ἐπειδὴ δὲ ἡ μήτηρ της ἐλυπεῖτο καὶ τὴν ἐπαρακινοῦσε πάλιν νὰ φέρῃ ἰατρόν, ἡ Ἁγία τῆς εἶπεν, ὅτι ἀνίσως ἡ μήτηρ της κάμῃ μὲ τὸ χέρι της τὸ σημεῖον τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ εἰς τὸ πονεμένον μέρος θέλει ἰατρευθῆ· καὶ εὐθὺς ὅπου ἡ μήτηρ της ἔβαλεν εἰς τὸν κόλπον τὸ χέρι της καὶ τὴν ἐσταύρωσεν, ὦ τοῦ θαύματος! ἰατρεύθη τὸ πάθος, καὶ ἔμεινε μόνον τοῦτο τὸ ὀλίγον σημεῖον, διὰ νὰ εἶναι εἰς ἐνθύμησιν τῆς θείας ἰατρείας καὶ εἰς ἀφορμὴν παντοτεινῆς εὐχαριστίας εἰς τὸν Θεόν».
Ἀφοῦ δὲ τοιουτοτρόπως ἐκοσμήθη τὸ σῶμα τῆς Ἁγίας, μοῦ εἶπεν ἡ Οὐετιανή· «Δὲν πρέπει νὰ φαίνεται ἡ Ἁγία εἰς τους ὀφθαλμοὺς τῶν παρθένων ὡς νύμφη ἐστολισμένη· ἀλλ’ ἐγὼ ἔχω ἕνα αὐτόμαυρον φόρεμα τῆς μακαρίας μητρός σας, τὸ ὁποῖον πρέπει νὰ βάλωμεν ἐπάνω ἀπὸ τὸ ἅγιον λείψανον, διὰ νὰ μὴ φαίνεται τὸ ἱερὸν κάλλος, ὅπου ἐκλάμπει ἀπὸ τὸ λείψανον καὶ λαμπρύνεται μὲ τὸν ξένον τοῦτον καλλωπισμὸν τοῦ φορέματος». Οὕτως ἐβάλθη ἐπάνω τὸ αὐτόμαυρον ἐκεῖνο φόοεμα, ἀλλὰ καὶ μέσα εἰς τὸ μαῦρον ἐκεῖνο χρῶμα ἔλαμπε τὸ πρόσωπον τῆς Ἁγίας, καὶ νομίζω, ὅτι ἡ θεία δύναμις ἐπρόσθεσεν εἰς τὸ ἅγιον λείψανον τὴν χάριν ταύτην, ὥστε κατὰ τὸ ὄνειρον ὅπου προεῖδον, ἐφαίνοντο ὅτι ἔβγαιναν ἀστραπαὶ ἀπὸ τὸ κάλλος ἐκεῖνο.
Ὅταν ἡμεῖς ἐτελειώσαμεν αὐτὰ καὶ αἱ ψαλμῳδίαι τῶν παρθένων ὁμοῦ με τους θρήνους ἠκούοντο γύρωθεν, δὲν ἠξεύρω πῶς ἡ φωνὴ ἠκούσθη εἰς ἐκείνους ὅπου ἐκατοικοῦσαν ἐκεῖ γύρωθεν, καὶ ὅλοι ὁμοῦ ἔτρεχαν ἀπὸ κάθε μέρος καὶ συνηθροίζοντο, ὥστε οὐδὲ τὸ προαύλιον ἐχωροῦσεν ἐκείνους, ὅπου ἐσυνάχθησαν. Κατὰ δὲ τὴν νύκτα ἐκείνην ἔγινεν ἀγρυπνία μὲ ὑμνῳδίας, καθὼς γίνεται εἰς τὰς πανηγύρεις τῶν Μαρτύρων· ὅταν δὲ ἔφθασεν ὁ ὄρθρος, τὸ πλῆθος τῶν ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ὅπου ἐσυνάχθη ἐτάρασσε τὴν ψαλμῳδίαν μὲ τοὺς θρήνους των· ἐγὼ δέ, ἂν καὶ ἔπασχον κακῶς ἀπὸ τὴν λύπην, ὅμως ἐστοχαζόμην ὅσον τὸ δυνατὸν νὰ μὴ λείψῃ τίποτε ἀπὸ ἐκεῖνα ὅπου ἔπρεπε νὰ γίνουν εἰς κηδείαν· ὅθεν ἐχώρισα τὰ συναχθέντα πλήθη, καὶ τὰς μὲν γυναῖκας ἔβαλα μαζὶ μὲ τὰς παρθένους, τοὺς δὲ ἄνδρας μὲ τὸ τάγμα τῶν Μοναχῶν, ἔκαμα δὲ νὰ γίνεται καὶ ἀπὸ τοὺς δύο χοροὺς μία ἐναρμόνιος καὶ εὔτακτος ψαλμῳδία.