Λοιπὸν ὅταν ἔφθασα πλησίον εἰς τὸ ἀσκητήριον τῆς Ὁσίας, ἠρώτησα ἕνα φίλον ἀπὸ ἐκείνους ὅπου ἐκατοικοῦσαν ἐκεῖ, πρῶτον διὰ τὸν ἀδελφόν μας Πέτρον· ἐπειδὴ δὲ ἐκεῖνος μοῦ ἀπεκρίθη, ὅτι ὁ Πέτρος εἶχε τέσσαρας ἡμέρας ὅπου ἐξῆλθε διὰ νὰ ἔλθῃ πρὸς ἡμᾶς, ἐνόμισα ὅτι ἐπῆγεν ἀπὸ ἄλλην ὁδὸν καὶ διὰ τοῦτο δὲν μᾶς ἀπήντησεν· ἔπειτα ἠρώτησα καὶ διὰ τὴν μεγάλην Μακρῖναν πῶς ἔχει, μαθὼν δὲ ὅτι εὑρίσκεται εἰς ἀσθένειαν, ἔτρεχα τὴν ὁδὸν ταχέως· διότι ἐτάρασσε τὴν ψυχήν μου λύπη καὶ φόβος διὰ τὸ μέλλον.
Ὅταν δὲ ἐγὼ ἔφθασα εἰς τὸ ἀσκητήριον τῆς Ὁσίας καὶ ὁ λόγος ἠκούσθη εἰς τὴν ἀδελφότητα, ὅτι ἐπῆγα, τότε οἱ μὲν ἀσκηταὶ ἄνδρες ἐξῆλθον καὶ με προϋπάντησαν· ὅτι τοιαύτην συνήθειαν ἔχουν νὰ προϋπαντοῦν τοὺς φίλους· ὁ δὲ χορὸς τῶν ἀσκητριῶν ἐστέκετο μὲ εὐκοσμίαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ μὲ ἐπερίμενον. Ἀφοῦ ἐμβῆκαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἔλαβε τέλος ἡ συνήθως γινομένη εἰς τοιαύτας περιστάσεις εὐχὴ καὶ εὐλογία, αἱ μὲν καλογραῖαι ἔκλιναν τὰς κεφαλὰς εὐσχημόνως καὶ ἀνεχώρησαν, ἐγὼ δὲ στοχαζόμενος, ὅτι δὲν ἦτο μαζὶ μὲ ἐκείνας ἡ Καθηγουμένη τούτων Μακρῖνα, ἔλαβα ὁδηγὸν καὶ ἐπῆγα εἰς τὸ κελλίον της· ἐκείνη δὲ ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν ἦτο κατάκοιτος, ἀναπαυομένη ὄχι ἐπάνω εἰς κλίνην ἢ στρῶμα, ἀλλὰ κατὰ γῆς, ἐπάνω εἰς μίαν σανίδα ὅπου εἶχε κάτω ἀπὸ τὸν σάκκον της· εἶχε καὶ ἄλλην σανίδα κατεσκευασμένην μὲ λοξὸν σχῆμα ἀντὶ προσκεφαλαίου, καὶ ἐστήριζεν ἐπάνω τὴν κεφαλήν της καὶ τὸν λαιμόν της.
Καθὼς δὲ μὲ εἶδεν ὅπου ἐπῆγα πλησίον εἰς τὴν θύραν, ἠγέρθη καὶ ἀκούμβησεν ἐπάνω εἰς τὸν ἀγκῶνα τῶν χειρῶν της, ἀλλὰ δεν ἠδυνήθη νὰ ἔλθῃ πρὸς ἐμέ, διότι ἦτο ἀποκαμωμένη ἡ δύναμίς της ἀπὸ τὸν πυρετόν, στηρίξασα δὲ ἐπάνω εἰς τὴν γῆν τὰς χεῖράς της ὅσον ἠδύνατο, ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν χαμαικοιτίαν της, καὶ μὲ αὐτὸ ἐπλήρωσε τὴν δεξίωσιν τῆς ἰδικῆς μου ὑπαντήσεως. Τότε ἐγὼ ἔτρεξα εὐθὺς καὶ βάλλων τὰς χεῖράς μου ὑποκάτω ἀπὸ τὸ πρόσωπόν της, ὅπερ ἦτο κεκλιμένον χαμαί, τὴν ἤγειρα πάλιν καὶ τὴν ἔβαλα εἰς τὸ συνειθισμένον σχῆμα, μὲ τὸ ὁποῖον ἔκειτο· ἐκείνη δὲ ἁπλώσασα τὰς χεῖράς της εἰς τὸν Θεόν, εἶπε· «Καὶ αὐτὴν τὴν χάριν, Κύριέ μου, τὴν ἐπλήρωσας εἰς ἐμέ, καὶ δὲν μὲ ἐστέρησας ἀπὸ τὴν ἐπιθυμίαν μου· ὅτι ἐκίνησας τὸν δοῦλόν σου εἰς ἐπίσκεψιν τῆς παιδίσκης σου». Πλὴν διὰ νὰ μὴ προξενήσῃ εἰς ἐμὲ καμμίαν λύπην ἐκράτησε τὸν στεναγμόν της, καὶ ἐβιάζετο νὰ κρύψῃ ἀπὸ ἐμὲ τὴν θλῖψιν τῆς καρδίας της.