Τότε ἔλαβε θάρρος ὁ Ἅγιος καὶ ἔστερξε νὰ ὑπάγῃ· οἱ δὲ Ζαγοριανοὶ συναθροισθέντες ἔμπροσθεν αὐτοῦ ὠδύροντο διὰ τὴν φυγήν του καὶ ἔλεγον· «Μὴ ἐγκαταλείψῃς ἡμᾶς ὀρφανούς, ἀλλὰ ἐνθυμοῦ ἡμᾶς εἰς τὰς εὐχάς σου, νὰ παρακαλέσῃς τὸν Κύριον δι’ ἡμᾶς». Ὁ δὲ Ὅσιος τοὺς ἔταξε νὰ τοὺς ἐπισκέπτεται πάλιν πολλάκις πρὸς νουθεσίαν των καὶ οὕτως ἐπέστρεψεν εἰς τὸ Λιτόχωρον. Ἀκούσαντες οἱ ἐγχώριοι τὸν ἐρχομόν του ἐχάρησαν καὶ συναθροισθέντες ὅλοι τὸν ἐπροσκύνησαν καὶ αὐτὸς ὁ ἡγεμὼν ἦλθε πεζὸς καὶ τὸν ἐχαιρέτησε λέγων· «Χαίροις, Πάτερ τίμιε, καὶ συγχώρησόν μας εἰς ὅσα σοῦ ἐπταίσαμεν, ὅτι δὲν ἠξεύραμεν ὅτι εἶσαι δοῦλος θεοῦ καὶ ἀνέβα τώρα χωρίς τινα φόβον εἰς τὸ ὄρος, κτίσε Ἐκκλησίαν καὶ οἰκοδομὰς ὅσας βούλεσαι, νὰ ἔχουν οἱ Μοναχοί σου ἀνάπαυσιν, νὰ δοξάζεται τὸν Θεὸν ἀμέριμνα». Τότε ὁ Ὅσιος τὸν ηὐχαρίστησε καὶ ἔταξε νὰ παρακαλῇ τὸν Κύριον δι’ αὐτὸν νὰ γίνῃ πολύχρονος ἔλαβε δὲ ὑπ’ αὐτοῦ ἐξουσίαν ἔγγραφον νὰ οἰκοδομήσῃ Ναὸν καὶ κελλία ὅσα βούλεται.
Ἀνελθὼν λοιπὸν εἰς τὸ ὄρος κατῴκησε πρῶτον εἰς ἕνα σπήλαιον καὶ ἔκτισεν ἐκεῖ μικρὰν Ἐκκλησίαν, νομίζων ὅτι δὲν συνάζονται πολλοὶ ἄνθρωποι· ἀλλὰ ὕστερα ἦλθον ἀναρίθμητοι, οὐχὶ πλούσιοι ἀλλὰ πτωχοὶ καὶ πένητες καὶ ἐγίνοντο Μοναχοὶ διὰ τὴν στενοχωρίαν των, τοὺς ὁποίους ὑπεδέχετο ὁ Ὅσιος ὡς ἀπὸ Θεοῦ πεμπομένους, αὐτὸν μιμούμενος, λέγοντα· «Τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω». (Ἰωάν. ϛ’ 37). Ἀπελθὼν δὲ εἰς τὰς χώρας ἐζήτει βοήθειαν διὰ τὴν τῶν ἀδελφῶν κυβέρνησιν καὶ οὕτως ἐσῴζοντο καὶ οἱ Μοναχοὶ σωματικῶς ὑπ’ αὐτῶν τρεφόμενοι καὶ οἱ κοσμικοὶ μὲ τὴν ἐλεημοσύνην τὴν ὁποίαν τοὺς ἔδιδον. Εἰς αὐτὸ ἔβαλεν ὁ Ἅγιος πολλὴν ἐπιμέλειαν, ἤτοι νὰ σώσῃ ψυχὰς ἀνθρώπων, νὰ γίνῃ στόμα Θεοῦ, καθὼς αὐτὸς εἰς τὸν Ἱερεμίαν ἐδήλωσε λέγων· «Ἐὰν ἐξαγάγῃς τίμιον ἀπὸ ἀναξίου, ὡς τὸ στόμα μου ἔσῃ». (Ἱερ. ιε’ 19). Λέγει δὲ καὶ ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος, ὅτι ὅποιος διδάξῃ ἀδελφὸν καὶ τὸν ἐπιστρέψῃ εἰς μετάνοιαν, ἂς ἠξεύρῃ, ὅτι αὐτὸς θέλει σώσει καὶ τὴν ἰδικήν του ψυχὴν ἀπὸ τὸν θάνατον καὶ θὰ ἐξαλείψῃ ὅλα του τὰ ἁμαρτήματα.
Ταῦτα γιγνώσκων ὁ μακάριος ἐμερίζετο εἰς τρία, εἰς τὴν ἡσυχίαν, εἰς τὴν αὔξησιν τοῦ Μοναστηρίου καὶ εἰς τὴν τῶν χριστιανῶν ὠφέλειαν καὶ ποτὲ μὲν ἡσύχαζεν εἰς τὸ τοῦ Γολγοθᾶ σπήλαιον, ποτὲ δὲ εἰς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ἄλλοτε εἰς τὸν Ἅγιον Λάζαρον ἢ καὶ εἰς τὸ Μέγα Σπήλαιον, εἰς τὸ ὁποῖον ἀναβλύζει ὕδωρ ἡδύτατον· τὰς ὀνομασίας αὐτὰς εἶχε δώσει ὁ Ὅσιος καὶ ἐκεῖ εἰς τὸν Ὄλυμπον, ὅταν ἦλθεν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα.