Κατόπιν παρέστη ἀνάγκη εἰς τὸν πτωχὸν νὰ πωλήσῃ τὰ πρόβατα καὶ ζητῶν αὐτὰ τοῦ Κυριακοῦ, τοῦ ἔδωκε μόνον ὀκτὼ καὶ τὰ δύο ἐκράτησεν ὡς κακότροπος. Ὁ δὲ πτωχὸς ἐζήτει τὸ πρᾶγμά του, καὶ αὐτὸς ἐφιλονίκει λέγων ὅτι μόνον ὀκτὼ τοῦ ἔδωκε. Λέγει τότε ὁ πτωχός· «Πάρε ὅρκον εἰς τὸν Ὅσιον Εὐθύμιον καὶ ἂς τὰ χάσω». Ὁ δὲ Κυριακὸς ἔστερξε, καὶ ἀφοῦ ἐπῆγαν ἐκεῖ πλησίον, βλέπων τὸν ἀδικητὴν ὁ ἀδικημένος ὅτι ἤθελε νὰ ἐπιορκήσῃ, ἐφοβήθη τὴν ἀνομίαν καὶ τοῦ λέγει· «Ἂς στρέψωμεν ὀπίσω, ἀδελφέ, καὶ αὐτὸ εἶναι ὥσπερ νὰ ὤμοσες». Ὁ δὲ ἀφρονέστατος δὲν ἠθέλησε, ἀλλ’ ἐπλησίασεν εἰς τὴν ἱερὰν θήκην τοῦ Ἁγίου, καὶ ἐπιώρκησεν ὁ πάντολμος καὶ οὕτως ἐπέστρεψεν εἰς τὴν οἰκίαν του. Καθὼς δὲ ἐκοίτετο τὴν ἀκόλουθον νύκτα εἰς τὴν κλίνην, τοῦ ἐφάνη ὅτι ἤνοιξεν ἡ θύρα καὶ εἰσῆλθε Μοναχός τις μὲ ράβδον εἰς τὰς χεῖράς του, ἀκολουθούμενος καὶ ἀπὸ ἄλλους πέντε νέους. Τότε ἤστραψεν ὅλος ὁ οἶκος ἀπὸ φῶς ἄπειρον καὶ κοιτάζων πρὸς αὐτὸν ὁ Ἅγιος μὲ φοβερὸν βλέμμα, ἐφώναξε λέγων· «Πῶς ἐτόλμησας, μάταιε, νὰ ὀμόσῃς εἰς τὸν τάφον τοῦ Εὐθυμίου ψεύματα;». Ὁ δὲ ἔμεινεν ἄλαλος καὶ δὲν ἠδυνήθη νὰ δώσῃ τινὰ ἀπόκρισιν.

Τότε ὁ Ἅγιος προσέταξε τοὺς τέσσαρας νέους νὰ τὸν τανύσουν, εἰς δὲ τὸν πέμπτον ἔδωκε τὴν ράβδον του λέγων· «Δεῖρε τοῦτον ὅσον ἠμπορεῖς δυνατά, διὰ νὰ μὴ τολμήσῃ πλέον νὰ γίνῃ καταφρονητὴς τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπίορκος, οὔτε νὰ ἁρπάζῃ τὰ ἀλλότρια». Ἀφοῦ λοιπὸν τὸν ἔδειρεν ἱκανῶς, ἔλαβε τὴν χεῖρα τοῦ νεανίσκου ὁ Ἅγιος διὰ νὰ μὴ τὸν μαστιγώσῃ περισσότερον, πρὸς δὲ τὸν ἐπίορκον εἶπε ταῦτα· «Ἐγνώρισες, ἀνόσιε, ὅτι εἶναι Θεὸς καὶ κρίνει εἰς τὴν γῆν τοὺς ἀδίκους δίκαια; αὐτὸς σοῦ ἔδωκε ταύτην τὴν πρέπουσαν παίδευσιν, ὄχι διὰ λόγου σου, ὅτι σὺ ἀποθνῄσκεις αὔριον καὶ παίρνουσιν ἄλλοι ὅσα κακῶς καὶ ἀδίκως ἐσύναξες, ἀλλὰ διὰ νὰ διορθωθῶσιν ἕτεροι, νὰ γλυτώσουν ἀπὸ τῆς ἐπιορκίας τὸν ψυχώλεθρον κίνδυνον, μάλιστα καὶ αὐτὸν τὸν ἀληθῆ ὅρκον νὰ φεύγωσι κατὰ τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου».

Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἅγιος ἀνεχώρησεν, ὁ δὲ Κυριακὸς μὴ δυνάμενος νὰ ὑποφέρῃ τὸν πόνον ἐφώναζε καὶ συναχθέντες οἱ γείτονες, τοὺς ἔδειξε τὰς πληγὰς ὁμολογῶν τὴν ἐπιορκίαν καὶ παρακαλῶν αὐτοὺς νὰ τὸν ὑπάγουν εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου, μήπως καὶ τὸν λυπηθῇ ὡς μαθητὴς τοῦ ἀμνησικάκου Χριστοῦ νὰ τοῦ δώσῃ τὴν ἴασιν· οἱ δὲ παρεστῶτες, ἰδόντες τὰς φοβερὰς ἐκείνας πληγάς, ἐδειλίασαν νὰ τὸν σηκώσουν, ἀλλὰ ἐφόρτωσαν δύο σάκκους ἄχυρα καὶ εἰς τὸ μέσον τούτων ἔβαλαν τὸν ἀσθενῆ ἐπιδέξια καὶ τὸν ἔφεραν εἰς τὸ Μοναστήριον. Οὗτοι μᾶς διηγήθησαν καταλεπτῶς τὴν ὑπόθεσιν καὶ τὰς φοβερὰς πληγὰς ἐκείνας μᾶς ἔδειξαν· ὅθεν ὅσοι ἤκουσαν καὶ εἶδον τοιοῦτο θαυμάσιον ἐτρόμαξαν καὶ πλέον οὐδεὶς ἐτόλμησε νὰ ὀμόσῃ εἰς τοῦ Ἁγίου τὸν τάφον, οὔτε ἀλήθειαν οὔτε ψεύματα· ἀφοῦ δὲ ἔκαμαν ἐκεῖ ἡμέρας δύο οἱ συγγενεῖς τοῦ Κυριακοῦ καὶ εἶδον ὅτι ἐπλησίασεν εἰς τὸν θάνατον, ἐπειδὴ ἡ κοιλία του ἔσπασε καὶ ἀπὸ τὸ στόμα ἐξέρνα ὀδυνηρῶς ὁ ταλαίπωρος, τὸν ἐπῆραν πάλιν εἰς τὴν οἰκίαν του καὶ τὴν ἐπαύριον ἐτελεύτησεν.