Ἐξῆλθε λοιπὸν αὕτη ἡ φήμη ταχέως εἰς τὰ περίχωρα· ὅθεν συνηθροίσθη πλῆθος Μοναχῶν καὶ λαϊκῶν ἀναρίθμητον, ἐξόχως δὲ ὁ Πατριάρχης Ἀναστάσιος μὲ συνοδείαν ἐκκλησιαστικῶν καὶ στρατιωτικῶν πολυάριθμον, ἦλθον δὲ καὶ ὁ Χρύσιππος, ὁ Γαβριήλιος καὶ ὁ Διάκονος Φείδων ὡς καὶ πάντες οἱ ἀναχωρηταὶ τῆς ἐρήμου μὲ τὸν μέγαν Γεράσιμον [7], καὶ ἁπλῶς συνήχθη τόσον πλῆθος ἀνθρώπων, ὥστε ἦτο ξένον θέαμα καὶ δὲν ἠδύναντο οἱ Ἱερεῖς νὰ ἐνταφιάσουν τὸ ἅγιον λείψανον. Ὅθεν βλέπων ὁ Πατριάρχης ὅτι ἦτο ὥρα ἐνάτη τῆς ἡμέρας, προσέταξε τοὺς στρατιώτας νὰ ἀπομακρύνουν βιαίως τὸν λαόν· καὶ οὕτως ἐποίησαν· ὅθεν μετὰ βίας πολλῆς ἠδυνήθησαν νὰ τελέσουν τὴν τῶν θείων Πατέρων παράδοσιν, νὰ καθίσουν εἰς τὴν πολύπλουτον καὶ μακαρίαν σορὸν τὸ ἀθλητικώτατον ἐκεῖνο καὶ πάνσεπτον λείψανον ψάλλοντες τοὺς προσήκοντας ὕμνους καὶ ᾄσματα. Πάντες λοιπὸν ἐδάκρυσαν καὶ ἀμέτρως ἐθλίβησαν τὴν τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου ὑστέρησιν, ἐξαιρέτως δὲ ὁ Μαρτύριος καὶ ὁ Ἠλίας ἐθρήνουν ἀπαραμύθητα, τοὺς ὁποίους ὁ Πατριάρχης παρηγόρησεν ὑποσχόμενος νὰ τοὺς δίδῃ τὴν πρέπουσαν πάντοτε βοήθειαν πρὸς συντήρησιν τῆς ἀδελφότητος.
Ὁ δὲ γνήσιος αὐτοῦ μαθητὴς καὶ μιμητὴς τῶν ἀρετῶν αὐτοῦ ἀκριβέστατος, ὅστις τὸν ὑπηρέτησε χρόνους πεντήκοντα, δὲν ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὸν τάφον τοῦ διδασκάλου του. Καὶ τὴν ἑβδόμην ἡμέραν φαίνεται εἰς αὐτὸν ἐν νυκτὶ φαιδρὸς τὴν ὄψιν ὁ Μέγας Εὐθύμιος λέγων· «Ἰδοὺ ὁ Θεὸς μᾶς ἠξίωσε καὶ ταύτης τῆς χάριτος, νὰ συνευφραινώμεθα ὁμοῦ καὶ ἐδῶ αἰώνια καθὼς εἴμεθα καὶ ἐκεῖ εἰς τὸν πρόσκαιρον κόσμον ἀχώριστοι· ἐλθὲ λοιπὸν νὰ ἀπολαύσῃς τὴν ἡτοιμασμένην σοι δόξαν καὶ εὔκλειαν». Ταῦτα ὁ Δομετιανὸς ἀνήγγειλεν εὐθὺς εἰς τοὺς ἀδελφούς, καὶ οὕτως ἐν χαρᾷ καὶ αὐτὸς ἀπῆλθεν εἰς τὴν ἐκεῖσε μακαριότητα καὶ ἐκηδεύθη ἐντίμως παρὰ τῶν Πατέρων. Μετὰ ταῦτα ἐλθὼν καὶ πάλιν ὁ Πατριάρχης μὲ ἀνθρώπους πολλοὺς καὶ μὲ πολλὴν εὐλάβειαν ἔλαβον τὸ ἃγιον λείψανον τοῦ Εὐθυμίου καὶ μὲ λαμπάδας καὶ θυμιάματα τὸ ἔφεραν εἰς τὸν οἶκον, τὸν ὁποῖον αὐτὸς ἐνεούργησε, καὶ τὸ ἔβαλαν εἰς ἱερὰν θήκην ἀσφαλῶς μετὰ προσοχῆς, ἵνα μὴ δύναταί τις νὰ ἀφαιρέσῃ ποτὲ μέρος ἐξ αὐτοῦ.