Γυνή τις χήρα, Ζωὴ ὀνόματι, εἶχε δύο παῖδας, Δημήτριον καὶ Ἀρσένιον, εἰς τοῦτον δὲ ἦλθε δεινὴ ἀσθένεια καὶ ἐπρήσθη τὸ πρόσωπόν του, ἡ δὲ Ζωὴ ὡς μήτηρ περισσῶς ἐθλίβετο· ὅθεν λέγει εἰς αὐτὴν ὁ Δημήτριος· «Ἐὰν δὲν ὑπάγω τὸν ἀδελφόν μου εἰς τὸν Ὄλυμπον, ὅπου ἀσκητεύει ὁ Ἀββᾶς Διονύσιος, δὲν θεραπεύεται». Ἡ δὲ εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ὕπαγε». Ἀπελθόντες λοιπὸν εἰς τὸν Ὅσιον καὶ εἰπόντες τὴν ὑπόθεσιν, τοὺς ὑπεδέχθη ἀσμένως καὶ ποιήσας εὐχὴν εἰς τον ἄρρωστον καὶ χρίσας αὐτοῦ τὸ πρόσωπον μὲ ἅγιον ἔλαιον, εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἐθεραπεύθη· προσμείνας δὲ ἐκεῖ ὀλίγον καιρόν, ὠρέχθη τὰς τάξεις τῶν Μοναχῶν ὁ Ἀρσένιος καὶ ἔβαλε γνώμην νὰ γίνῃ Μοναχός· συμβουλευθεὶς δὲ καὶ τὸν Δημήτριον τὸν παρεκίνησε καὶ ἐκεῖνος νὰ τὸ κάμῃ, ὑποσχόμενος νὰ γίνῃ καὶ αὐτὸς ὕστερα. Ἐρρασοφόρεσε λοιπὸν ὁ Ἀρσένιος, ὁ δὲ Δημήτριος ἐπιστρέψας εἰς τὸν οἶκόν των ἀνήγγειλεν εἰς τὴν μητέρα του τὸ γενόμενον, ἥτις ἐλυπήθη τόσον ὥστε ἐθρήνει ἀπαρηγόρητα. Γυνὴ δέ τις τὴν συνεβούλευσε νὰ πληρώσῃ μάντισσάν τινα, νὰ τὸν κάμῃ νὰ φύγῃ ἀπὸ τὸ Μοναστήριον. Ἔκαμε λοιπὸν τὴν κακοπραγίαν ἡ μάντισσα, ἐπικαλουμένη μὲ ἐπῳδὰς τὸν ἔξαρχον τῶν δαιμόνων, τὸν ὁποῖον ἔστειλεν εἰς τὸν Ὄλυμπον νὰ βγάλῃ ἀπὸ τὴν Μονὴν τὸν Ἀρσένιον. Ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθη ποσῶς ὁ ἀδύνατος νὰ ἔμβῃ εἰς τὸ Μοναστήριον· ὅτι ἡ θεία δύναμις ἥτις κατῴκει ἐκεῖ, τὸν ἐδίωκεν· ὅθεν ἐπιστρέψας εἰς τὴν μητέρα τοῦ Ἀρσενίου κατησχυμμένος καὶ ἄπρακτος, τὴν ἔσφιγγεν ἀπὸ τὸν λαιμὸν καὶ τὴν ἔδερε λέγων· «Διατί μὲ ἔστειλες εἰς τὸν Ἀσκητήν, τὸν δοῦλον τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖον δὲν δύναμαι νὰ πλησιάσω; ἀλλ’ ἐγὼ νὰ σοῦ δώσω τὴν πρέπουσαν ἀντάμειψιν». Ταῦτα λέγων ὁ δαίμων συχνάκις αὐτὴν ἐλάκτιζε δυνατὰ καὶ τὴν ἐμάστιζε, ἡ δὲ ἐφώναζε· συναχθέντες δὲ οἱ γείτονες καὶ ἐρωτῶντες τὴν αἰτίαν, ὡμολόγησε τὴν ἀλήθειαν· ἔστειλε δὲ τὸν Δημήτριον νὰ προσκαλέσῃ τὸν Ἅγιον καὶ παρευθὺς ὡς ἦλθε καὶ ἔκαμεν εὐχὴν δι’ αὐτὴν πρὸς Κύριον ἰατρεύθη· ὅθεν ὕστερον ἠγάπησε τόσον τὸ σχῆμα τῶν Μοναχῶν, ὥστε ἔγινε καὶ αὐτὴ Μοναχή, καθὼς ἐπίσης καὶ ὁ Δημήτριος.

Ἄλλη τις γυνή, ὀνόματι Παρασκευή, ἀπὸ τὸ χωρίον Ραψάνη, ἦτο συγκύπτουσα καὶ ἔκυπτε τόσον ἡ κεφαλή της, ὥστε ἔφθασεν ἕως τὰ γόνατα καὶ ἦτο εἰς τοὺς ὁρῶντας ἐλεεινὸν θέαμα καὶ οὔτε νὰ καθίσῃ ἢ νὰ περιπατήσῃ ἢ νὰ σηκώσῃ ποσῶς ἐπάνω τὴν κεφαλὴν ἠδύνατο· ὁ δὲ ἀνὴρ αὐτῆς ἐλυπεῖτο πολὺ καὶ ἐξώδευεν εἰς τοὺς ἰατροὺς