«Πλὴν ὁ θυμὸς εἶναι ὀλιγώτερον κακὸν ἀπὸ τὴν μνησικακίαν ἡ δὲ μνησικακία εἶναι βαρυτέρα ἀπὸ ὅλας τὰς ἁμαρτίας, ἐπειδὴ ὁ θυμὸς θολώνει καὶ σκοτίζει ὀλίγην ὥραν τὴν ψυχὴν καὶ ὡς καπνὸς διαλύεται, ἐνῷ ἡ μνησικακία ἐμπήγνυται ὡς καρφίον εἰς τὴν ψυχὴν καὶ τὴν κάμνει χειροτέραν ἀπὸ τὰ θηρία· καὶ ὁ κύων ὅταν ἐξαγριωθῇ ἐναντίον ἀνθρώπου τινός, κολακευόμενος μὲ τὴν τροφήν, παύει τὴν ἀγριότητα καὶ ἡμερώνεται· ἀλλ’ ἐκεῖνος ὅστις κυριεύεται ἀπὸ τὴν μνησικακίαν δὲν πείθεται εἰς παρακλήσεις οὔτε ἡ πάροδος τοῦ χρόνου, ὅστις μεταβάλλει τὰ πάντα, δύναται νὰ ἰατρεύσῃ τὸ πάθος τοῦ μνησικάκου· διὰ τοῦτο οἱ μνησίκακοι εἶναι περισσότερον ἀπὸ ὅλους ἀσεβέστατοι καὶ ἀνομώτατοι ἐπειδὴ δὲν ὑπακούουσιν εἰς τὸν Σωτῆρα Χριστόν, ὅστις λέγει· «Ἐὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατὰ σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καὶ τότε ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρόν σου» (Ματθ. Ε’ 23)· καὶ ὁ Ἀπόστολος λέγει· «Μὴ ἐπιδυέτω ὁ ἥλιος ἐπὶ τῷ παροργισμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου».

«Καλὸν ὅθεν εἶναι νὰ μὴ θυμώνῃ ποτέ τις· εἰ δὲ καὶ θυμωθῇ οὔτε μίαν ὁλόκληρον ἡμέραν συγχωρεῖ ὁ θεῖος Παῦλος νὰ διαμένῃ εἰς τὸ πάθος καὶ νὰ φυλάττῃ μνησικακίαν· ἐπειδὴ εἶπε νὰ μὴ βασιλεύῃ ὁ ἥλιος πρὶν νὰ ἔχῃ παρέλθει ἡ κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ σου ὀργή· σὺ δὲ ἡ Μοναχὴ τί προσμένεις ἕως νὰ βασιλεύσῃ ὁ καιρὸς τῆς ζωῆς σου, καὶ τότε νὰ συμφιλιωθῇς μὲ ἐκείνην ὅπου ἐσυγχύσθης; Δὲν γνωρίζεις νὰ εἰπῇς τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, ὅτι ἀρκετὸν εἶναι εἰς τὴν ἡμέραν ἡ ἄλλη κακία της, καὶ διατί αὐτὴ νὰ μᾶς ἀφήσῃ μαχομένας; Διατί μισεῖς ἐκείνην ὅπου σὲ ἐλύπησε; Δὲν ἦτο αὕτη ὅπου σὲ ἠδίκησεν, ἀλλ’ ὁ διάβολος· ὅθεν μίσησον τὴν ἀσθένειαν, ὅπου πάσχει ἡ ἀδελφή σου καὶ ὄχι τὴν ἀδελφὴν ἥτις ἀσθενεῖ. Τί καυχᾶσαι εἰς τὴν κακίαν σου, δυνατέ; Δι’ ἐσένα τὸν μνησίκακον τὸ λέγει ὁ Δαβίδ· «Ἀνομίαν ὅλην τὴν ἡμέραν, ἀδικίαν ἐλογίσατο ἡ γλῶσσά σου»· ὅλον τὸν χρόνον τῆς ζωῆς σου παρανομεῖς, διατί παρακούεις εἰς τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ; Σὲ προστάζει μὲ τὸ στόμα τοῦ θείου Παύλου νὰ μὴ ἀφήνῃς νὰ βασιλεύῃ ὁ ἥλιος εἰς τὸν παροργισμόν σου· διατί δὲν παύεις ἀπὸ τοῦ νὰ βλασφημῇς καὶ νὰ ὑβρίζῃς τὸν ἀδελφόν σου; Διὰ τοῦτο δικαίως θέλεις τιμωρηθῆ ἀπὸ τὸν Θεόν, λέγει ὁ ἴδιος Δαβὶδ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου· «Διὰ τοῦτο ὁ Θεὸς καθελεῖ σε εἰς τέλος· ἐκτίλαι σε...». Δηλαδὴ θέλει σὲ κρημνίσει μὲ τελειότητα καὶ θέλει σὲ ξερριζώσει καὶ σὲ μετατοπίσει ἀπὸ τὸν οἶκόν σου, καὶ τὴν ρίζαν σου θέλει ἐγείρει ἀπὸ τὴν γῆν τῶν ζώντων· ἀκούεις; Αὐτὰ εἶναι τὰ δῶρα, ὅπου δίδει ὁ Θεὸς εἰς τὸν μνησίκακον, αὐτὰ εἶναι τὰ χαρίσματα τὰ ὁποῖα λαμβάνει διὰ τὴν κακίαν του».