Τὸ ἐρημικὸν κελλίον τοῦ Σεραφεὶμ εὑρίσκετο ἐπάνω εἰς ἕνα ὕψωμα. Γύρω ἡπλώνετο τὸ δάσος πυκνότατον. Ποθῶν τὴν ἱερὰν θεωρίαν καὶ διὰ νὰ βλέπῃ ζωηρὰν καὶ ὡς ἀληθινὴν μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς του τὴν ἐπίγειον ζωὴν τοῦ Κυρίου ἔδωσεν ἱερὰς ὀνομασίας εἰς διαφόρους τοποθεσίας τοῦ δάσους, τὰς ὁποίας εἶχεν ἐκλέξει διὰ τὰς προσευχάς του. Οὕτω εἰς τὴν «Ναζαρὲτ» ἔψαλλε τοὺς Χαιρετισμοὺς πρὸς τὴν Ἀειπάρθενον Μαρίαν, ἐνῷ εἰς τὴν «Βηθλεὲμ» προσευχόμενος προσεκύνει πνευματικῶς τὸ Θεῖον Βρέφος. Τὴν ἐπὶ τοῦ «Ὄρους ὁμιλίαν» ἀνεγίνωσκεν εἰς τὸ ὑψηλότερον σημεῖον τοῦ λόφου του, ἐνῷ εἰς τὴν «Γεθσημανῆ» ἐζωντάνευε μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς του τὴν ἀγωνίαν τοῦ Σωτῆρος κατὰ τὴν νύκτα τῆς συλλήψεώς του. Κατ αὐτὸν τὸν τρόπον ἐφαντάζετο, ὅτι ἡ Ἁγία Γῆ ἡπλώνετο ἐκεῖ ἐμπρὸς εἰς τοὺς ὀφθαλμούς του καὶ ὁ βίος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἐξετυλίσσετο ἐνώπιόν του ὡς ζωντανὴ πραγματικότης.

Ποῖοι ἦσαν οἱ ἀγῶνες καὶ αἱ κακοπάθειαί του εἰς τὸ ἀπομεμονωμένον ἐκεῖνο κελλίον του, πόσας ἡμέρας ἐνήστευε καὶ ποίας ταλαιπωρίας ἐπέβαλλεν εἰς τὸ σῶμα του κανεὶς δὲν γνωρίζει οὔτε καὶ κανεὶς ἔμαθε τὰς λεπτομερείας τῆς ζωῆς του κατὰ τὴν περίοδον ἐκείνην. Ἀπὸ τοὺς γειτονικοὺς ἐρημίτας μόνον γνωρίζομεν, ὅτι ἐπὶ ὥρας προσηύχετο γονατιστὸς κάμνων καὶ περὶ τὰς χιλίας μετανοίας. Διὰ τῆς συνεχοῦς ἀσκήσεως καὶ τῆς ἀναγνώσεως ὁ Ὅσιος ἔλαβε τὸ εὐλογημένον δῶρον τῆς ἀληθινῆς σοφίας, ἤτοι τὴν εἰρήνην τῆς ψυχῆς, τὴν ἀπέραντον ταπεινοφροσύνην καὶ τὰ διαρκῆ δάκρυα, τὰ ὁποῖα ἔτρεχον ὡς ἀπὸ δύο βρύσεις ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν του, ὅταν ἀνεγίνωσκε τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ τοὺς Βίους τῶν Ἁγίων. Ἐπὶ ὥρας ὁλοκλήρους προσηύχετο, ἔψαλλε τὴν ἀκολουθίαν του ἢ ἀνεγίνωσκεν.

Μόνον κατὰ τὰς Κυριακὰς καὶ ἑορτὰς ἐγκατέλειπε τὸ ἐρημητήριόν του διὰ νὰ ἔλθῃ εἰς τὴν Μονήν, ἵνα παρακολουθήσῃ τὴν θείαν Λειτουργίαν καὶ νὰ κοινωνήσῃ τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου. Μετὰ τὴν Λειτουργίαν οἱ Μοναχοὶ τὸν παρεκάλουν νὰ μείνῃ ἐπ’ ὀλίγας ὥρας μαζί των διὰ νὰ ἀκούσουν ψυχωφελεῖς λόγους ἀπὸ τὸ στόμα του. Καὶ ὁ Σεραφείμ, ἀπὸ ἄκραν ταπεινοφροσύνην, ὑπήκουε προθύμως εἰς τὰς παρακλήσεις των. Κατόπιν, ἀφοῦ παρελάμβανεν ἐκ τῆς Μονῆς ἄρτον ἐπαρκῆ διὰ μίαν ἑβδομάδα, ἀνεχώρει διὰ τὸ ἐρήμητήριόν του. Ἀλλὰ καὶ τὸν ἄρτον αὐτὸν δὲν τὸν ἔτρωγε μόνος. Ἱκανὸν μέρος διέθετε διὰ τὰ πτηνὰ καὶ τὰ ἀγρίμια τοῦ δάσους, Ἀκόμη καὶ μία πελωρία ἄρκτος ηὔχετο συχνὰ διὰ νὰ λάβῃ ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ Σεραφεὶμ τὸ μερίδιόν της. Κατόπιν μὲ ἕνα λόγον τοῦ Γέροντος ἡ ἄρκτος ἀνεχώρει ταπεινῶς διὰ τὸ σπήλαιόν της.