Αὐτὰ εἶναι ὀλίγα τινὰ θαυμάσια ἀπὸ τὰ πολλὰ τὰ ὁποῖα ἐτέλεσεν ὁ Μέγας ὄντως καὶ σημειοφόρος Εὐθύμιος, ὅσα εἴδομεν ὀφθαλμοφανῶς καὶ ὅσα ἀπὸ πολλοὺς ἠκούσαμεν, καὶ ἐγὼ δὲ πάλιν πολλάκις πολλὰς χάριτας καὶ εὐεργεσίας ἔλαβον παρ’ αὐτοῦ ψυχῆς τε καὶ σώματος, καὶ ἄλλας πολλὰς θαυματουργίας ἐγνώρισα, ὅσαι ἐγίνοντο καθημερινῶς εἰς τὸν τάφον του, τὰς ὁποίας δὲν ἔγραψα διὰ βραχύτητα. Λοιπὸν ἐθαύμαζα εἰς τὴν διάνοιάν μου λέγων· «Πῶς ἐπλούτησε τοσαύτην παρρησίαν πρὸς τὸν Θεὸν ὁ Ὅσιος Εὐθύμιος;». Ὅθεν ἐρωτήσας πολλοὺς Ἀσκητὰς ταύτης τῆς ἐρήμου, οἵτινες τὸν ἐγνώρισαν καὶ συνωμίλησαν πολλάκις μετ’ αὐτοῦ καὶ τοῦ μακαρίου Σάββα, μοῦ εἶπον ὅσα ἔγραψα ἀνωτέρω καθὼς ἠδυνήθην, καὶ συγχωρήσατέ με, οἱ ἀναγινώσκοντες, ἐὰν δὲν σᾶς ἀρέσκῃ ἡ σύνταξις, ὅτι ὁ ἄνω εἰρημένος Ἰωάννης ὁ Ἡσυχαστὴς καὶ Ἐπίσκοπος μὲ προσέταξεν, ἐγὼ δὲ γνωρίζων τὴν ἀναξιότητά μου καὶ τὴν ὀλίγην τῶν γραμμάτων μάθησιν δὲν ἐτόλμων νὰ ἐπιχειρισθῶ τὰ ὑπὲρ τὴν δύναμιν, ἀλλ’ ὤκνευον ἀμελῶν καὶ ἀφοῦ ἔκαμα εἰς τὴν Λαύραν δύο χρόνους μετὰ τὴν πρόσταξιν, ἤθελα νὰ γράψω αὐτὴν τὴν ψυχωφελῆ διήγησιν καὶ πάλιν ἠμέλουν διὰ τὴν ἄνωθεν αἰτίαν, δεόμενος τοῦ Θεοῦ μετὰ δακρύων νὰ μὲ φωτίσῃ.
Ἐν μιᾷ δὲ τῶν ἡμερῶν, καθὼς ἐκαθήμην εἰς τὴν καθέδραν περίλυπος, ἔχων τὸν χάρτην εἰς τὰς χεῖράς μου καὶ δὲν ἤξευρα πῶς νὰ ἀρχίσω τὴν διήγησιν, ἐφύπνωσα· ἦτο δὲ ὥρα δευτέρα τῆς ἡμέρας, καὶ τότε βλέπω εἰς τὸ ὅραμά μου τὸν θεῖον Σάββαν καὶ τὸν Μέγαν Εὐθύμιον, ἐνδεδυμένους τὰ συνήθη ἱμάτια, καὶ λέγει ὁ Ὅσιος Σάββας πρὸς τὸν Μέγαν Εὐθύμιον· «Ἰδοὺ ὁ Κύριλλός σου, ὅστις κρατεῖ τὸ χαρτὶ εἰς τὰς χεῖράς του καὶ ἀκόμη τὴν ἀρχὴν δὲν ἔκαμε». Καὶ τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος· «Καὶ πῶς ἠμπορεῖ νὰ τελέσῃ τοιοῦτον ἔργον χωρὶς νὰ τοῦ ἔλθῃ ἐξ οὐρανοῦ ἡ χάρις καὶ ἡ δύναμις;». Ὁ δὲ θεῖος Σάββας ἀπεκρίνατο λέγων· «Σὺ δῶσέ του τὴν χάριν, Πάτερ Ἅγιε». Τότε βλέπω τὸν Μέγαν Εὐθύμιον καὶ βάλλει εἰς τὸ στῆθος τὴν χεῖρά του, καὶ λαμβάνει ἐκεῖθεν ἀργυροῦν ἀλάβαστρον, ἤτοι ἀγγεῖον εὔμορφον, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἔβγαλεν μὲ τὴν σμίλην ὀλίγον ποτὸν τρεῖς φοράς, καὶ τὸ ἔβαλεν εἰς τὸ στόμα μου, τὸ ὁποῖον εἰς μὲν τὸ εἶδος ὡμοίαζεν ὡσεὶ ἔλαιον, ἀλλ’ εἰς τὴν γεῦσιν, ὢ τῶν θείων χαρίτων! ἦτο τοσοῦτον γλυκύτατον, ὥστε ἐὰν τὸ παρομοιάσω μὲ τὸ μέλι καὶ ζάκχαριν τὸ μειώνω κατ’ ἀλήθειαν. Τότε ἀπὸ τὴν ἄρρητον ἡδονὴν ἐξύπνησα, καὶ ἦσαν ἀκόμη τὰ λείψανα τῆς γλυκύτητος εἰς τὸ στόμα μου· ὅθεν οὕτως ἐμπεπλησμένος τῆς θείας καὶ θεσπεσίας ἐκείνης γλυκύτητος ἤρχισα τὴν παροῦσαν ψυχωφελῆ διήγησιν, καὶ ἀφοῦ ἐτελείωσα τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου ἔγραψα καὶ τοῦ μακαρίου Σάββα, ὧν ταῖς πρεσβείαις νὰ ἀξιωθῶμεν καὶ ἡμεῖς νὰ τοὺς μιμηθῶμεν τὸ κατὰ δύναμιν, ὅπως καὶ κοινωνοὶ τῆς δόξης ἐκείνων γενώμεθα ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.