Τῇ Κ’ (20ῇ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς ἡ ὡς εἰς Οὐρανὸν πυρφόρος ἀνάβασις τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου ΗΛΙΟΥ τοῦ Θεσβίτου.

Ἀπεκρίθη ὁ Προφήτης· «Ζῇ Κύριος ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων, εἰς τὸν ὁποῖον παρεστάθην σήμερον· πρέπει νὰ παρουσιασθῶ εἰς τὸν Ἀχαάβ». Ἐπῆγε λοιπὸν ὁ Ἀβδιοὺ καὶ εὑρὼν τὸν Ἀχαὰβ τοῦ εἶπε καταλεπτῶς τὴν ὑπόθεσιν.

Ἐρχόμενος δὲ ὁ Ἀχαὰβ, διὰ νὰ συναντήσῃ τὸν Προφήτην Ἠλίαν, εἶδε μακρόθεν αὐτὸν καὶ τοῦ εἶπε· «Σὺ εἶσαι, ὅστις διαστρέφεις τὸν λαόν;». Ἀπεκρίθη ὁ Προφήτης· «Δὲν τὸν διαστρέφω ἐγώ, ἀλλὰ σὺ καὶ ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου, οἵτινὲς ἀφήσατε Κύριον τὸν Θεὸν καὶ προσκυνεῖτε τὸν Βάαλ. Λοιπὸν τώρα ὕπαγε, στεῖλε καὶ σύναξε ὅλους τοὺς ἱερεῖς τῶν εἰδώλων νὰ ἔλθουν πρός με εἰς τὸ ὄρος Καρμήλιον, καὶ τοὺς τετρακοσίους πεντήκοντα ἱερεῖς τοῦ Βάαλ καὶ τοὺς ἄλλους ὑπολοίπους ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης, τοὺς ὁποίους ὠνόμαζον οἱ Ἕλληνες τῆς Ἀφροδίτης, καὶ τοὺς τετρακοσίους ἱερεῖς τῶν Ἀλσῶν, δηλαδὴ τῶν Ναῶν, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκοντο ὑποκάτω τῶν δένδρων, οἱ ὁποῖοι τρώγουν τὸν ἄρτον τῆς Ἰεζάβελ· ὅλοι ἂς ἔλθουν ἐκεῖ». Τότε ἔστειλεν ὁ Ἀχαὰβ καὶ ἔφερεν ὅλους τοὺς ἱερεῖς εἰς τὸ Καρμήλιον ὄρος. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐσυνάχθησαν ὅλοι, λέγει πρὸς αὐτοὺς ὁ Προφήτης· «Ἕως πότε θὰ χωλαίνετε καὶ ἀπὸ τοὺς δύο πόδας; ἐὰν εἶναι Κύριος ὁ Θεός, ὑπάγετε μὲ αὐτόν». Ὁ δὲ λαὸς δὲν ἀπεκρίθη λόγον. Τοὺς λέγει πάλιν ὁ Προφήτης· «Ἐγὼ ἔμεινα μόνος Προφήτης Κυρίου τοῦ Θεοῦ, οἱ δὲ ἱερεῖς τοῦ Βάαλ καὶ τῆς αἰσχύνης καὶ τῶν Ἀλσῶν εἶναι χίλιοι διακόσιοι· φέρετε λοιπὸν δύο βόας, ἂς πάρουν δὲ αὐτοὶ τὸν ἕνα καὶ ἐγὼ τὸν ἄλλον καὶ ἂς τὸν σφάξουν, πῦρ ὅμως εἰς τὸν βωμὸν νὰ μὴ ἀνάψουν, νὰ σφάξω δὲ καὶ ἐγὼ τὸν ἄλλον καὶ νὰ σωρεύσω ξύλα, πῦρ δὲ καὶ ἐγὼ νὰ μὴ ἀνάψω καὶ ἂς κάμωμεν προσευχὴν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μας. Ὅποιος δὲ Θεὸς εἰσακούσῃ καὶ στείλῃ πῦρ νὰ κατακαύσῃ τὸν βοῦν, ἐκεῖνος εἶναι Θεὸς ἀληθινός».

Ἀπεκρίθη τότε ὅλος ὁ λαὸς καὶ εἶπε· «Καλοὶ καὶ δίκαιοι εἶναι οἱ λόγοι οὓς ἐλάλησας». Τότε λοιπὸν λέγει ὁ Προφήτης πρὸς τοὺς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης· «Λάβετε σεῖς πρῶτον τὸν ἕνα, σφάξατέ τον καὶ προσφέρετε θυσίαν εἰς τὸν Βάαλ, παρακαλέσατε δὲ τὸν θεόν σας νὰ σᾶς στείλη πῦρ». Ἔλαβον λοιπὸν τὸν βοῦν καὶ τὸν ἔσφαξαν ἐπὶ τοῦ βωμοῦ, κατόπιν ἐκύκλωσαν γύρωθεν τὸν βωμόν, καὶ ἀπὸ πρωΐας μέχρι μεσημβρίας ἔκραζον μεγαλοφώνως λέγοντες· «Ἐπάκουσον ἡμῶν, Βάαλ, ἐπάκουσον ἡμῶν ἐν πυρί». Ἀλλ’ οὐδὲ ἡ ἐλαχίστη φωνὴ τοῦ θεοῦ των ἠκούετο, οὐδ’ αὐτὸς εἶχε ὦτα νὰ τοὺς ἀκούσῃ.


Ὑποσημειώσεις

[1] Εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην βιβλίον βʹ τῶν Παραλειπομένων, Κεφάλαιον εἰκοστὸν πρῶτον στίχος 12 γράφονται διὰ τὴν ἐν λόγῳ ἐπιστολὴν τοῦ Προφήτου Ἠλία ταῦτα· «Καὶ ἦλθεν αὐτῷ (τῷ Ἰωρὰμ δηλαδὴ) ἐν γραφῇ παρὰ Ἠλιοὺ τοῦ Προφήτου λέγων τάδε λέγει Κύριος Θεὸς Δαβὶδ τοῦ πατρός σου…».

[2] Ὁ Ἱερὸς Δοσίθεος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ἐν τῇ Δωδεκαβίβλῳ αὐτοῦ (βιβλίον ΙΒʹ κεφάλαιον βʹ παράγραφος βʹ σελὶς 1192) διηγεῖται τὸ ἑξῆς θαῦμα, ὅπερ ἔλαβε χώραν κατὰ τὴν εἰκοστὴν Ἰουλίου, ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου μὲ τὸ παλαιὸν Ὀρθόδοξον ἡμερολόγιον, ἐν Βελιγραδίῳ, παρόντος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Παϊσίου παρευρεθέντος ἐκεῖ κατά τινα μετάβασίν του, λέγων ἐπὶ λέξει τὰ ἑξῆς: «…Ὁ οὖν Παΐσιος ἀπὸ Ἰασίου ἦλθεν εἰς Κωνσταντινούπολιν, εἶτα εἰς Ἀδριανούπολιν, Φιλιππούπολιν, Σόφιαν καὶ Βελιγράδιον, ἐν ᾧ ὄντος αὐτοῦ τοῦ Πατριάρχου Παϊσίου, συνέβη γενέσθαι τοιοῦτόν τι. Γυνή τις ὀρθόδοξος Λατινίδι γυναικὶ ζυμῶσαι θελούση κατὰ τὴν εἰκοστὴν τοῦ Ἰουλίου, ἐν ᾖ ἡ τοῦ Ἠλιοὺ τοῦ Προφήτου ἑορτάζεται μνήμη, εἶπε· «Σήμερον ἐστὶν ἡ ἑορτὴ Ἠλιοὺ τοῦ Προφήτου, καὶ μὴ ἅπτου ἔργων». Ἡ δὲ Λατινὶς ὑπολαβοῦσα ἔφη, ὅτι δέκα παρῆλθον ἡμέραι ἀπὸ τῆς ἑορτῆς Ἠλιοὺ τοῦ Προφήτου, καὶ οὕτως ἀμφότεραι ἀλλήλαις ἐφιλονείκουν, εἰ ἄρα αἱ δέκα ἡμέραι καλῶς προσετέθησαν παρὰ τῶν παπιστῶν, καὶ ἤρξατο ἡ Λατινὶς ζυμοῦσα. Καὶ ὦ τοῦ θαύματος! μετεβέβλητο ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῆς τὸ φύραμα εἰς λίθον, οἷόν ἐστι τὸ κισσήριον, τὸ κοινῶς λεγόμενον πωρί, καὶ ἠκούσθη εἰς τὴν Σερβίαν τὸ πρᾶγμα, καὶ διένειμαν ἑαυτοῖς τὸν λίθον οἱ ἄνθρωποι εἰς μαρτύριον καὶ ἔλαβε καὶ ὁ Παΐσιος μέρος ἐκ τῆς πέτρας, ὅπερ ἕως τοῦ νῦν κεῖται κρεμάμενον εἰς τὴν εἰκόνα τοῦ Προφήτου ἐν τῷ κατὰ τὴν Ἱερουσαλὴμ Μοναστηρίῳ αὐτοῦ. Εἶτα ὁ Παΐσιος ἀπῆλθεν εἰς Σέρρας, Θεσσαλονίκην καὶ Βέροιαν καὶ αὖθις εἰς Κωνσταντινούπολιν, κἀκεῖθεν εἰς Ἱεροσόλυμα…».