νομισθῇ ὅτι ἐθυσίασεν εἰς τὰ εἴδωλα, αὐτὰ λέγω συλλογιζόμενος καὶ μάλιστα τὴν δεσποτικὴν ἀπόφασιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, «πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι κἀγὼ αὐτὸν ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς», εἶχε διὰ ταῦτα πάντα ἀδιάλειπτον καὶ παντοτεινὸν φόβον, μήποτε δὲν κάμῃ ἱκανοὺς τοὺς καρποὺς τῆς μετανοίας διὰ τὴν παιδικήν του ἐκείνην ἄρνησιν καὶ ἀρνηθῇ αὐτὸν ὁ Χριστὸς ἔμπροσθεν τοῦ οὐρανίου Πατρός.

Ὃθεν καὶ μολονότι ἠγωνίζετο νὰ ἐξιλεώσῃ τὸν Θεὸν νὰ τοῦ συγχωρήσῃ το ἁμάρτημα τῆς ἀρνήσεως, ὅμως ποτὲ δὲν εἰρήνευον οἱ λογισμοί του. Ἐκεῖνο δέ, τὸ ὁποῖον εἰς τὴν ἀρχὴν ἦτο φόβος, ὕστερον ἔγινε πόθος καὶ ἔφεσις πολλή, νὰ ὁμολογήσῃ τὸν Χριστὸν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ λάβῃ μαρτυρικὸν θάνατον· πόθος αὐξάνων ὁσημέραι ἐπὶ μᾶλλον καὶ μᾶλλον. Φοβούμενος δὲ τὴν ἀνθρωπίνην ἀσθένειαν, ἐδέετο τοῦ Σωτῆρος, ἐὰν ἦτο θέλημά του ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον, νὰ τοῦ στερεώσῃ καλῶς τὸν λογισμὸν τοῦτον καὶ μὲ τὴν θείαν του χάριν νὰ ἐνισχύσῃ τὴν θέλησίν του καὶ νὰ τοῦ δώσῃ δύναμιν ἵνα τὸν ὁμολογήσῃ Θεὸν τέλειον, ποιητὴν πάντων τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων, ἔμπροσθεν τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεώς του. Τοῦτο ἐπόθει, τοῦτο πάντοτε ἐφαντάζετο ὁ μακάριος. Ἀλλ’ ἐπειδή, κατὰ τὸν Σολομῶντα, «Λογισμοὶ θνητῶν πάντες δειλοὶ καὶ ἐπισφαλεῖς αἱ ἐπίνοιαι αὐτῶν», διὰ τοῦτο ἐφανέρωσε τὸν σκοπόν του καὶ ἐζήτησε συμβουλὴν πνευματικήν, τὴν ὁποίαν καὶ ἔλαβε, καθ’ ἣν ἔπρεπε νὰ συλλογισθῇ καλῶς καὶ νὰ μὴ ὁρμήσῃ ἀλόγως εἰς τοιοῦτον φοβερὸν ἀγῶνα. Ὑπήκουσεν ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος καὶ ἠγωνίζετο εἰς τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνας. Ἀλλ’ ὅτε ἐτελείωσε τὸ μαρτύριον ὁ Ὁσιομάρτυς Ἰγνάτιος, τότε πλέον ἐθερμάνθη ἡ καρδία του καὶ ὁ πόθος του ηὔξησε, ὡς καὶ τὸ τοῦ Ὁσιομάρτυρος Εὐθυμίου μαρτύριον πρότερον εἶχε φλέξει αὐτόν. Ἐκεῖνο δέ, τὸ ὁποῖον ἀνῆψε πλέον λαμπρὰν τὴν φλόγα τῆς πρὸς τὸν Χριστὸν ἀγάπης καὶ τοῦ ὑπὲρ αὐτοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου, ἦτο τὸ τρίτον μαρτύριον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Ἀκακίου [2] καὶ νὰ ὑπομένῃ πλέον δὲν ὑπέφερεν οὔτε στιγμήν.