ἂς εἶσθε καθαροὶ πάντοτε εἰς τὰς ψυχὰς καὶ τὰ σώματα· φυλάττετε ἀκριβῶς τὸν κανόνα τὸν ὁποῖον σᾶς ἔδωσα καὶ τὴν συνήθη δοξολογίαν τῶν συνάξεων, ἐπιμελεῖσθε τοὺς θλιβομένους ὅσον δύνασθε· ὅσοι ἀδελφοὶ πειράζονται ἀπὸ ρυπαροὺς καὶ ἀτόπους λογισμούς, ἂς τοὺς ἐξομολογοῦνται ταχέως διὰ νὰ διορθώνωνται ἀπὸ τοὺς πρακτικωτέρους μὲ διδασκαλίας καὶ παραδείγματα, διὰ νὰ μὴ ὑποσκελισθοῦν ἀπὸ τὸν διάβολον· ταύτην δὲ τὴν τελευταίαν μου ἐντολὴν σᾶς λέγω νὰ φυλάττετε ἐπιμελέστατα, ἤτοι μὴ κλείσετε ποτὲ τὴν θύραν εἰς τοὺς ἐρχομένους, ἀλλ’ ἂς εἶναι ἀνοιγμένη διὰ τοὺς ὁδοιπόρους καὶ πένητας, καὶ ἂς εἶναι πάντα κοινὰ εἰς τοὺς δεομένους ὅσα πράγματα ἔχετε, ἐὰν θέλετε νὰ σᾶς στέλλῃ καὶ σᾶς ὁ Κύριος ἀφθόνως καὶ πλουσίως ὅσα χρειάζεσθε».
Ταῦτα προστάξας ἠρώτησεν αὐτοὺς τίνα ἤθελον νὰ τοὺς ἀφήσῃ Προεστῶτα καὶ Καθηγούμενον· οἱ δὲ ἅπαντες ὁμοφώνως ἐζήτησαν τὸν Δομετιανόν, ὡς πάντων ἐναρετώτερον· ὁ δὲ Εὐθύμιος ἀπεκρίνατο· «Ψηφίσατε ἕτερον, ὅτι ὁ Δομετιανὸς ἑπτὰ ἡμέρας μόνον κάμνει εἰς τοῦτον τὸν κόσμον μετὰ τὴν ἐμὴν ἀποβίωσιν». Τοῦτο πάντας τοὺς περιεστῶτας ἐξέπληξε, ἐπειδὴ τὸ εἶπεν οὕτω παρρησίᾳ καὶ δὲν τὸ ἔκρυψεν. Ἀποτυχόντες λοιπὸν τοῦ Δομετιανοῦ, ἐζήτησαν Ἠλίαν τινὰ τῆς κάτω Μονῆς οἰκονόμον, τὸ γένος Ἱεριχούντιον. Ἐπιστραφεὶς λοιπὸν εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Ἅγιος· «Ἰδοὺ πάντες οἱ Πατέρες αὐτοὶ ἑαυτοῖς ποιμένα σε καὶ προστάτην ψηφίζονται· ὅθεν πρόσεχε νὰ ὠφελήσῃς αὐτοὺς καὶ τὸν ἑαυτόν σου γίνωσκε δὲ τοῦτο, ὅτι ὁ Θεὸς ηὐδόκησε νὰ γίνῃ καὶ αὕτη ἡ Λαύρα εἰς ὀλίγον καιρὸν Κοινόβιον». Τὴν ἑπομένην ἡμέραν εἶπεν ὁ Ὅσιος πρὸς τὸν νέον Ἡγούμενον ποῦ νὰ οἰκοδομήσῃ τὸ Κοινόβιον καὶ πῶς νὰ τὸ συστήσῃ, καὶ περὶ ξενοδοχίας καὶ ψαλμῳδίας καὶ διὰ τὰ ἐπίλοιπα ἅπαντα, δηλαδὴ πῶς νὰ ἐπιμελῆται τοὺς ἀδελφούς, καὶ ἐξόχως πῶς νὰ καθοδηγῇ ἐκείνους οἵτινες πειράζονται ἀπὸ ἀτόπους λογισμοὺς καὶ βαρύνονται. Ἔπειτα εἶπε κοινῶς πρὸς ἅπαντας· «Ἐὰν εὕρω τινὰ παρρησίαν πρὸς Κύριον, θέλω τοῦ ζητήσει ταύτην τὴν χάριν, νὰ εἶμαι μὲ τὸ πνεῦμα εἰς τὴν συνοδείαν σας πάντοτε». Ταῦτα εἰπὼν ἀπέλυσεν ἅπαντας, ἐκράτησε δὲ πλησίον του μόνον τὸν Δομετιανὸν καὶ προσμείνας ἡμέρας τρεῖς εἰς τὸ Διακονικὸν μετ’ αὐτοῦ, τὴν νύκτα τοῦ Σαββάτου ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ καὶ ἀπῆλθε πρὸ τὴν ἐκεῖθεν μακαριότητα, πρεσβύτης καὶ πλήρης ἡμερῶν γενόμενος, εἰς ἡλικίαν ἐνενήκοντα ἓξ ἐτῶν, εἰκοστὴν τοῦ Ἰανουαρίου μηνὸς ἄγοντος, ἐν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ υογ’ (473).