Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ὁσίας ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗΣ.

 «Δὲν ἀκούεις καὶ τὴν ὑμνολογίαν τῶν Ἁγίων τριῶν Παίδων, οἵτινες ἔψαλλον εἰς τὴν κάμινον τῆς Βαβυλῶνος, ὅτι δὲν ἐνεθυμήθησαν εἰς αὐτὴν τὰς ἄλλας ἀρετάς, ἀλλὰ τοὺς ταπεινοὺς τῇ καρδίᾳ μόνον συνηρίθμησαν μὲ τοὺς δοξολογοῦντας τὸν Κύριον, καὶ δὲν εἶπον οὔτε διὰ τοὺς σώφρονας, οὔτε τοὺς παρθένους, οὔτε τοὺς ἀκτήμονας; Διότι καθὼς εἶναι ἀδύνατον νὰ κατασκευασθῇ πλοῖον χωρὶς καρφία, οὕτως εἶναι ἀδύνατον νὰ σωθῇ τις χωρὶς ταπεινοφροσύνην. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Κύριος, θέλων νὰ δείξῃ πόσον ἀγαθὴ καὶ ψυχοσωτήριος εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη, ἐνεδύθη αὐτήν, ὃταν ἔγινεν ἄνθρωπος· ὅθεν καὶ ἔλεγε· «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ». Στοχάσου ποῖος εἶναι αὐτὸς ποὺ λέγει ταῦτα, καὶ γενοῦ καὶ σὺ τέλειος μαθητὴς καὶ μιμητὴς τῆς ταπεινοφροσύνης του· καὶ ἂς γίνῃ εἰς σὲ ἀρχὴ καὶ τέλος τῶν ἀγαθῶν ἡ ταπεινοφροσύνη. Καὶ ταπεινοφροσύνη σημαίνει φρόνησις ταπεινὴ τῆς ψυχῆς, καὶ ὄχι σχῆμα μόνον ταπεινὸν καὶ ἐξωτερικόν· ὅτι ἂν ἡ ψυχὴ εἶναι ταπεινή, θέλει γίνει καὶ τὸ σῶμα ταπεινόν. Ἀλλὰ λέγεις ὅτι ἔκαμες ὃλας τὰς ἐντολάς; αὐτὸ ὁ Κύριος τὸ ἠξεύρει· ὅμως προστάζει πάλιν νὰ κάμῃς ἀρχὴν εἰς τὸ νὰ δουλεύῃς· διότι λέγει ὁ Κύριος ἡμῶν· «Ὅταν πάντα ποιήσητε, λέγετε ὃτι ἀχρεῖοι δοῦλοί ἐσμεν».

«Κατορθώνεται δὲ ἡ ταπεινοφροσύνη μὲ ὀνειδισμούς, μὲ ὕβρεις, μὲ πληγάς, ὅταν ἀκούσῃς νὰ σὲ λέγουν ἀνόητον καὶ τρελλόν, πένητα καὶ πτωχόν, ἀσθενῆ καὶ ἀδύνατον, ἀπρόκοπτον εἰς τὰ ἔργα σου, ἀσυλλόγιστον εἰς τὰ λόγια σου, εὐτελῆ εἰς τὸ ἔξωθεν εἶδος καὶ ἀδύνατον εἰς τὸ σῶμα· αὐτὰ εἶναι τὰ νεῦρα καὶ ἡ δύναμις τῆς ταπεινοφροσύνης αὐτὰ ἤκουσε καὶ ἔπαθε καὶ ὁ Κύριός μας· ἐπειδὴ καὶ Σαμαρείτην τὸν εἶπον, καὶ δαιμονισμένον· καὶ ἀφοῦ Αὐτὸς ἔλαβε δούλου μορφήν, καὶ ἐρραπίσθη καὶ ἐνεπαίχθη καὶ πληγὰς ἔλαβε, λοιπὸν καὶ ἡμεῖς πρέπει νὰ μιμούμεθα ταύτην τὴν ἔμπρακτον ταπεινοφροσύνην τοῦ Κυρίου· εἶναι ὅμως μερικοί, οἵτινες ὑποκρίνονται μὲ τὸ ἐξωτερικὸν σχῆμά των πὼς εἶναι ταπεινοί, διὰ νὰ δοξασθοῦν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους· ἀλλ’ οὗτοι ἀναγνωρίζονται ἀπὸ τοὺς καρποὺς τῶν ἔργων των διότι ἐὰν τύχῃ νὰ ὑβρισθοῦν ὀλίγον τι, δὲν τὸ ὑποφέρουν, ἀλλὰ παρευθὺς ἐκχέουν τὸ δηλητήριόν των ὅπως οἱ ὄφεις».


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ δὲ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας καὶ ὁ Ὀλυμπιόδωρος συνάγουν ἐκ τῆς Γραφῆς, ὅτι ἑπτὰ χρόνους μόνον ἔκαμεν ὁ Ἰὼβ εἰς τὴν πληγήν, οἱ ὁποῖοι μολονότι συναριθμοῦνται εἰς τὴν χρονολογίαν τῆς ζωῆς του, ὅμως προσετέθησαν εἰς τὸν Ἰὼβ ἀπὸ τὸν Θεὸν μετὰ τὴν πληγήν· ὅτι ἐδιπλασιάσθησαν οἱ χρόνοι τῆς ζωῆς του, καὶ ὅρα εἰς τὸν Ἰώβ.

[2] Εἰς τὴν Ὁσίαν Συγκλητικὴν συνέταξε πλήρη ἑορτάσιμον Ἀκολουθίαν ὁ γνωστὸς Ὑμνογράφος πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης ἐκδοθεῖσαν ὑπὸ τοῦ Ἀρχιμανδρίτου πατρὸς Αὐγουστίνου Καντιώτου: «Ἔκδοσις Φιλοπτώχου Ἀδελφότητος ἡ Ἀγάπη» 1959.