Ἀπὸ τοὺς ψυχωφελεῖς τούτους λόγους τῆς Ἁγίας, ἐχαίροντο πολὺ αἱ ἀδελφαί, αἱ ὁποῖαι τοὺς ἤκουον, καὶ πάλιν ἐπρόσμεναν νὰ ἀκούσουν καὶ ἄλλους, καὶ δὲν ἐχόρταιναν ἀπὸ αὐτούς· ὅθεν ἀκούραστος ἐδίδασκε πάλιν αὐτὰς καὶ ἔλεγεν· «Μέγαν ἀγῶνα ἔχουν ἐκεῖνοι, οἵτινες προσέρχονται εἰς τὸν Θεὸν διὰ μέσου τοῦ μοναδικοῦ σχήματος, καὶ πολὺν κόπον δοκιμάζουν εἰς τὴν ἀρχήν· κατόπιν ὅμως ἀπολαμβάνουν χαρὰν ἀνεκδιήγητον· διότι, καθὼς ἐκεῖνοι οἵτινες θέλουν νὰ ἀνάψουν πῦρ, πρῶτον καπνίζονται καὶ δακρύουν, καὶ κατόπιν ἀνάπτουν τὸ πῦρ, τοιουτοτρόπως πρέπει νὰ κοπιάζωμεν καὶ νὰ δακρύωμεν καὶ ἡμεῖς αἱ Μοναχαὶ διὰ νὰ ἀνάψωμεν εἰς τὸν ἑαυτόν μας τὸ θεϊκὸν πῦρ. Διότι λέγει ὁ Κύριος· «Πῦρ ἦλθον βαλεῖν εἰς τὴν γῆν». Ἀλλὰ μερικοὶ διὰ τὴν μικροψυχίαν των ἐδοκίμασαν μὲν τὸν καπνόν, ἀλλὰ τὸ πῦρ δὲν ἤναψαν, διότι δὲν εἶχον ὑπομονὴν καὶ μακροθυμίαν· μάλιστα διότι ἡ ἀγάπη τὴν ὁποίαν εἶχον εἰς τὸν Θεὸν ἦτο ἀδύνατος· διὰ ταῦτα μέγας θησαυρὸς εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τοῦτο ἔλεγε καὶ ὁ Ἀπόστολος· «Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον» (Α’ Κορινθ. ΙΓ’ 1).
«Ὅθεν μέγα ἀγαθὸν εἶναι ἡ ἀγάπη, καθὼς ἐπίσης μέγα κακὸν εἶναι καὶ ὁ θυμός, διότι σκοτίζει τὴν ψυχὴν καὶ τὴν ἀποθηριώνει καὶ οὕτω τὴν καθιστᾷ παράλογον. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Κύριός μας, φροντίζων πάντοτε διὰ τὴν σωτηρίαν μας, δὲν ἄφησε κανένα μέσον τῆς ψυχῆς μας ἀσκεπὲς καὶ ἀπροφύλακτον· καὶ ἂν ὁ ἐχθρὸς μᾶς πολεμῇ μὲ τὴν πορνείαν, ὁ Κύριος μᾶς ὥπλισε μὲ τὴν σωφροσύνην· ἂν μᾶς πολεμῇ μὲ τὴν ὑπερηφάνειαν, ἡ ταπεινοφροσύνη δὲν εἶναι μακράν· ἂν μᾶς βάλλῃ μῖσος, ἡ ἀγάπη εὑρίσκεται πλησίον καὶ ἂν μεταχειρίζηται πολλὰ ὅπλα ὁ ἐχθρός, ὅμως ὁ Κύριος μᾶς περιέφραξε μὲ περισσότερα, τόσον διὰ τὴν ἰδικήν μας σωτηρίαν, ὅσον καὶ διὰ τὴν νίκην κατὰ τοῦ ἐχθροῦ. Μέγιστον λέγω πάλιν κακὸν εἶναι ὁ θυμός, διότι ὁ θυμὸς δὲν ἐργάζεται δικαιοσύνην Θεοῦ, ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος· ὅθεν πρέπει νὰ τὸν κυβερνῶμεν καταλλήλως, διότι εἶναι χρήσιμος εἰς τὸν πρέποντα καιρόν· ἐπειδὴ συμφέρει εἰς ἡμᾶς νὰ θυμώνωμεν ἐναντίον τῶν δαιμόνων, ἀλλὰ δὲν συμφέρει νὰ θυμώνωμεν ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων, ἔστω καὶ ἂν μᾶν πταίουν· ἀφ’ οὗ δὲ παύσῃ ὁ θυμός, τότε νὰ φροντίζωμεν νὰ τοὺς ἐπαναφέρωμεν εἰς τὴν μετάνοιαν».