Πλήν, ἀπ’ ἀρχῆς ἕως τέλους μεγάλην φρόνησιν ἔδειξεν ὁ εὐλογημένος. Ὅθεν χωρὶς νὰ κοινολογήσῃ τὸν σκοπόν του εἰς ἄλλους, ἀπῆλθεν εἰς τὴν ἱερὰν Σκήτην τοῦ Τιμίου Προδρόμου, πρὸς τὸν σεβασμιώτατον πνευματικὸν καὶ ἐμπειρότατον εἰς τὰ τοιαῦτα καὶ εἰς αὐτὸν ἀπεκάλυψεν ὅλον του τὸν πόθον. Διότι αὐτὸς ἦτο ὁ ἀλείπτης, ὁ ἑτοιμάσας εἰς τὸ μαρτύριον καὶ τοὺς ἄλλους τρεῖς προτέρους Ὁσιομάρτυρας Εὐθύμιον, Ἰγνάτιον καὶ Ἀκάκιον. Αὐτὸν λοιπὸν τὸν πνευματικὸν Νικηφόρον παρεκάλεσε θερμῶς νὰ τὸν δεχθῇ εἰς τὴν καλύβην του διὰ νὰ τὸν ἑτοιμάσῃ, καθὼς ἔκαμε καὶ διὰ τοὺς ἄλλους τρεῖς. Λέγει τότε εἰς αὐτὸν ὁ πνευματικός· «Σὲ δέχομαι, πλὴν πρῶτον σοῦ λέγω, ὅτι ἄλλος τις νὰ μὴ ἔχῃ εἴδησιν ἀπὸ τοὺς ἔξωθεν· δεύτερον δέ, ὅτι τοιαύτην δοκιμὴν καὶ ἑτοιμασίαν πρέπει νὰ κάμῃς, ὥστε πρὸ τοῦ μαρτυρίου νὰ ἀγωνισθῇς, ὡσὰν νὰ εἶσαι εἰς τὰ βάσανα τοῦ μαρτυρίου· καὶ ἄν στέργῃς, τοιουτοτρόπως σὲ δέχομαι». «Στέργω», ἀπεκρίθη μετὰ χαρᾶς ὁ μακάριος. Καὶ οὕτως ἀνεχώρησεν, ὅσα χρήματα εἶχε τὰ διεμοίρασεν εἰς τοὺς πτωχούς, ἔδωκε δὲ καὶ εἰς τὸ Μοναστήριον, εἰς τὸ ὁποῖον ἦτο ὁ κατὰ σάρκα πατήρ του, ἱκανὰ χρήματα διὰ νὰ τρέφεται. Εἶτα προσποιηθείς, ὅτι ἀπέρχεται εἰς προσκύνησιν τῶν Ἁγίων Τόπων τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τοιουτοτρόπως λαθὼν πάντας καὶ αὐτὸν τὸν πατέρα του, ἀπῆλθεν εἰς τὸν ρηθέντα πνευματικὸν κατὰ τὴν συμφωνίαν, τὴν ὁποίαν εἶχον, ὅστις ἐδέχθη αὐτὸν καὶ τὸν ἔβαλεν εἰς ἕνα οἰκίσκον παράμερον καὶ ξεχωριστὸν καὶ τοῦ ἔδωκεν ἐντολάς, πῶς νὰ διάγῃ καὶ πῶς νὰ ἀγωνίζηται, μόνος μόνῳ τῷ Θεῷ προσευχόμενος. Διώρισε δὲ καὶ ἕνα ἀδελφὸν νὰ ἔχῃ τὴν φροντίδα του. Παρήγγειλε δὲ εἰς αὐτὸν νὰ μὴ συνομιλῇ μήτε νὰ συναναστρέφηται μέ τινα.

Ἐδῶ ὅμως παρακαλῶ, ἀκροαταί, νὰ δώσητε τὴν πρέπουσαν προσοχὴν εἰς τὰ λεγόμενα· διότι κατὰ ἀλήθειαν ἄξια προσοχῆς κατορθώματα ἔχει νὰ διηγηθῇ ὁ λόγος. Ἐκλείσθη ὁ μακάριος εἰς ἐκεῖνο τὸ ἀγωνιστήριον καὶ ἤρχισε τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας· καὶ κατ’ ἀρχὰς διήνυσεν ἡμέρας τεσσαράκοντα νηστεύων, ἄλλοτε μὲν ἡμέρας τρεῖς ὁμοῦ, ἄλλοτε δὲ δύο καὶ ἔτρωγεν ἄρτον ἕως δράμια τριάκοντα καὶ ἔπινεν ὀλίγον ὕδωρ καὶ οὐδὲν ἄλλο· μαγείρευμα δὲ εἰς ὅλον τὸν καιρὸν τῆς δοκιμῆς του δὲν ἐγεύθη ἐκτὸς Σαββάτου καὶ Κυριακῆς. Ἐποίει γονυκλιτὰς μετανοίας χιλιάδας τέσσαρας τὸ ἡμερονύκτιον, ἤ, τὸ ἐλάχιστον, τρεῖς χιλιάδας καὶ πεντακοσίας προσκυνήματα δὲ κομβοσχοινίου ἀναρίθμητα. Ἡ προσευχὴ ἦτο ἀδιάλειπτος καὶ

ἄπαυστος εἰς τὸ στόμα του καὶ εἰς τὸν νοῦν του. Τὸ πένθος, ἡ συντριβὴ καὶ ἡ κατάνυξις ἦσαν ἀχώριστα ἀπὸ τὴν καρδίαν του. Οἱ ὀφθαλμοί του ἔγιναν δύο κρουνοὶ δακρύων ἀέναοι. Ἀγρυπνίαι παντοτειναί. Τὸ μέγα του ἐντρύφημα καὶ ἡ παρηγορία του ἦτο ἡ ξηροφαγία καὶ ὀλιγοφαγία. Εἰς τέσσαρας μῆνας ὁλοκλήρους δύο ὀκάδας