Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ὁσίας ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗΣ.

εἰς τὴν κακίαν κατάστασιν. Ὅσοι λοιπὸν εἶναι κακοί, ὅταν σμίξουν μὲ τοὺς χειροτέρους των εἰς τὴν κακίαν, αὐξάνουν περισσότερον εἰς αὐτήν· οἱ μεσαῖοι προσπαθοῦν νὰ ἀποφεύγουν τοὺς κακούς, διότι φοβοῦνται νὰ μὴ γίνουν καὶ αὐτοὶ κακοὶ μὲ τὴν συναναστροφήν των ἐπειδὴ εἶναι ἀστερέωτοι ἀκόμη εἰς τὰ καλά· οἱ δὲ τρίτοι, ἐπειδὴ ἔχουν γνώμην σταθερὰν καὶ φρονήματα ἀνδρεῖα εἰς τὰ καλά, συναναστρέφονται καὶ μὲ τοὺς κακοὺς διὰ νὰ τοὺς σώσουν».

«Παρ’ ὅλον δὲ ὅτι ὀνειδίζονται ἀπὸ ἐκείνους οἵτινες τοὺς βλέπουν νὰ συναναστρέφωνται μὲ κακοὺς καὶ ἀμελεῖς, ἐν τούτοις αὐτοὶ δέχονται ὡς ἐπαίνους τὰς κατηγορίας τῶν ἀνθρώπων καὶ συμπληρώνουν ἀφόβως τὸ θεῖον ἔργον, ἤτοι τὴν σωτηρίαν τῶν ἀδελφῶν· διότι λέγει ὁ Κύριος: «Χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅταν πᾶν πονηρὸν ρῆμα εἴπωσι καθ’ ὑμῶν οἱ ἄνθρωποι»· καὶ αὐτὸ ὅπου κάμνουν αὐτοί, εἶναι ἔργον τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ· διότι ὁ Κύριός μας συνέτρωγε μὲ τοὺς τελώνας καὶ ἁμαρτωλοὺς καὶ ἡ γνώμη τούτων εἶναι περισσότερον φιλάδελφος παρὰ φιλάνθρωπος· δηλαδὴ ἀγαποῦν τοὺς ἀδελφούς των περισσότερον ἀπὸ τὸν ἑαυτόν των· διότι καθὼς ἐκεῖνοι, οἵτινες βλέπουν τὰς οἰκίας τῶν γειτόνων των ὅτι καίονται, ἀφήνουν τὰς ἰδικάς των οἰκίας καὶ σπεύδουν νὰ σώσουν τὰς τῶν γειτόνων των ἀπὸ τὴν πυρκαϊάν, ἔτσι καὶ αὐτοί, διότι βλέπουν τοὺς ἀδελφούς των ὅτι ἁμαρτάνουν, καταφρονοῦν τὸν ἑαυτόν των καὶ ὀνειδίζονται καὶ κατηγοροῦνται ἀπὸ τοὺς ἄλλους, καὶ τὰ ὑποφέρουν ὅλα, διὰ νὰ σώσουν τοὺς κινδυνεύοντας ἀδελφούς των».

«Οἱ δὲ μεσαῖοι, ὃταν ἴδουν τὸν ἀδελφὸν αὐτῶν ὅτι καίεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, φεύγουν, διότι φοβοῦνται νὰ μὴ κατακαύσῃ καὶ αὐτοὺς ἡ φλὸξ τῆς ἁμαρτίας. Οἱ δὲ πρῶτοι, ὡς κακοὶ γείτονες ὃταν ἴδουν τοὺς ἀδελφούς των ὅτι καίονται, ἀνάπτουν περισσότερον τὴν πυρκαϊάν, προσφέροντες ὡς ξύλα τὴν ἰδικήν των κακίαν, διὰ νὰ τοὺς κατακαύσουν τελείως, καὶ ἀντὶ νὰ χύσουν νερὸν νὰ σβύσουν τὴν φλόγα τῆς ἁμαρτίας, ἥτις καίει τοὺς ἀδελφούς των, αὐτοὶ ρίπτουν ξύλα εἰς τὴν πυράν, ἤτοι τοὺς κάμνουν νὰ ἁμαρτάνουν περισσότερον. Οἱ δὲ τρίτοι καὶ καλοὶ ἄνθρωποι, τὰ ἰδικά των ἀποκτήματα θεωροῦν κατώτερα ἀπὸ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀδελφῶν των καὶ αὐτὰ εἶναι τὰ δείγματα τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης, αὐτὰ φυλάττουν τὴν ἄδολον ἀγάπην».


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ δὲ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας καὶ ὁ Ὀλυμπιόδωρος συνάγουν ἐκ τῆς Γραφῆς, ὅτι ἑπτὰ χρόνους μόνον ἔκαμεν ὁ Ἰὼβ εἰς τὴν πληγήν, οἱ ὁποῖοι μολονότι συναριθμοῦνται εἰς τὴν χρονολογίαν τῆς ζωῆς του, ὅμως προσετέθησαν εἰς τὸν Ἰὼβ ἀπὸ τὸν Θεὸν μετὰ τὴν πληγήν· ὅτι ἐδιπλασιάσθησαν οἱ χρόνοι τῆς ζωῆς του, καὶ ὅρα εἰς τὸν Ἰώβ.

[2] Εἰς τὴν Ὁσίαν Συγκλητικὴν συνέταξε πλήρη ἑορτάσιμον Ἀκολουθίαν ὁ γνωστὸς Ὑμνογράφος πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης ἐκδοθεῖσαν ὑπὸ τοῦ Ἀρχιμανδρίτου πατρὸς Αὐγουστίνου Καντιώτου: «Ἔκδοσις Φιλοπτώχου Ἀδελφότητος ἡ Ἀγάπη» 1959.