον, ἕως οὗ ἦλθε τὸ δειλινόν, ἀλλὰ δὲν ἐφάνη κανὲν σημεῖον. Τότε λέγει πρὸς τοὺς ἱερεῖς ὁ Προφήτης· «Παραμερίσατε νὰ κάμω καὶ ἐγὼ τὴν προσευχήν μου». Ἔλαβε τότε δώδεκα λίθους, κατὰ τὸν ἀριθμὸν τῶν δώδεκα φυλῶν τοῦ Ἰσραὴλ καὶ ἔκτισε θυσιαστήριον διὰ τὸν Θεόν, ἔπειτα ἔκαμε λάκκον, ὁ ὁποῖος ἐχωροῦσε δύο φορτία σίτου, γύρωθεν τοῦ θυσιαστηρίου.

Μετὰ ταῦτα ἐμέλισε τὸν ἄλλον βοῦν καὶ τὸν ἔβαλεν ἐπάνω εἰς τὰ ξύλα τὰ ξηρά, καὶ λέγει πρὸς τὸν λαόν· «Λάβετε τέσσαρας κάδους ὕδωρ καὶ χύσατε ἐπάνω εἰς τὸν βοῦν καὶ εἰς τὰ ξύλα». Καὶ ἐποίησαν οὕτως· εἶπε πάλιν· «Χύσατε δεύτερον». Καὶ ἐδευτέρωσαν. Λέγει πάλιν· «Χύσατε τρίτον». Ἔχυσαν τότε ἐκ τρίτου· τὸ δὲ ὕδωρ ἐκεῖνο ἐπλήρωσε τὸν λάκκον καὶ περιεχύθη γύρωθεν αὐτοῦ. Πλὴν μάθετε καὶ τοῦτο, ὅτι αἱ τρεῖς φοραὶ ὅπου εἶπεν ὁ Προφήτης νὰ χύσουν νερὸν ἦσαν εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, οἱ δὲ τέσσαρες κάδοι ἦσαν εἰς τύπον τῶν τεσσάρων Εὐαγγελιστῶν, ἐδήλουν δὲ ὅτι ἡ παναιτία καὶ ζωαρχικὴ Τριὰς μὲ τὸ ὕδωρ, ἤτοι τὴν διδαχὴν τῶν τεσσάρων Εὐαγγελιστῶν, ἐπότισε τὰς κεχερσωμένας ψυχὰς τῶν Ἐθνῶν. Ἀλλὰ ἂς ἔλθωμεν εἰς τὸν λόγον μας. Ἀφοῦ λοιπὸν οὕτως ἐποίησεν ὁ λαός, ἀνέβλεψεν ὁ Προφήτης εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· «Κύριε ὁ Θεὸς Ἀβραάμ, Ἰσαὰκ, καὶ Ἰακώβ, ἐπάκουσόν μου σήμερον ἐν πυρί, ἵνα γνωρίσῃ ὁ λαὸς οὗτος, ὅτι σὺ εἶσαι Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ, καὶ ἐγὼ εἰμὶ δοῦλός σου, καὶ ὅτι δι’ ἐσὲ ἔκαμα τὰ ἔργα ταῦτα. Ἐπάκουσόν μοι, Κύριε, ἐπάκουσόν μου ἐν πυρί, ἵνα ἐννοήσῃ ὁ λαός, ὅτι σὺ εἶσαι Θεὸς ἀληθινός, καὶ σὺ ἐπέστρεψας τὴν καρδίαν τοῦ λαοῦ τούτου ὀπίσω σου». Λέγοντος ταῦτα τοῦ Προφήτου, παρευθὺς ἔπεσε πῦρ παρὰ Κυρίου ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κατέφαγε τὸν βοῦν, τὰ ξύλα καὶ τὸ ὕδωρ, ὅπερ ἦτο εἰς τὸν λάκκον, ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς τοὺς λίθους ἕως καὶ τὸ χῶμα ἔγλειψε τὸ πῦρ.

Τότε ἔπεσε πᾶς ὁ λαὸς ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ εἶπον· «Ἀληθῶς Κύριος εἶναι ὁ Θεός· αὐτὸς εἶναι Θεὸς ἀληθής». Εἶπε τότε ὁ Προφήτης πρὸς τὸν λαόν· «Συλλάβετε τοὺς ἱερεῖς τοῦ Βάαλ, κανεὶς νὰ μὴ μείνῃ ἀπὸ αὐτούς». Συνέλαβον τότε αὐτούς, ὁ δὲ Προφήτης τοὺς κατεβίβασεν εἰς ἕνα ξηροπόταμον, ὅστις ὀνομάζεται χείμαρρος Κισσῶν, ἐκεῖ δὲ κατέσφαξεν αὐτούς.


Ὑποσημειώσεις

[1] Εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην βιβλίον βʹ τῶν Παραλειπομένων, Κεφάλαιον εἰκοστὸν πρῶτον στίχος 12 γράφονται διὰ τὴν ἐν λόγῳ ἐπιστολὴν τοῦ Προφήτου Ἠλία ταῦτα· «Καὶ ἦλθεν αὐτῷ (τῷ Ἰωρὰμ δηλαδὴ) ἐν γραφῇ παρὰ Ἠλιοὺ τοῦ Προφήτου λέγων τάδε λέγει Κύριος Θεὸς Δαβὶδ τοῦ πατρός σου…».

[2] Ὁ Ἱερὸς Δοσίθεος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ἐν τῇ Δωδεκαβίβλῳ αὐτοῦ (βιβλίον ΙΒʹ κεφάλαιον βʹ παράγραφος βʹ σελὶς 1192) διηγεῖται τὸ ἑξῆς θαῦμα, ὅπερ ἔλαβε χώραν κατὰ τὴν εἰκοστὴν Ἰουλίου, ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου μὲ τὸ παλαιὸν Ὀρθόδοξον ἡμερολόγιον, ἐν Βελιγραδίῳ, παρόντος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Παϊσίου παρευρεθέντος ἐκεῖ κατά τινα μετάβασίν του, λέγων ἐπὶ λέξει τὰ ἑξῆς: «…Ὁ οὖν Παΐσιος ἀπὸ Ἰασίου ἦλθεν εἰς Κωνσταντινούπολιν, εἶτα εἰς Ἀδριανούπολιν, Φιλιππούπολιν, Σόφιαν καὶ Βελιγράδιον, ἐν ᾧ ὄντος αὐτοῦ τοῦ Πατριάρχου Παϊσίου, συνέβη γενέσθαι τοιοῦτόν τι. Γυνή τις ὀρθόδοξος Λατινίδι γυναικὶ ζυμῶσαι θελούση κατὰ τὴν εἰκοστὴν τοῦ Ἰουλίου, ἐν ᾖ ἡ τοῦ Ἠλιοὺ τοῦ Προφήτου ἑορτάζεται μνήμη, εἶπε· «Σήμερον ἐστὶν ἡ ἑορτὴ Ἠλιοὺ τοῦ Προφήτου, καὶ μὴ ἅπτου ἔργων». Ἡ δὲ Λατινὶς ὑπολαβοῦσα ἔφη, ὅτι δέκα παρῆλθον ἡμέραι ἀπὸ τῆς ἑορτῆς Ἠλιοὺ τοῦ Προφήτου, καὶ οὕτως ἀμφότεραι ἀλλήλαις ἐφιλονείκουν, εἰ ἄρα αἱ δέκα ἡμέραι καλῶς προσετέθησαν παρὰ τῶν παπιστῶν, καὶ ἤρξατο ἡ Λατινὶς ζυμοῦσα. Καὶ ὦ τοῦ θαύματος! μετεβέβλητο ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῆς τὸ φύραμα εἰς λίθον, οἷόν ἐστι τὸ κισσήριον, τὸ κοινῶς λεγόμενον πωρί, καὶ ἠκούσθη εἰς τὴν Σερβίαν τὸ πρᾶγμα, καὶ διένειμαν ἑαυτοῖς τὸν λίθον οἱ ἄνθρωποι εἰς μαρτύριον καὶ ἔλαβε καὶ ὁ Παΐσιος μέρος ἐκ τῆς πέτρας, ὅπερ ἕως τοῦ νῦν κεῖται κρεμάμενον εἰς τὴν εἰκόνα τοῦ Προφήτου ἐν τῷ κατὰ τὴν Ἱερουσαλὴμ Μοναστηρίῳ αὐτοῦ. Εἶτα ὁ Παΐσιος ἀπῆλθεν εἰς Σέρρας, Θεσσαλονίκην καὶ Βέροιαν καὶ αὖθις εἰς Κωνσταντινούπολιν, κἀκεῖθεν εἰς Ἱεροσόλυμα…».