Ἔτι δὲ ἀπὸ τὸ χωρίον Βηταγαβαίων ἦτο Ἱερεύς τις εἰς τὸ Μοναστήριον, Ἀχθάβιος τὸ ὄνομα, ὅστις ἔκαμε μαζί μας χρόνους τεσσαράκοντα πέντε (45) εἰς τας ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ ἐργάτης ἐπιμελὴς καὶ δόκιμος· οὕτος εἶχεν ἀδελφὸν εἰς τὸ ρηθὲν χωρίον, τὸ ὁποῖον εἶναι πλησίον τῆς Γάζης καὶ τὸν ἔλεγαν Ρωμανόν, ὁ ὁποῖος εἰς μὲν τὴν ψυχὴν ἦτο πτωχὸς καὶ βέβηλος, εἰς δὲ τὸν πρόσκαιρον βίον περισσῶς πλούσιος· διὰ τοῦτο τὸν ἐφθόνησέ τις καὶ τοῦ ἔκαμε μαντείας ὁ δείλαιος· ὅθεν ὁ Ρωμανὸς ἠσθένησε δεινῶς, ἤτοι εἶχεν ἀσθένειάν τινα, ἥτις λέγεται νάρκη, καὶ ἐκοίτετο εἰς τὸν οἶκόν του ὑδρωπικιάσας τόσον, ὥστε οἱ ἰατροὶ τὸν ἀπεφάσισαν καὶ τὸν ἔκλαιον ὡς ἑτοιμοθάνατον οἱ φίλοι του. Οὗτος λοιπὸν κοιτόμενος καὶ οὕτω βαρέως βασανιζόμενος καὶ τὸν θάνατον ἀναμένων, ἔκαμε σχῆμα εἰς τοὺς περιεστῶτας νὰ ἐξέλθουν ἔξω καὶ τότε στραφεὶς πρὸς τὸν τοῖχον, ὡς ἅλλος Ἐζεκίας μὲ συντριβὴν καρδίας ταῦτα προσηύξατο· «Ὁ Θεὸς τῶν Δυνάμεων, ἐπίβλεψον ἐπ’ ἐμὲ καὶ λύτρωσαί με ἀπὸ τὴν δεινὴν ταύτην ἀνάγκην καὶ συμφοράν, διὰ πρεσβειῶν τοῦ δούλου σου Εὐθυμίου».
Ταῦτα λέγων ὁ ἀσθενὴς βλέπει γέροντά τινα Μοναχόν μὲ λευκὰ γένεια, ὅστις εἶπε πρὸς αὐτὸν ἐρωτήσαντα· «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Εὐθύμιος, τὸν ὁποῖον ἐκάλεσες τώρα καὶ ἦλθα νὰ θεραπεύσω τὸ πάθος σου· μὴ δειλιάσῃς λοιπόν, ἀλλὰ δεῖξε μου αὐτό». Τότε ὁ Ρωμανὸς ἀνεσκέπασε τὴν κοιλίαν του· ὁ δὲ Ἅγιος ἔκοψε μὲ τὰ δάκτυλά του τὸ μολυσμένον μέρος ἐκεῖνο ὥσπερ μὲ μάχαιραν καὶ ἐξήγαγεν ἀπὸ τὴν κοιλίαν του ὡσὰν ἕνα πέταλον κασσίτερον, τὸ ὁποῖον εἶχέ τινας χαρακτῆρας καὶ δεικνύων τοῦτο τοῦ ἀσθενοῦς τὸ ἔβαλεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ εἰς τὴν τράπεζαν καὶ πάλιν ἔκαμεν ἀκέραιον τὸ σχίσμα καὶ τελείως αὐτὸν ἐθεράπευσεν· ἔπειτα τοῦ ἐφανέρωσε τὴν ἐπιβουλὴν τῆς μαντείας, νουθετήσας αὐτὸν νὰ ἐπιμεληθῇ καὶ τῆς ψυχικῆς σωτηρίας, νὰ μὴ ὀδυνᾶται αἰώνια. Τότε ἠγέρθη ὁ Ρωμανὸς ὑγιής τε καὶ ἀγαλλόμενος καὶ φωνήσας τοὺς συγγενεῖς εἷπεν εἰς αὐτοὺς τὸ θαυμάσιον, ἐλθὼν δὲ πρὸς ἡμᾶς διηγεῖτο πρὸς τὸν ἀδελφόν του ταύτην τὴν μεγίστην εὐεργεσίαν, τὴν ὁποίαν τοῦ ἔκαμεν ὁ Ἅγιος, διὰ τὴν ὁποίαν τὸν ἑορτάζει ἀκόμη κάθε χρόνον εἰς δόξαν Θεοῦ. Ἤθελα δὲ νὰ σιωπήσω ἕνα θαυμάσιον, τὸ ὁποῖον ἔκαμε τώρα ὕστερα, φοβούμενος μήπως καὶ φανῇ εἴς τινα ἀπίστευτον καὶ ἐναντίον τῆς τοῦ Ἁγίου χρηστότητος ἀλλὰ πάλιν διὰ νὰ φοβηθοῦν ὅσοι ὀμνύουσιν ἄδικα, τὸ γράφω διὰ παράδειγμα. Εἰς χωρίον τι πρὸς ἀνατολὰς εὑρισκόμενον καὶ καλούμενον Φαρὰν ἦτο βοσκός τις, Κυριακὸς ὀνομαζόμενος, τοῦ ὁποίου ἔδωκε πτωχός τις δέκα πρόβατα, τὰ ὁποῖα εἶχε νὰ τὰ βόσκῃ μὲ τὰ ἰδικά του.