«Πρέπει δὲ νὰ προσέχωμεν ἡμεῖς, αἱ ὁποῖαι ἤλθομεν εἰς τοὺς θείους γάμους, νὰ μὴ εἴμεθα πτωχαὶ ἀπὸ λαμπάδας, ἤτοι ἀρετάς· διότι θέλει μᾶς μισήσει ὁ νυμφίος μας Χριστός, καὶ δὲν θέλει μᾶς δεχθῆ τελείως, ἐὰν δὲν κάμωμεν ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα τοῦ ὑπεσχέθημεν. Ποῖαι εἶναι αἱ ὑποσχέσεις τὰς ὁποίας ἐδώσαμεν; Τὸ νὰ φροντίζωμεν ὀλιγώτερον διὰ τὸ σῶμα, καὶ περισσότερον διὰ τὴν ψυχήν μας, καὶ αὐτὴν νὰ ποτίζωμεν, διότι καθὼς εἷναι ἀδύνατον νὰ ἀναβιβάσῃ τις ὁμοῦ δύο κάδους γεμάτους νερὸν ταὐτοχρόνως ἀπὸ τὸ φρέαρ, ἐπειδὴ καθὼς περιστρέφεται ὁ τροχὸς καταβιβάζει εἰς τὸ πηγάδι τὸν ἕνα κάδον κενόν, καὶ ἀναβιβάζει τὸν ἄλλον γεμᾶτον, οὕτω ἀκολουθεῖ καὶ εἰς ἡμᾶς, ὅταν ἔχωμεν ὅλην τὴν φροντίδα διὰ τὴν ψυχήν μας· τότε γεμίζει ἀπὸ τὰς ἀρετάς, καὶ ὑψώνεται ὀρεγομένη τὰ ὑψηλά· τὸ δὲ σῶμά μας γίνεται ἐλαφρὸν διὰ μέσου τῆς ἀσκήσεως, καὶ δὲν βαρύνει τὴν ψυχὴν εἰς τὰ γήϊνα· καὶ τοῦτο μαρτυρεῖ ὁ Ἀπόστολος, ὅστις λέγει· «Ὅσον ὁ ἔξωθεν ἡμῶν ἄνθρωπος φθείρεται, τοσοῦτον ὁ ἔνδον ἀνακαινοῦται».
«Ἂν εὑρίσκεσαι εἰς Κοινόβιον, μὴ μεταλλάξῃς τὸν τόπον, διότι ἔχεις νὰ λάβῃς μεγάλην βλάβην· ὅτι καθὼς τὸ πτηνόν, τὸ ὁποῖον ἐγκαταλείπει τὰ ᾠά του, τὰ κάμνει ἄγονα, οὕτω καὶ ἡ Μοναχὴ ἢ ὁ Μοναχός, ὅστις μεταβαίνει ἀπὸ τόπου εἰς τόπον, ψυχραίνεται καὶ νεκρώνεται ἀπὸ τὴν πίστιν. Ἂς μὴ σὲ πλανέσῃ ἡ τροφὴ τῶν πλουσίων καὶ ἡ ἀπόλαυσις τῶν φαγητῶν, ὡς νὰ ἔχῃ κάποιαν χρησιμότητα. Ἐκεῖνοι τιμοῦν τὴν τέχνην τῶν μαγείρων ὅπου κατασκευάζουν ἡδονικὰ καὶ νόστιμα φαγητά· σὺ νίκησον τὰ πολλὰ καὶ ἡδονικά των φαγητὰ μὲ τὴν νηστείαν, καὶ μὲ τὰ εὐτελῆ φαγητά· διότι λέγει ὁ Σολομῶν· «Ψυχὴ ἐν πλησμονῇ οὖσα, κυρίοις ἐμπαίζει, τῇ δὲ οὔσῃ ἐν ἐνδείᾳ καὶ τὰ πικρὰ γλυκέα φαίνεται»· μὴ λοιπὸν χορτάσῃς ὄχι μόνον ἀπὸ εὐτελῆ φαγητὰ ἀλλὰ οὔτε καὶ ἀπὸ ἄρτον καὶ τότε δὲν θέλεις ἐπιθυμήσει τὸν οἶνον».
«Τρία εἶναι τὰ κεφαλαιώδη καὶ πρῶτα κακὰ τοῦ ἐχθροῦ, ἀπὸ τὰ ὁποῖα κατάγεται κάθε ἄλλη κακία· ἐπιθυμία, ἡδονὴ καὶ λύπη· αὐτὰ δὲ ἀκολουθοῦν τὸ ἓν τὸ ἄλλο, καὶ τὸ ἕνα συνεπιφέρει τὸ ἄλλο· καὶ τὸ νὰ νικήσῃ τις τὴν ἡδονήν, εἶναι δυνατόν· τὸ δὲ νὰ νικήσῃ τὴν ἐπιθυμίαν εἶναι ἀδύνατον· διότι ἡ ἡδονὴ γίνεται διὰ μέσου τοῦ σώματος· ἡ δὲ ἐπιθυμία ἀρχίζει ἀπὸ τὴν ψυχήν. Ἡ λύπη πάλιν γίνεται καὶ ἀπὸ τὰ δύο· καὶ ἐὰν σὺ δὲν ἀφήσῃς νὰ ἐνεργήσῃ εἰς τὸν ἑαυτόν σου ἡ ἐπιθυμία, θέλεις ἀποδιώξει καὶ τὴν ἡδονὴν καὶ τὴν λύπην· εἰ δὲ καὶ ἀφήσῃς νὰ προκύψῃ ἡ ἐπιθυμία, αὕτη θέλει φέρει ἡδονήν, ἡ δὲ ἡδονὴ λύπην, καὶ τότε τὰ τρία αὐτὰ ὁμοῦ δὲν θὰ ἀφήσουν τελείως τὴν ψυχὴν νὰ ἀνανήψῃ· διότι λέγει ἡ Γραφή· «Μὴ δῷς ὕδατι διέξοδον».