σταφίδος ἐνετρύφησε· τὰς δὲ τεσσαράκοντα ἡμέρας ἐπέρασε μὲ τριήμερον νηστείαν καὶ διήμερον, ὡς εἴπομεν. Ὅθεν ἐνεκρώθη τὸ σῶμά του καὶ δύναμις πλέον δὲν τῷ ἔμεινε νὰ ἐκτελῇ τοὺς σωματικοὺς κόπους. Ἡ δὲ πνευματικὴ διάκρισις τοῦ γέροντός του τῷ ἐμετρίασε τὴν πολυήμερον νηστείαν, αὐτὸς δὲ ἐγένετο κατὰ πάντα ὑπήκοος.
Ἀφοῦ λοιπὸν ἐδοκιμάσθη οὕτως ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ εἰς διάστημα μηνῶν τεσσάρων, τότε ἐξήφθη εἰς αὐτὸν ἡ φλὸξ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης καὶ ὁ πόθος τοῦ μαρτυρίου. Ὅθεν ἔλαβε τὸ ἀγγελικὸν σχῆμα καὶ ἔγινε μεγαλόσχημος Μοναχὸς καὶ ἀπὸ Μανασσῆς μετωνομάσθη Ὀνούφριος· αὐτὸ εἶναι τὸ τελευταῖον του ὄνομα. Μετὰ τοῦτο, μὲ τὴν βουλὴν καὶ γνώμην καὶ εὐλογίαν τοῦ γέροντός του πνευματικοῦ Νικηφόρου καὶ τῶν ἀδελφῶν τῆς ἁγίας Συνοδείας ἐκείνης, ἀπεφασίσθη νὰ ἀπέλθῃ εἰς τὸ μαρτυρικὸν στάδιον. Καὶ ἐπειδή, κατὰ τὴν Γραφήν, «Ἀγαθοὶ οἱ δύο ὑπὲρ τὸν ἕνα», διὰ τοῦτο ὁ διακριτικὸς γέρων πνευματικὸς τοῦ ἔδωκε συνοδίτην, συνεργὸν καὶ συμβοηθὸν ἕνα του ὑποτακτικόν, Γρηγόριον ὀνομαζόμενον, Πελοποννήσιον, ἔμπειρον ὄντα καὶ συνετὸν καὶ σεβάσμιον, ὅστις ἔγινε συνοδίτης καὶ τῶν πρὸ αὐτοῦ ἀθλησάντων τριῶν Ὁσιομαρτύρων εἰς Κωνσταντινούπολιν, Εὐθυμίου, Ἰγνατίου καὶ Ἀκακίου.
Λαβόντες λοιπὸν καὶ συστατικὰ γράμματα ἀπὸ σεβάσμια πρόσωπα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἐφοδιασθέντες, ἐκίνησαν καὶ ἦλθον εἰς τὴν νῆσον Χίον, ὅπου ἔμειναν εἰς τὸ μέρος ἐκεῖνο, ὅπου τὰ γραμματά των ἐσύσταιναν. Ἐκεῖ δὲ εὑρόντες πάντα, ὡς ἐπόθουν, ἐδόξασαν μεγάλως τὸν Κύριον καὶ τὴν θείαν αὐτοῦ πρόνοιαν ἐμεγάλυναν παρέμειναν δὲ ἐκεῖ ἡμέρας ἑπτὰ ἐν ἡσυχίᾳ προσευχῇ καὶ νηστείᾳ καὶ δάκρυσι καὶ τῇ μεταλήψει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων κατατρυφῶντες. Ἦτο δὲ ἡμέρα Σαββάτου ὅτε ἐκεῖ ἦλθον καὶ περιέμενον τὴν ἐρχομένην Παρασκευήν, ὡς ἡμέραν τοῦ σωτηρίου πάθους τοῦ Χριστοῦ, ἵνα παρρησιασθῇ εἰς τὸ κριτήριον τῶν ἀσεβῶν καὶ ὁμολογήσῃ τὴν καλὴν ὁμολογίαν καὶ γίνῃ κοινωνὸς τῶν Δεσποτικῶν Παθῶν. Δὲν εἶναι ἔξω τοῦ προσήκοντος νὰ προσθέσωμεν ὅσα μᾶς διηγήθησαν φιλαλήθως οἱ φιλομάρτυρες ἐκεῖνοι, οἵτινες τὸν ἐδέχθησαν εἰς τὴν Χίον καὶ τὸν περιεποιήθησαν πρὸ τῆς ἀθλήσεως· «Ἦλθεν, εἶπον, κατὰ τὴν κε’ (25ην) Δεκεμβρίου, ἡμέραν Σαββάτου, μὲ τὸν σεβασμιώτατον γέροντα Γρηγόριον, ὅστις ἔδωκε τὰ γράμματα καὶ διηγήθη διὰ στόματος τὴν ὑπόθεσιν τῆς θελήσεώς των». Ὁ δὲ Ὀνούφριος ἐσιώπα καὶ δὲν ἐσήκωνε τὴν κεφαλήν του νὰ ἴδῃ τινὰ εἰς τὸ πρόσωπον, ἀλλ’ ἐδάκρυεν ἀκατάπαυστα καὶ παρεκάλει μόνον νὰ τῷ συνεργήσωσι μὲ προσευχὰς καὶ δεήσεις εἰς τὸν Θεόν, λέγων, ὅτι ἦτο ἁμαρτωλότερος πάντων τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀνάξιος τῆς κλήσεως τῶν Χριστιανῶν.