Καθ’ ὅλας δὲ τὰς ἑπτὰ ἐκείνας ἡμέρας καὶ νύκτας, καθ’ ἅς διέτριψαν ἐκεῖ, ἔμειναν κεκλεισμένοι εἰς ξεχωριστὸν οἴκημα μὲ τὰς συνήθεις ἀδιαλείπτους προσευχὰς καὶ γονυκλισίας καὶ προσκυνήσεις κομβοσχοινίων. Ὅτε δὲ ἀπέκαμνεν ἐκ τῶν ἀγώνων, ἡ ἄνεσίς του ἦτο ἀνάγνωσις Νέων Μαρτύρων. Τὸ δὲ ἑσπέρας ἅπαξ μόνον τῆς ἡμέρας ἔτρωγον ὀλίγον τι. Οὔτε ἐλαίας ἔτρωγον, οὔτε τι ἄλλο προσφάγιον, οἶνον δὲ ἢ σίκερα οὐδόλως ἐγεύοντο. Νύκτα δέ τινα, ἀφ’ οὗ ὁ μακάριος ἐκοπίασε πολύ, ἐκάθισε καὶ ἥρπασεν αὐτὸν ὕπνος λεπτός, τοῦ ἐφάνη δὲ εὐθύς, ὅτι ἦλθεν ἓν τάγμα Ἱερέων καὶ Ἀρχιερέων καὶ ἓν τάγμα στρατιωτῶν, καθὼς φαίνονται οἱ ζωγραφισμένοι Ἅγιοι Μάρτυρες, καὶ σταθέντες, ἔμπροσθέν του, τοῦ εἶπον· «Ἐλθέ, διότι ὁ Βασιλεὺς σὲ ζητεῖ». Αὐτὸς δὲ ἐτρόμαξε καὶ εἶπε· «Τὶ μὲ ζητεῖ ὁ Βασιλεύς; ποῖος ἄνθρωπος εἶμαι ἐγὼ καὶ πῶς εἶμαι ἄξιος νὰ παρασταθῶ εἰς τὸν Βασιλέα; παρακαλῶ σας, ἀφήσατέ με». «Οὐχί, τοῦ εἶπον ἐκεῖνοι· ἀνάγκη εἶναι νὰ παρασταθῇς, μόνον μὴ ἀργοπορῇς». Ἀπῆλθε λοιπὸν συνοδευόμενος μὲ τὰ δύο ἐκεῖνα ἱερὰ τάγματα καὶ ἦλθον εἰς τόπον φαιδρόν, πλατύτατον καὶ εἶδε τὸν Βασιλέα ἐπὶ θρόνου καὶ πεσὼν προσεκύνησεν αὐτόν. Ὁ δὲ Βασιλεὺς στραφεὶς πρὸς τοὺς παρεστῶτας εἶπεν· «Ὁ τόπος αὐτοῦ εἶναι ἕτοιμος» καὶ τοῦ ἔδειξεν ἄλλον τινὰ τόπον φωτεινότατον.
Ταῦτα ἰδὼν ὁ Ἅγιος ἐξύπνησε καὶ ἔχαιρεν, εὐχαριστῶν τὸν Βασιλέα Χριστόν, ὅστις τὸν προσεκάλει καὶ ἐδέετο τοῦ μεγάλου Βασιλείου (διότι ἡ νὺξ ἐκείνη ἦτο τῆς ἁγίας αὐτοῦ μνήμης) νὰ μεσιτεύσῃ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ ἡτοιμάζετο νὰ κοινωνήσῃ εἰς τὴν λειτουργίαν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Φαίνεται δὲ ὅτι ἠσθάνετο ὁ μακάριος Ὀνούφριος θείαν ἐνέργειαν καὶ θέρμην πνευματικὴν εἰς τὴν καρδίαν του, τὴν δὲ ἑπομένην νύκτα τοῦ ἔλειψεν ἡ θέρμη ἐπί τινα ὥραν καὶ αὐτὸς ὅλως ἔμφοβος καὶ ἔντρομος διὰ τὴν ἀναχώρησιν τῆς θείας χάριτος, εἶπε πρὸς τὸν Γρηγόριον· «Πάτερ, τὸ πῦρ ἐσβέσθη καὶ δὲν καίει ἐν τῇ καρδίᾳ μου. Ὦ! τὶ ἔπαθον ὁ ἄθλιος!». Ὁ Γρηγόριος τοῦ ἀπεκρίθη· «Ἐρωτᾷς τὶ ἔπαθες; ὑπερηφανεύθης καὶ διὰ τοῦτο ἔλειψεν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἀπὸ σοῦ· θέλεις γίνει παίγνιον τῶν δαιμόνων καὶ λύπη τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων καὶ αἰσχύνη τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλοίμονον εἰς ἐμὲ τὸν ταλαίπωρον! κρῖμα εἰς τοὺς κόπους μου καὶ εἰς τὰς καλὰς ἐλπίδας τῶν ἀδελφῶν, οἵτινες, ἀντὶ νὰ σὲ ἀκούσωσι Νέον Μάρτυρα, μέλλουν νὰ σὲ ἀκούσωσιν ἐκ δευτέρου ἀρνησίχρηστον! Δὲν ἔρχεσαι, ταλαίπωρε, εἰς σεαυτόν;».