Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ὁσίας ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗΣ.

 «Ἐκουρεύσαμεν τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς μας· ἂς ἀποβάλωμεν μαζὶ μὲ αὐτὰς καὶ τοὺς σκώληκας, οἵτινες εὑρίσκονται εἰς την κεφαλήν μας· διότι αὐτοί, ὅταν μείνουν μόνοι, χωρὶς τὰς τρίχας, θέλουν μᾶς κεντρίζει περισσότερον· καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς, τὰς ὁποίας ἐκόψαμεν, δηλοῦσι τὴν κοσμικὴν ζωήν, ἤτοι τὰς τιμάς, τὰς δόξας, τὰ χρήματα, τὰ λαμπρὰ φορέματα, τὰ λουτρὰ καὶ καλὰ φαγητά. Ταῦτα ὅλα ἐφάνημεν, ὅτι τὰ ἀπεβάλαμεν· ἀλλὰ ἂς ἀπορρίψωμεν καὶ τοὺς ψυχοφθόρους σκώληκας, ἤτοι τὴν καταλαλιάν, τὴν φιλαργυρίαν, τὸ ψεῦδος, τοὺς ὅρκους καὶ τὰ λοιπὰ πάθη, ὅσα εὑρίσκονται εἰς τὴν ψυχὴν μας· καὶ ἐφ’ ὅσον ἦσαν σκεπασμένα αὐτὰ ἀπὸ τὰς τρίχας, ἤτοι ἀπὸ τὰς ὕλας τῶν κοσμικῶν πραγμάτων, δὲν ἐφαίνοντο· τώρα δέ, ὁπότε ἐξεσκεπάσθησαν ἀπὸ τὰς κοσμικὰς ὕλας, ἔγιναν φανερά· διὰ τοῦτο εἰς κάθε Μοναχὸν ἢ Μοναχὴν εἶναι φανερὰ καὶ τὰ πλέον μικρότερα ἁμαρτήματα, καθὼς καὶ μέσα εἰς μίαν καθαρὰν οἰκίαν, εὐθὺς ὡς φανῇ εἰς κανένα μέρος καὶ τὸ παραμικρὸν ζωΰφιον, γίνεται φανερὸν εἰς ὅλους. Εἰς δὲ τοὺς κοσμικοὺς φωλεύουν ὡς μέσα εἰς ἀκάθαρτα σπήλαια μεγάλοι καὶ φαρμακεροὶ ὄφεις, καὶ δὲν φαίνονται, διότι εἶναι σκεπασμένοι μὲ τὴν πολλὴν ὕλην· ὅθεν ἡμεῖς πρέπει νὰ καθαρίζωμεν τὸν οἶκον τῆς ψυχῆς μας, καὶ νὰ παρατηροῦμεν προσεκτικά, νὰ μὴ εἰσέλθῃ κανὲν ψυχοφθόρον ζωύφιον, ἤτοι πάθος μέσα εἰς τὰ ἀπόκρυφα μέρη τῆς ψυχῆς μας, καὶ νὰ θυμιάζωμεν πάντοτε τοὺς τόπους τῆς καρδίας μας μὲ τὸ θεῖον θυμίαμα τῆς προσευχῆς· ὅτι καθὼς τὰ δριμύτερα θυμιάματα ἀποδιώκουν τὰ φαρμακερὰ θηρία, οὕτω καὶ ἡ προσευχὴ μαζὶ μὲ τὴν νηστείαν ἀποδιώκουν τοὺς κακοὺς λογισμούς».

«Ὅθεν ἡμεῖς αἱ Μοναχαὶ πρέπει νὰ παραφυλάττωμεν τοὺς λογισμοὺς ὅπου μᾶς ἔρχονται· καθὼς ἔκαμε καὶ ἕνας ἐνάρετος Μοναχός, ὁ ὁποῖος, καθήμενος εἰς τὸ κελλίον του, ἐπαραφύλαττε τοὺς λογισμούς του καὶ ἐμετροῦσε ποῖος ἤρχετο πρῶτος καὶ ποῖος δεύτερος, καὶ πόσον καιρὸν ἐστέκετο ὁ καθένας ἀπ’ αὐτούς· ὁμοίως ἐπαραφύλαττε καὶ τὴν ἂλλην ἡμέραν ποῖος ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς ἦλθεν ἐνωρίτερα. Καὶ μὲ αὐτὴν τὴν παρατήρησιν ἤξευρε μὲ ἀκρίβειαν καὶ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἰδικήν του ὑπομονὴν καὶ δύναμιν, καὶ τὴν νίκην τοῦ ἐχθροῦ· οὕτω ἂς κάμνωμεν καὶ ἡμεῖς· διότι ἐὰν οἱ πραγματευταὶ τῶν προσκαίρων πραγμάτων τοῦ κόσμου λογαριάζουν


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ δὲ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας καὶ ὁ Ὀλυμπιόδωρος συνάγουν ἐκ τῆς Γραφῆς, ὅτι ἑπτὰ χρόνους μόνον ἔκαμεν ὁ Ἰὼβ εἰς τὴν πληγήν, οἱ ὁποῖοι μολονότι συναριθμοῦνται εἰς τὴν χρονολογίαν τῆς ζωῆς του, ὅμως προσετέθησαν εἰς τὸν Ἰὼβ ἀπὸ τὸν Θεὸν μετὰ τὴν πληγήν· ὅτι ἐδιπλασιάσθησαν οἱ χρόνοι τῆς ζωῆς του, καὶ ὅρα εἰς τὸν Ἰώβ.

[2] Εἰς τὴν Ὁσίαν Συγκλητικὴν συνέταξε πλήρη ἑορτάσιμον Ἀκολουθίαν ὁ γνωστὸς Ὑμνογράφος πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης ἐκδοθεῖσαν ὑπὸ τοῦ Ἀρχιμανδρίτου πατρὸς Αὐγουστίνου Καντιώτου: «Ἔκδοσις Φιλοπτώχου Ἀδελφότητος ἡ Ἀγάπη» 1959.