Τὴν νύκτα ὅμως εἶδεν ἐν ὁράματι ἄνδρα θαυμάσιον καὶ τοῦ λέγει· «Δέξου τοὺς ἀδελφοὺς ἐπειδὴ ὁ Θεὸς τοὺς ἀπέστειλεν». Ἀναστὰς ὅθεν τὴν πρωΐαν εἶπεν εἰς τὸν Κοσμᾶν, ὅστις ἦτο πρῶτος τῶν ἄλλων· «Ἐπειδὴ ὁ Κύριος μὲ προσέταξεν, εὐχαρίστως σᾶς δέχομαι· ὅμως πρόσεχε, μὴ ἀφήσῃς ποτὲ τὸν Γαβριήλιον νὰ συνομιλήσῃ μὲ ἄλλον τινά. Νὰ παραμένῃ δὲ πάντοτε κλεισμένος εἰς τὸ κελλίον του, ἕως οὗ κάμῃ γένειον, ἐπειδὴ μεγάλως πολεμεῖ ὁ ἐχθρὸς τοὺς Μοναχοὺς μὲ τὴν γυναικείαν ὄψιν τῶν ἀγενείων. Ὡς ἐκ τούτου εἶναι ἀνάγκη νὰ προφυλάσσεται ἕκαστος ἀπὸ τοιοῦτον μέγαν κίνδυνον». Ταῦτα δὲ εἰπών, προεφήτευσε εἰς αὐτὸν καὶ τὰ μέλλοντα, ἤτοι ὅτι μέλλει νὰ γίνῃ Ἐπίσκοπος Σκυθοπόλεως, ὅπερ καὶ ἐγένετο.

Ἔκτοτε ὅθεν ὑπεδέχετο μετὰ χαρᾶς πάντα προσερχόμενον ὁ Ἅγιος· δι’ ὃ συνήχθησαν πολλοὶ ἐκ διαφόρων τόπων, καὶ οὕτως εἰς ὀλίγον διάστημα ἐγένετο καὶ ἐκεῖ ἄλλη Λαύρα ὡς τῆς Φαράν. Βλέπων δὲ ὁ Πατριάρχης τὴν τοιαύτην πρόοδον ἀπεφάσισε καὶ ἦλθεν ὁ ἴδιος εἰς ἐπίσκεψιν τοῦ Ἁγίου, ὅτε ἦτο ὁ Εὐθύμιος ἐτῶν πεντήκοντα δύο, ἐνεκαινίασε δὲ καὶ τὸν Ναὸν καὶ ἐχειροτόνησε καὶ Διακόνους. Ἐφ’ ὅσον δὲ παρήρχετο ὁ καιρὸς ἐπὶ τοσοῦτον καὶ οἱ ἀδελφοὶ ἐπληθύνοντο· ὅθεν εἶχον μεγάλην στέρησιν· ὁ Κύριος ὅμως, ὁ ἐμπιπλῶν πάντα εὐδοκίας καὶ χρηστότητος, τοὺς ἔστειλεν οἰκονομίαν μὲ τοιοῦτον θαυμάσιον τρόπον.

Τὰς ἡμέρας ἐκείνας κατήρχοντο ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ πρὸς τὸν Ἰορδάνην τετρακόσιοι Ἀρμένιοι, οἵτινες παρεπλανήθησαν ἀπὸ τὴν κανονικὴν ὁδὸν καὶ ἦλθον εἰς τὴν Λαύραν τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου, ὅστις ἰδὼν αὐτοὺς ἐκάλεσε τὸν προρρηθέντα Δομετιανόν, τὸν ὁποῖον εἶχε καταστήσει οἰκονόμον ταύτης, καὶ τοῦ εἶπε νὰ τοὺς φιλοξενήσῃ ὡς ἠδύνατο, αὐτὸς δὲ τοῦ ἀπεκρίθη ὅτι οὔτε κἂν μιᾶς ἡμέρας τροφὴ δὲν τοὺς εὑρίσκετο. Ὁ δὲ Ἅγιος ἔχων ἐλπίδα εἰς τὸν ἐλεήμονα καὶ πανάγαθον Θεὸν τοῦ ἀπεκρίθη θαρραλέως· «Ὕπαγε, τέκνον, νὰ ἴδῃς πόσον διαφέρει ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς τῶν ἀνθρώπων ἡ χάρις καὶ ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ». Ἀπελθὼν δὲ οὗτος εὗρε τὴν ἀποθήκην, ὦ τῶν ἀνεκδιηγήτων σου θαυμασίων, φιλάνθρωπε Κύριε! πλήρη τόσον, ὥστε δὲν ἠδύνατο νὰ ἀνοίξῃ τὴν θύραν. Φωνήσας ὅθεν τοὺς ἀδελφούς, ἤνοιξαν μὲ κόπον πολὺν καὶ εὑρίσκουν αὐτὴν πεπληρωμένην ἀπὸ ὅσα εἶχον ἀνάγκην ἤτοι ἄρτους, οἶνον καὶ πλῆθος ἐλαίου. Ταῦτα ἰδὼν ὁ Δομετιανὸς ἀντελήφθη τὴν ἐνέργειαν τῆς θείας χάριτος, καὶ πίπτων εἰς τοὺς πόδας τοῦ μεγάλου Εὐθυμίου ἐζήτει συγχώρησιν· ὁ δὲ Ἅγιος ἐγείρας αὐτὸν ἀπεκρίνατο· «Τέκνον μου, ὁ σπείρων ἐπ’ εὐλογίαις, ἐπ’ εὐλογίαις καὶ θερίσει· ὅσοι φιλοδωροῦσι τοὺς ξένους, καὶ ὑποδέχονται πένητας, ὠφελοῦν τὸν ἑαυτόν των περισσότερον· οὕτω νὰ κάμετε καὶ σεῖς, ἐὰν θέλετε νὰ σᾶς εὐλογῇ ὁ Θεός, νὰ ἔχετε εἰς τὸν παρόντα κόσμον τὰ πρὸς αὐτάρκειαν καὶ νὰ ἀπολαύσητε εἰς τὸν μέλλοντα αἰῶνα ζωὴν τὴν αἰώνιον».