τὴν σάρκα σου, ἀξιώνεσαι νὰ γίνης ὅμοιος μὲ, τὸν Ἀπόστολον Παῦλον καὶ πρέπει νὰ χαίρεσαι· ἂν βασανίζεσαι μὲ θερμασίαν ἢ παιδεύεσαι μὲ ρῖγος, σὲ προσμένει ἡ ἀναψυχὴ καὶ ἡ ἀνάπαυσις· καθὼς λέγει ἡ θεία Γραφή· «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν»· ἔτυχες τὸ πρῶτον; πρόσμενε καὶ τὸ δεύτερον· ἐὰν δὲ εἶσαι πτωχός, καὶ κοπιάζῃς καὶ πάσχῃς, λέγε τὰ λόγια τοῦ Προφήτου· «Πένης καὶ πτωχός, καὶ ἀλγῶν εἰμι ἐγώ»· μὲ αὐτὰ τὰ τρία θέλεις γίνει τέλειος· ὅτι λέγει ὁ ψαλμῳδός· «Ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με»· μὲ τούτους λοιπὸν τοὺς ἀγῶνας ἂς γυμνασθῶμεν περισσότερον διότι βλέπομεν ἔμπροσθέν μας τὸν ἐχθρὸν ὅστις μᾶς πολεμεῖ».
«Ἂς μὴ λυπηθῶμεν, ὅτι διὰ τὴν ἀσθένειαν τοῦ σώματός μας δὲν ἠμποροῦμεν νὰ σταθῶμεν εἰς τὴν προσευχήν, ἢ νὰ ψάλλωμεν μὲ φωνήν, ὅτι ἡ στάσις καὶ ἡ νηστεία καὶ ἡ χαμαικοιτία καὶ κάθε ἄλλη σκληραγωγία τοῦ σώματος γίνεται διὰ τὰς αἰσχρὰς ἐπιθυμίας καὶ ἡδονάς· ἀνίσως δὲ καὶ ἡ ἀσθένεια ἐνέκρωσεν αὐτάς, λοιπὸν ὁ κόπος τῆς νηστείας καὶ τῶν λοιπῶν εἶναι περιττός. Ἀλλὰ τί λέγω περιττός; τὰ ὀλέθρια πάθη κοιμίζονται ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν περισσότερον, ὡσὰν ἀπὸ μεγαλύτερον καὶ δυνατώτερον ἰατρικόν· καὶ ἡ ἀσθένεια εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἄσκησις, καὶ πρέπει νὰ τὴν ὑπομένωμεν καὶ νὰ εὐχαριστοῦμεν καὶ δοξολογοῦμεν τὸν Θεόν· ἂν ὑστερηθοῦμεν τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν, ἂς μὴ μᾶς βαρυφανῇ· διότι ἀπεβάλαμεν τὰ ὄργανα τῆς ἀκορέστου ἐπιθυμίας τῶν ὁρατῶν, καὶ βλέπομεν μὲ τοὺς νοητοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς τὴν δόξαν τοῦ Κυρίου· ἂν γίνωμεν κωφοί, ἂς εὐχαριστήσωμεν, διότι ἀπηλλάγημεν ἀπὸ τὴν ματαίαν ἀκοήν· ἂν παρέλυσαν αἱ χεῖρές μας ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν, τὰ ἐσωτερικὰ χέρια τῆς ψυχῆς νὰ ἔχωμεν εὐτρεπισμένα εἰς τὸν πόλεμον κατὰ τοῦ ἐχθροῦ· ἂν ἡ νόσος κυριεύῃ ὅλον μας τὸ σῶμα, ἀλλὰ ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς αὐξάνει περισσότερον. Ἂν εὑρισκώμεθα εἰς Κοινόβιον, ἂς προτιμήσωμεν τὴν ὑπακοὴν περισσότερον ἀπὸ τὴν ἂσκησιν, διότι ἡ ἄσκησις προξενεῖ πολλάκις ὑπερηφάνειαν, ἡ δὲ ὑπακοὴ ταπεινοφροσύνην· ὅτι εἶναι καὶ ἀπὸ τὸν ἐχθρὸν ἄσκησις ὑπερβολική· διότι ὅσοι ἀκούουν τὴν διδασκαλίαν τοῦ διαβόλου, ἀγωνίζονται ὑπερβολικά».