Εὐθὺς λοιπὸν διώρισαν καὶ τὸν ἔφεραν ἀπὸ τὴν φυλακήν, τὸν ἠρώτησαν δὲ ἐν συντομίᾳ μὲ ὀλίγους λόγους. Ἐπειδὴ ὃμως ἡ γνώμη του ἦτο ἀμετάθετος, διέταξαν νὰ ἀποκεφαλισθῇ καὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ νὰ ριφθῇ εἰς τὴν θάλασσαν. Διώρισαν δὲ ὅπως καὶ τὸ χῶμα, εἰς τὸ ὁποῖον ἤθελε στάξει τὸ αἷμα τοῦ Μάρτυρος, νὰ τὸ ρίψωσιν εἰς τὴν θάλασσαν, νὰ μὴ συγχωρηθῇ δὲ εἰς οὐδένα Χριστιανὸν νὰ λάβῃ τι ἐκ τοῦ μαρτυρικοῦ σώματος. Τούτων οὕτως ἀποφασισθέντων, ἐξέβαλον αὐτὸν ἀπὸ τὸν μεχκιμέν. Νομίζων δὲ ὁ Μάρτυς ὅτι ἐκεῖ πλησίον ἔμελλον νὰ τὸν ἀποκεφαλίσωσιν, ἤθελε νὰ γονατίσῃ. Οἱ δὲ δήμιοι τὸν ἐξεμάκρυναν ὡσεὶ λίθου βολὴν καὶ ἔλεγον εἰς αὐτὸν νὰ γονατίσῃ ἐκεῖ· ἀλλὰ ἀπῆλθε παρακάτωθεν ἔνθα προαπεκεφαλίσθη καὶ ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μάρκος (ἠρώτησε πρότερον καὶ ἤξευρε τὸν τόπον ἐκεῖνον) καὶ ἐκεῖ ἐγονάτισεν. Εὐθὺς δὲ ἐκτύπησεν αὐτὸν μὲ τὴν μάχαιραν ὁ μάγειρος τοῦ μουσελίμη, ἥτις εἰσεχώρησεν εἰς τὸν λαιμόν του ἕως τρία δάκτυλα. Ὁ δὲ Μάρτυς κλίνας τὴν κεφαλήν, ἔπεσε χαμαὶ χωρὶς νὰ ταράξῃ κανὲν μέλος του. Ἄλλος δὲ πάλιν πλαγίως ἱστάμενος, τοῦ ἔδωκεν ἄλλας δύο πληγὰς καὶ τὸν ἐτελείωσεν. Ταῦτα πάντα ἔγιναν ἐντὸς πέντε ὡρῶν. Συνέδραμε δὲ πολὺ πλῆθος Χριστιανῶν, ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιὰ καὶ ἐθεώρουν τὴν ἁγίαν ἀποτομὴν τοῦ Μάρτυρος, μολονότι δὲν ἐπρόφθασε νὰ γίνῃ γνωστὸν εἰς ὅλην τὴν πόλιν.
Ἐτελείωσε δὲ τὸν ἱερὸν ἀγῶνα τοῦ μαρτυρίου ὁ νέος οὗτος Ὁσιομάρτυς Ὀνούφριος κατὰ τὸ σωτήριον ἔτος ͵αωιη’ (1818) Ἰανουαρίου δ’ (4), ἡμέρᾳ Παρασκευῇ, ὥρᾳ ἐνάτῃ, εἰς ἡλικίαν ἐτῶν λβ’ (82). Πάντες ἐθαύμασαν τὴν φρόνησίν του καὶ τὴν ἀνδρείαν του. Διηγοῦνται δὲ ὃτι τὸ πρόσωπόν του, τὸ ὁποῖον πρότερον ἐκ τῶν ἀγώνων ἦτο νενεκρωμένον, ἔλαβε μετὰ τὸ μαρτύριον οὐρανίαν τινὰ φαιδρότητα καὶ χάριν. Οἱ Χριστιανοὶ θεαταὶ μεγάλως ἔχαιρον δι’ αὐτόν, εὐχαριστοῦντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεὸν διὰ τὴν λαμπρὰν νίκην τοῦ Ὀνουφρίου. Πάντες δὲ ἐσκόπουν νὰ λάβῃ ἕκαστος μέρος τι τῶν μαρτυρικῶν ἀγαθῶν ἢ αἶμα ἢ τρίχας ἢ ἔνδυμα, καθὼς καὶ ἀπὸ τοὺς προλαβόντας Μάρτυρας Μᾶρκον καὶ Ἀγγελῆν [4] ἔλαβον. Ἀλλ’ ὅτε εἶδον παρ’ ἐλπίδα, ὅτι πρὶν ἢ ἐκκενωθῇ τὸ αἷμά του εἰς τὴν γῆν ἐσήκωσαν οἱ ἄπιστοι τὸ ἅγιον λείψανον διὰ νὰ τὸ ρίψωσιν εἰς τὴν θάλασσαν, ὃλοι ἐσκυθρώπασαν ἀπὸ τὴν λύπην των· ἐπειδὴ κατὰ τὴν ἀπόφασιν τῶν τυράννων, εὐθὺς τὸ ἔβαλον εἴς τινα σπυρίδα (ζεμπίλιον) καὶ διὰ νὰ μὴ στάξῃ εἰς τὴν γῆν αἶμα, ἔβαλον τὴν σπυρίδα εἰς ἕν καδίον.