Ἔξαφνα λοιπὸν ἀκούεται ἕνας ἦχος πικρὸς καὶ ἀκράτητος ἀπὸ αὐτάς, τόσον ὅπου καὶ ἐγὼ δὲν ἠμπόρεσα νὰ κρατήσω πλέον τον λογισμόν μου, ἀλλὰ τὸ πάθος τῆς λύπης, ὡς ἕνας χειμερινὸς ποταμός, ἔπνιξεν αὐτὸν ὅλον καὶ δὲν ἐσυλλογίσθην ἐκεῖνα ὅπου εἶχον εἰς χεῖράς μου, ἀλλὰ ἐδόθην ὅλως δι’ ὅλου εἰς τοὺς θρήνους, νομίζων ὅτι ἦτο εὔλογος ἡ αἰτία, διὰ τὴν ὁποίαν ἐθρηνοῦσαν αἱ Μοναχαί. Διότι δὲν ἐθρηνοῦσαν διὰ τὴν στέρησιν τῆς συνηθισμένης σωματικῆς προνοίας τῆς Ὁσίας οὐδὲ διὰ κανὲν ἄλλο τέλος κοσμικόν, διὰ τὸ ὁποῖον λυποῦνται οἱ κοσμικοὶ εἰς τοὺς θανάτους τῶν συγγενῶν των, ἀλλὰ διότι ἐστερήθησαν τὴν κατὰ Θεὸν ἐλπίδα καὶ σωτηρίαν τῶν ψυχῶν αὐτῶν, διὰ τοῦτο ἔκλαιον καὶ ὠδύροντο καὶ ἐφώναζον μετὰ δακρύων ταῦτα· «Ἐσβέσθη ὁ λύχνος τῶν ὀφθαλμῶν μας, ἐσβέσθη ἀπὸ ἡμᾶς τὸ φῶς τῆς ὁδηγίας τῶν ψυχῶν μας· ἐσηκώθη ἀπὸ ἡμᾶς ἡ σφραγὶς τῆς ἀφθαρσίας μας· ἐκόπη ὁ δεσμὸς τῆς σωφροσύνης μας· συνετρίβη τὸ στήριγμα τῶν ἀδυνάτων· ἐκλείπει ἡ ἰατρεία τῶν ἀσθενῶν· εἰς τὰς ἡμέρας τὰς ἰδικάς σου, ὦ καλή μας διδασκάλισσα, καὶ αὐτὴ ἡ νύκτα ἐφαίνετο ὡς ἡμέρα, μὲ τὸ νὰ ἐφωτίζετο ἀπὸ τὴν καθαράν σου ζωήν· ἀλλὰ τώρα καὶ αὐτὴ ἡ ἡμέρα θέλει μεταστραφῆ εἰς νύκτα καὶ σκότος».

Περισσότερον δὲ ἀπὸ τὰς ἄλλας ἐθρηνοῦσαν ἐκεῖναι, ὅπου τὴν ὠνόμαζον μητέρα αὐτῶν καὶ τροφόν. Αὐταὶ ἦσαν ἐκεῖναι αἱ Μοναχαί, τὰς ὁποίας εὗρεν ἡ μεγάλη ἐρριμμένας εἰς τὴν ὁδόν, εἰς τὸν καιρὸν τῆς πείνης, καὶ τὰς ἔλαβε καὶ τὰς ἀνέθρεψε καὶ τὰς ὡδήγησεν εἰς τὴν ἄφθορον ζωὴν τῶν παρθένων. Ἀλλὰ μετ’ ὀλίγον, καθὼς ἐθεώρησα εἰς τὴν ἁγίαν ἐκείνην κεφαλὴν τοῦ νεκροῦ λειψάνου, ὡς νὰ ἐπετιμήθην ἀπὸ αὐτὴν διὰ τὴν ἀταξίαν καὶ ταραχὴν τῶν θρήνων, εὐθὺς ἀνέβασα τὸν λογισμόν μου, ὡς ἀπὸ κανένα βυθὸν τῆς θαλάσσης, καὶ ἐφώναξα πρὸς τὰς παρθένους· «Κοιτάξατε εἰς τὴν διδάσκαλον, καὶ ἐνθυμηθῆτε τὰς παραγγελίας της, μὲ τὰς ὁποίας ἐδιδάχθητε νὰ φυλάττετε κάθε εὐταξίαν εἰς ὅλα τὰ πράγματα· ἡ θεία ἐκείνη ψυχὴ μᾶς ἐδίδαξε νὰ θρηνῶμεν ἕνα καιρὸν μόνον, ὅταν προσευχώμεθα εἰς τὸν Θεόν· τοῦτο εἶναι συγκεχωρημένον καὶ τώρα νὰ κάμωμεν καὶ νὰ μεταβάλωμεν τὰς θρηνώδεις φωνὰς εἰς ψαλμῳδίαν κατανυκτικήν». Αὐτὰ ἔλεγον μὲ μεγάλην φωνὴν διὰ νὰ νικήσῃ ἡ φωνή μου τὰς φωνὰς τῶν θρήνων ἐκείνων· ἔπειτα ἐπαρακίνησα τὰς παρθένους νὰ ὑπάγουν εἰς τὸ κελλίον ὅπου ἦτο πλησίον, καὶ νὰ μείνουν ὀλίγαι ἀπὸ αὐτάς, ὅσας ἐδέχετο ἡ μακαρία, ὅταν ἐζοῦσε, νὰ τὴν ὑπηρετοῦν.