Ταῦτα μὲν καὶ ἄλλα παρόμοια ἔλεγεν ὁ εὐλαβὴς Πατριάρχης μετὰ πολλῆς ταπεινότητος· ὁ δὲ Ὅσιος πάλιν, ὡς μέτριος, τοιαῦτα ἀνταπεκρίνατο· «Ἐγὼ μᾶλλον, Δέσποτα, χρειάζομαι νὰ πρεσβεύῃς εἰς τὸν Θεὸν δι’ ἐμέ». Ὁ δὲ εἶπεν εἰς αὐτὸν πάλιν δεύτερον· «Ἐγὼ μέν, Πάτερ μου τίμιε, σοῦ ὑπακούω εἰς τοῦτο, εἰ καὶ ἀνάξιος· σὺ δὲ πάλιν, ὡς χαρισμάτων ἐνθέων πεπληρωμένος καὶ παρρησίαν ἔχων πρὸς Κύριον, μὴ διαλίπῃς πρεσβεύων διὰ τὰ τέκνα σου». Πάλιν δὲ ὁ Ὅσιος πρᾴως καὶ ταπεινῶς ἀπεκρίνατο· «Συγχώρησόν μοι, Δέσποτα Ἅγιε, καὶ ἔχε τὴν φροντίδα τοῦ παρόντος Μοναστηρίου καὶ πάντων τῶν ἀδελφῶν, ὡς ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησίας μας». Λέγει ὁ Πατριάρχης· «Καθὼς ἤσουν καὶ πρότερον προεστὼς ταύτης τῆς ἐρήμου, τὴν ὁποίαν μὲ τὴν ἀρετήν σου ἐπλούτισες καὶ ὡς ἄλλην Ἱερουσαλὴμ ἀπέδειξας ἀναθάλλουσαν, οὕτω καὶ τώρα ἂς εἶσαι κηδεμὼν ἁπάντων τῶν Μοναχῶν καὶ οἰκονόμος εἰς τὰς ψυχὰς καὶ τὰ σώματα». Οὕτω λοιπὸν συνδιαλεξάμενοι ὁ μὲν ἀπῆλθεν εἰς τὴν Μητρόπολιν, ὁ δὲ Ὅσιος ἐψήφισε τὸν ἀββᾶν Μάριν Ἡγούμενον, ὅστις ἦτο θεῖος τοῦ Τερέβωνος, εἰς τὴν ἀρετὴν θαυμάσιος· ἔζησε δὲ μόνον δύο χρόνους εἰς τὴν προστασίαν καὶ τότε ἐψήφισε Λογγῖνον τὸν ἀξιέπαινον μετὰ ταῦτα ἐχειροτονήθη ὁ Σταυροφύλαξ Κοσμᾶς Ἐπίσκοπος Σκυθοπόλεως καὶ Σταυροφύλαξ ὁ Χρύσιππος, καθὼς ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος προεφήτευσεν· ἔζησε δὲ ὁ μακαρίτης Κοσμᾶς εἰς τὴν ἀρχιερωσύνην ἔτη τριάκοντα, τελέσας μεγάλα καὶ ἀξιέπαινα κατορθώματα· ὁ δὲ ἀδελφὸς αὐτοῦ Χρύσιππος ἔκαμεν ὡς Σταυροφύλαξ ἔτη δώδεκα καὶ οὕτως ἐτελείωσε τὸν βίον θεάρεστα· ὁ δὲ ἀδελφὸς αὐτῶν Γαβριήλιος ἔκτισε Μοναστήριον εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Ἀναλήψεως, ὅστις ἐπειδὴ ἦτο φιλομαθὴς καὶ φιλάρετος ἐμιμεῖτο τὸν Μέγαν Εὐθύμιον καὶ ἀνεχώρει ἀπὸ τὴν Μονὴν μετὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Ἁγίων Θεοφανείων, ἔλειπε δὲ ἕως τῶν Βαΐων· τὸν δὲ ὀγδοηκοστὸν χρόνον τῆς ἡλικίας του ἀπῆλθεν εἰς τὰς οὐρανίους μονάς, τελέσας θαυμάσια μέγιστα, ἐνεταφίασαν δὲ τὸ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον εἰς τὸ μνῆμα τοῦ Ὁσίου Θεοκτίστου.
Ὁ δὲ Ὅσιος ἐπόθει τὴν ἡσυχίαν· ὅθεν λαβὼν συνοδοὺς τὸν Δομετιανὸν καὶ τὸν Σάββαν, ὅστις ἦτο εἰς τὸν ζῆλον τῆς μοναδικῆς πολιτείας θερμότατος, ἀπῆλθον οἱ τρεῖς εἰς τὴν ἐνδοτέραν ἔρημον, τρεφόμενοι μὲ τὰς ρίζας τῶν μελαγρίων καὶ μὴ ἔχοντες ἄλλην τινὰ παράκλησιν σώματος. Πορευόμενοι λοιπὸν εἰς τὴν ἄνυδρον ἐκείνην ἔρημον, ἔπεσεν ὁ Σάββας ἀπὸ τὴν ἄμετρον δίψαν ἐκκαιόμενος καὶ δὲν ἠδύνατο ποσῶς νὰ σταματήσῃ κἂν εἰς τοὺς πόδας του· ὅθεν ὁ Ὅσιος, ἀπομακρυνθεὶς ὀλίγον ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἔκαμεν εὐχὴν πρὸς Κύριον λέγων· «Δός, Κύριε, ὕδωρ