συγχωρήσῃ τὸ ἁμάρτημα. Ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἡσύχασαν οἱ λογισμοί μου, στοχαζομένου τὸ μέγεθος τοῦ ἁμαρτήματος, τὸ ὁποῖον ἔπραξα, ἀρνηθεὶς τὴν πίστιν μου τὴν ἀληθινὴν καὶ ὁμολογήσας τὴν ἰδικήν σας τὴν ψευδῆ. Τώρα λοιπὸν ὁμολογῶ παρρησίᾳ ἔμπροσθεν ὑμῶν πάντων, ὅτι εἶμαι Χριστιανὸς καὶ ἀρνοῦμαι καὶ ἀναθεματίζω τὴν πίστιν σας». Εὐθὺς δὲ ἐκβαλὼν τὸ πράσινον σαρίκιον, τὸ ὁποῖον ἐφόρει, τὸ ἔρριψε μετὰ καταφρονήσεως ἔμπροσθέν των.

Ἰδόντες ἐκεῖνοι τὸ τοιοῦτον τόλμημα, ἔμειναν ἄφωνοι. Εἷς δὲ ἐμίρης, φιλότιμος ζηλωτὴς τῆς θρησκείας των, πρὶν ὁμιλήσῃ ἄλλος τις, εἶπεν εἰς τὸν Μάρτυρα· «Τί πράττεις, ἄνθρωπε; Λάβε καὶ βάλε εἰς τὴν κεφαλήν σου αὐτὸ τὸ ἅγιον πρᾶγμα». Ὁ δὲ Μάρτυς, ἀκούσας ὅτι τὸ λέγει ἅγιον, λαβὼν ἀφορμὴν ἐκ τούτου ἐξηυτέλισε καὶ ἐξουθένωσεν αὐτό, λαλήσας πολλὰ καὶ κατὰ τοῦ Μωάμεθ, καθὼς ὕστερον ὁ καδῆς εἶπεν εἰς ἓνα οἰκιακόν του Χριστιανόν, ὅσα οὔτε στόμα δύναται νὰ τὰ εἴπῃ οὔτε οὖς νὰ τὰ ἀκούσῃ. Ὅθεν ὅλοι ἐξεβόησαν· «Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν πρέπει νὰ ζήσῃ πολλὴν ὥραν». Εὐθὺς λοιπὸν διέταξαν νὰ τὸν βάλωσιν εἰς τὴν φυλακὴν καὶ νὰ ἀσφαλίσωσι τοὺς πόδας του εἰς τὴν ποδοκάκην ἕως δευτέρας διαταγῆς. Ἐκβαλόντες δὲ αὐτὸν ἔξω τοῦ κριτηρίου ἐρράπισαν καὶ διαφόρως ἐκάκωσαν ἄχρις οὗ ἦλθεν ἀστυνόμος μετὰ τεσσάρων κλητήρων, οἵτινες παραλαβόντες αὐτὸν ἔφεραν εἰς τὴν φυλακὴν τοῦ μουσελίμη καὶ ἔβαλον αὐτὸν εἰς τὸ βασανιστικὸν ξύλον. Αὐτὸς δὲ ὁ μακάριος ἐκάθητο καὶ προσηύχετο. Τότε καί τις Ἀγαρηνὸς τοῦ εἶπεν ὕβρεις τινάς. Ἄλλην δὲ παιδείαν δὲν τοῦ ἔκαμον εἰς τὴν φυλακήν, Χριστιανοὶ δέ τινες εἰς τὴν φυλακὴν τὸν ἠρώτων τὸ ὄνομά του καὶ τὴν πατρίδα του. Ὁ δὲ ἀπεκρίθη ὅτι ἦτο ἀπὸ τὸν μέγαν Τύρναβον καὶ ὅτι ὠνομάζετο Ματθαῖος. Δὲν εἶπε δὲ τὸ Ὀνούφριος, διὰ νὰ μὴ δώσῃ ὑποψίαν ὅτι ἦτο Μοναχὸς καὶ ζητηθῇ ἀπὸ ποῖον Μοναστήριον ἦτο καί ποῦ εὑρίσκετο πρὶν ἔλθῃ εἰς τὴν Χίον. Οἱ δὲ ἀγάδες ἐπῆγαν εἰς τὸ τζαμίον, ἐπειδὴ ἦτο Παρασκευή, ἐξελθόντες δὲ αὐτοῦ καὶ πάλιν συνομιλήσαντες, ἔλαβον καὶ τὴν γνώμην ἑνὸς ἐξορίστου πασᾶ, ὅστις εὑρέθη ἐκεῖ καὶ ὅλοι ἐκ συμφώνου ἀπεφάσισαν τὴν εἰς θάνατον καταδίκην τοῦ Μάρτυρος.