παλαιῶν ἐκείνων καὶ τῶν νέων τούτων Μαρτύρων εἶναι μεγάλη· ἐπειδὴ τότε ὑπῆρχον πλεῖστα παραδείγματα τοιαῦτα καὶ ἄνδρες δηλαδὴ καὶ γυναῖκες ἦσαν πρόθυμοι εἰς τὰ μαρτύρια καὶ νέοι καὶ γέροντες καὶ Ἱερεῖς καὶ Ἀρχιερεῖς καὶ πλούσιοι καὶ πένητες, σοφοὶ καὶ ἀγράμματοι, παντὸς γένους καὶ καταστάσεως ἄνθρωποι. Λοιπὸν τὰ τόσα παραδείγματα ἔλειψαν διότι ποῦ ὁ ζῆλος; ποῦ ἡ μίμησις; Οἴμοι! ὅλως τὸ ἐναντίον γίνεται. Ἐν τοιαύτῃ λοιπὸν ἐποχῇ ἐὰν ἤθελέ τις εὑρεθῆ, ὅστις μὲ τὸν αὐτὸν ζῆλον τῆς πίστεως, μὲ τὴν αὐτὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν αὐτὴν ἀνδρείαν καὶ γενναιότητα παρρησιάζεται εἰς τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ μαρτύριον καὶ ἀποθνήσκει τοσοῦτον προθυμότατα διὰ τὸν Χριστόν, δὲν εἶναι τῇ ἀληθείᾳ θαυμαστὸς καὶ ἄξιος μυρίων ἐπαίνων;
Τοιοῦτος ὑπῆρξε κατ’ ἀλήθειαν ὁ γενναιόφρων καὶ οὐρανόφρων Ὀνούφριος, ὅστις δι’ ἓνα μόνον λόγον, τὸν ὁποῖον εἶπεν ἐν τῇ ἀφροσύνῃ τῆς παιδικῆς του ἡλικίας, δὲν ηὐχαριστήθη νὰ ἐξιλεώσῃ τὸν Θεὸν μὲ τὴν ἄρνησιν τοῦ κόσμου, μὲ τὸ σήκωμα τοῦ εὐαγγελικοῦ Σταυροῦ, μὲ τοὺς πόνους καὶ θλίψεις τῆς μοναδικῆς πολιτείας, τὴν ὑπακοήν, τὴν ἐκκοπὴν τοῦ ἰδίου θελήματος, τὰ ἀέναα δάκρυα, τὰς ἐπιτεταγμένας νηστείας, τὰς ἀμετρήτους γονυκλισίας, τὰς ὁλονυκτίους στάσεις, ἀλλὰ τρωθεὶς τὴν καρδίαν ἀπὸ τὰ γλυκύτατα βέλη τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης καὶ πυρποληθεὶς τὴν ψυχήν, ὦ γνώμης ἀγαθῆς! ὦ πραιρέσεως θαυμασίας! ἀπὸ τὸ ἄϋλον πῦρ, ὅπερ ἦλθε βαλεῖν ὁ Χριστὸς εἰς τὴν γῆν τῶν ἀνθρωπίνων καρδιῶν, ὥρμησεν ἑκουσίως ἐπὶ τὸ μαρτύριον, παρεστάθη αὐτόκλητος ἐνώπιον τῶν ἀντιχρίστων τυράννων καὶ φερωνύμως φρουρούμενος τὸν νοῦν ὑπὸ τῆς θείας χάριτος καὶ στόμα ἔχων τὴν σοφίαν, τὴν ὁποίαν ὁ Χριστὸς ὑπέσχετο εἰς τοὺς θείους Μάρτυρας, ἐκήρυξε παρρησίᾳ Θεὸν τοῦ σύμπαντος τὸν Χριστόν, ἤλεγξεν ἀφόβως τὴν ἀντίχριστον πλάνην καὶ τέλος πάντων ἀντὶ μελάνης μὲ τὸ ἴδιον αἷμά του ὑπέγραψε καὶ ἐβεβαίωσε τὴν πεπαρρησιασμένην ὁμολογίαν τῆς θείας του πίστεως καὶ μὲ τὸν ὑπὲρ Χριστοῦ ἀοίδιμον θάνατον, τὴν πρὸς αὐτὸν ἀγάπην θαυμασίως ἀπέδειξεν.
Τούτου τοῦ καλλινίκου Μάρτυρος, ὦ εὐσεβεῖς φιλομάρτυρες, ἔρχομαι νὰ διηγηθῶ ὄχι μόνον το μαρτυρικὸν τέλος, τὸ οποῖον οἱ ἀξιωθέντες νὰ ἴδωσιν ὑπερθαυμάζουσιν, ἀλλὰ καὶ τὸν πρότερόν του βίον καὶ τὴν ἀσκητικήν του πολιτείαν, διὰ νὰ γνωρίσῃ πᾶς τις, ὅτι δὲν ὥρμησεν ἀλόγως εἰς τὴν ὑπὲρ Χριστοῦ σφαγήν, ἀλλὰ μετὰ λόγου καὶ διακρίσεως, μετὰ συμβουλῆς πνευματικῶν πατέρων καὶ εὐσεβῶν διδασκάλων. Ἄρχομαι δὲ ὡς εἶναι πρέπον καὶ σύνηθες νὰ ἀρχίζωμεν.