Ἀδελφὸς δέ τις, τὸ γένος Γαλάτης, τὴν κλῆσιν Θεόδοτος, ἦτο ὑπηρέτης τοῦ Διακονικοῦ, καὶ βλέπων τὰ προειρημένα ἑξακόσια χρυσᾶ, ἐνικήθη ὑπὸ φιλαργυρίας ὁ ἄθλιος καὶ ἔκλεψε τὰ φλωρία μὲ τρόπον ἐπιδέξιον, τόσον ὥστε δὲν τὸ ἠννόησέ τις ἕτερος. Καὶ κατὰ τὴν ἐπαύριον προσεποιήθη ὅτι ἤθελε νὰ ὑπάγῃ εἰς τόπον ἥσυχον, καὶ ἔφυγεν ἀπερχόμενος πρὸς Ἱεροσόλυμα· ὅταν δὲ διήρχετο ἀντίκρυ τῆς Μονῆς τοῦ Μαρτυρίου ἐξήγαγεν ἀπὸ ἕνα σακκούλιον φλωρία πεντήκοντα, καὶ τὰ ἐπίλοιπα ἔκρυψε κάτωθι μιᾶς μεγάλης πέτρας, καὶ σημαδεύσας τὸν τόπον ἐπῆγεν εἰς Ἰόππην, εἰς τὴν ὁποίαν μισθώσας ἵππους ἐπέστρεψεν εἰς τὸν λίθον, εἰς τὸν ὁποῖον ἔκρυψε τὸν θησαυρόν, ἔνθα, ὢ Θεοῦ κριμάτων! εἶδε φοβερὸν καὶ ἐξαίσιον θέαμα· ἐξῆλθε κάτωθεν τῆς πέτρας ὄφις δεινὸς καὶ τρομερώτατος, ὥσπερ ὑπό τινος εἰς φύλαξιν τοῦ χρυσοῦ προστασσόμενος, καὶ δὲν τὸν ἀφῆκε νὰ πλησιάσῃ ὁλότελα, ἀλλὰ ἔφευγεν ἔντρομος· ἔπειτα πολλάκις ὑπέστρεφεν ὁ δείλαιος, ἀλλὰ πάντοτε εὕρισκε τὸν φοβερὸν ἐκεῖνον τοῦ χρυσοῦ φύλακα ἐπιμελῶς ἐγρηγορότατα καὶ ἐφιστάμενον, ὅστις ἔτρεχε κατ’ αὐτοῦ καὶ τὸν ἐδίωκε, ἵνα μὴ πλησιάσῃ τελείως.
Κατὰ δὲ τὴν ὑστάτην φορὰν κατὰ τὴν ὁποίαν ἐπλησίασεν, ἐλθοῦσα δύναμις τις ἐναέριος τὸν ἐκτύπησε δυνατὰ ὡσὰν μὲ ξύλον χονδρόν· ὅθεν ἔπεσε κατὰ γῆς ἡμιθανὴς ὁ ἄθλιος, καὶ διαβαίνοντες πρὸς Ἱεροσόλυμα τινὲς Λαζαριῶται, εὑρόντες αὐτὸν ὡς νεκρόν, τὸν σηκώνουσι καὶ τὸν κομίζουσιν εἰς τὸ νοσοκομεῖον. Ἐκεῖ λοιπὸν ἡμέρας πολλὰς κοιτόμενος καὶ ἀποκοιμώμενος μίαν τῶν ὡρῶν βλέπει καθ’ ὕπνον γέροντά τινα θυμωμένον, ὅστις τοῦ λέγει· «Ἐὰν δὲν δώσῃς ὀπίσω τὰ χρήματα, τὰ ὁποῖα ἔκλεψες ἀπὸ τὴν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου, δὲν θεραπεύεσαι». Τότε λοιπὸν προσκαλεσάμενος τὸν πανδοχέα ὡμολόγησε τὸ ἁμάρτημα. Ταῦτα μαθὼν ὁ Ἡγούμενος ἀπῆλθεν εἰς τὴν Ἁγίαν Πόλιν, καὶ φορτώσαντες τὸν Θεόδοτον ἐπῆγαν εἰς τὸν λίθον. Ὁ δὲ φρικτὸς ἐκεῖνος χρυσοφύλακας, ὢ τοῦ θαύματος! βλέπων τοὺς ἀληθεῖς κυρίους τοῦ θησαυροῦ ἀνεχώρησε καὶ τοὺς ἔδωκεν ἄδειαν νὰ λάβουν τὸ πρᾶγμά των. Καὶ αὐτοὶ μὲν ἔλαβον τὸ χρυσίον, ὁ δὲ Θεόδοτος ἔμεινε τεθεραπευμένος ταύτην τὴν ὥραν καὶ ὑγιέστατος.
Ζήσας λοιπὸν ὁ Θωμᾶς εἰς τὸ Ἡγουμενεῖον χρόνους ὀκτὼ ἐτελεύτησε τὴν εἰκοστὴν πέμπτην τοῦ μηνὸς Μαρτίου, ζήσας τὸ ὅλον χρόνους ἑβδομήκοντα. Μετὰ τὴν τοῦ Θωμᾶ κοίμησιν ἔλαβε τὴν προστασίαν τῶν ἀδελφῶν ὁ Λεόντιος, εἰς τοῦ ὁποίου τὰς ἡμέρας ἤμουν καὶ ἐγὼ ὁ γράψας τὸν βίον τοῦτον τῆς ποίμνης ταύτης ἓν πρόβατον· ὅθεν ὅσα μοῦ διηγήθησαν φιλαλήθως οἱ ἅγιοι γέροντες ἐκεῖνοι διὰ τὸν θαυμαστὸν Εὐθύμιον δὲν ἀπέκρυψα ἀπὸ τῶν τέκνων αὐτῶν εἰς γενεὰν ἑτέραν· τώρα δὲ πάλιν νὰ εἴπω καὶ ἐγὼ ὅσα εἶδα μὲ τοὺς ὀφθαλμούς μου θαυμάσια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐπιστώθην καὶ τὰ προηγούμενα.