Ἄλλη δέ τις γυνὴ ἀπὸ τὸ χωρίον Βιταβουδισῶν ὕπανδρος εἶχε δαιμόνιον ἄγριον, το ὁποῖον τὴν ἐβασάνιζε μῆνας ἑπτά, ὁ δὲ ἄνδρας της ἐλυπεῖτο μεγάλως καὶ μὴ εὑρίσκων ἄλλην βοήθειαν, τὴν ἔφερεν εἰς τὸ Μοναστήριον καὶ τὴν ἀφῆκεν ἀπ’ ἔξω, διότι γυναῖκα δὲν εἰσῆγον ἔσωθεν. Μείνασα δὲ αὕτη ἐκεῖ ἡμέρας τρεῖς, προσηύχετο καὶ ἐνήστευε· καὶ τότε τῆς φαίνεται τὴν νύκτα ὁ Μέγας Εὐθύμιος λέγων· «Ἴδε, ἰατρεύθης καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου». Καὶ εὐθὺς εὑρέθη ὑγιὴς καὶ ἀπῆλθε δοξάζουσα τὸν Θεὸν καὶ εὐχαριστοῦσα τὸν Ὅσιον, αὕτη δὲ ὄχι μόνον τότε ἀλλὰ καὶ κάθε χρόνον ἐπήγαινεν εἰς τὴν Μονὴν μὲ δωρήματα καὶ παρέμενεν ἔξωθεν, καταφιλοῦσα τὴν γῆν μὲ πολλὴν εὐλάβειαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς ὑπεδέχετο εἰς τὸν οἶκόν της καὶ τοὺς ἐφίλευεν ὡς ἠδύνατο.
Ἄλλος τις ἀδελφὸς ἦτο μαζί μας, τὸ γένος Γαλάτης, τὴν κλῆσιν Προκόπιος, ἀπὸ εὐγενικοὺς ἀνθρώπους, ὅστις εἶχεν ἐντὸς αὐτοῦ δαιμόνιον, τὸ ὁποῖον πρὶν νὰ γίνῃ Μοναχὸς τὸν ἐβασάνιζε κρυφά· ἀφ’ ὅτου ὅμως ἦλθεν εἰς τὸν τάφον τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου καὶ ἔβαλε τὰ ράσα, τότε ἐφανερώθη ὁ δαίμων, ὡς ὁ κλέπτης ὑπὸ τοῦ φωτὸς ἐλεγχόμενος, καὶ οὕτως ὁ δυστυχὴς Προκόπιος ἐξέσχιζε τὰς σάρκας καὶ πίπτων εἰς τὴν γῆν ἐβασανίζετο δεινῶς καὶ ἔμενεν ἄλαλος· ἀλλ’ ὁ Ἅγιος εὐσπλαγχνίσθη αὐτὸν καὶ τὸν ἐθεράπευσεν ἀπὸ τὴν δαιμονιώδη μανίαν ἐκείνην καὶ τὰ δεσμὰ τῆς γλώσσης διέλυσεν, εὑρίσκετο δὲ οὗτος μαζί μας ἕως τὴν σήμερον, ὄχι μόνον ὑγιὴς ἀλλὰ καὶ μὲ σωφροσύνην καὶ ὑπομονὴν στολισμένος, αἴρων τοῦ Χριστοῦ τὸν χρηστὸν καὶ γλυκύτατον ζυγὸν κατὰ δύναμιν.
Ἀλλὰ πῶς νὰ σιωπήσω τὸ θαυμάσιον, ὅπερ ἐπράχθη εἰς τὸν ξενικὸν ἐκεῖνον, ὅστις ἦλθεν ἡμέραν τινὰ ὅταν ἐκαθήμεθα εἰς τὴν θύραν τοῦ Μοναστηρίου ἐργοχειροῦντες κατὰ τὸ σύνηθες, καὶ ἐφώναζε μεγάλως ἐλαυνόμενος ἀπὸ τὸ δαιμόνιον, τὸ ὁποῖον ἔκραζε λέγον· «Τί ἐμοὶ καὶ σοί, δοῦλε τοῦ Θεοῦ Εὐθύμιε; ποῦ μὲ σύρεις βιαίως; δὲν ἐξέρχομαι ἀπ’ ἐδῶ». Ταῦτα εἰπὼν τὸν ἔρριψεν ἔμπροσθεν τῆς θύρας καὶ ἐκοίτετο εἰς τοὺς ὁρῶντας πτῶμα ἐλεεινότατον. Ταῦτα βλέποντες ἡμεῖς τὸν ἐλυπήθημεν, καὶ μετὰ βίας τὸν ἐσήκωσα ἐγὼ καὶ ὁ θυρωρὸς Βαβύλας, νὰ τὸν ὑπάγωμεν εἰς τὸν Ἅγιον· ὁ δὲ πάλιν ἐφώναζε λέγων· «Τί μὲ σύρετε νὰ μὲ ὑπάγετε εἰς τὸν ἐχθρόν μου, ὅστις πολεμεῖ καὶ φλογίζει με; ὦ βία, δὲν ἔρχομαι μαζί σας, ἀλλ’ ἐξέρχομαι καὶ πλέον δὲν εἰσέρχομαι εἰς τοῦτον τὸν ἄνθρωπον». Ἀφοῦ δὲ ἐφθάσαμεν μὲ πολὺν κόπον σύροντες αὐτὸν εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου, τὸν ἔρριψε πάλιν ὁ δαίμων καὶ τὸν ἐτάραξε τόσον, ὥστε ἔμεινεν ὅλην τὴν νύκτα ἄλαλος, καὶ τὸ πρωῒ εὑρέθη (ὢ τοῦ θαύματος) ὑγιὴς καὶ σωφρονισμένος τοσοῦτον, ὥστε πάντες ἐξέστησαν· ἐγὼ δὲ τὸν ἠρώτησα, διατὶ ἐφώναζε χθὲς καὶ ἔκαμνε τόσην σύγχυσιν, ὁ δὲ ἔλεγεν ὅτι δὲν ἤξευρε τίποτε, οὔτε πῶς ἦλθεν, οὔτε ὅτι ἔκαμέ τινα σύγχυσιν.