Ὁ μαθητὴς καὶ ζηλωτὴς ὄντως τοῦ Ἁγίου Πασσαρίωνος [2], ὁ σκευοφύλαξ τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας, εἶχε πόθον νὰ συνομιλήσῃ μὲ τὸν θεῖον Εὐθύμιον· λαβὼν λοιπὸν τὸν Ἐπίσκοπον Ἰόππης Φείδωνα, Κοσμᾶν τὸν Σταυροφύλακα καὶ ἄλλους τινάς, ἐπήγαιναν πρὸς τὴν Λαύραν νὰ τὸν συναντήσωσιν, ἐκεῖνος δὲ ἐγνώρισε τὸν ἐρχομόν των ἐκ θείας ἀποκαλύψεως καὶ ὅτι ἔμελλε νὰ γίνῃ Πατριάρχης ὁ σκευοφύλαξ Ἀναστάσιος· ὅθεν καλέσας τὸν οἰκονόμον τῆς Λαύρας Χρύσιππον, εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ἑτοίμασε τὰ πρὸς τὴν χρείαν, ὅτι ὁ Πατριάρχης μὲ τὸν ἀδελφόν σου πρὸς ἡμᾶς ἔρχονται». Ὅταν λοιπὸν ἔφθασεν εἰς τὴν Λαύραν καὶ εἶδον ὅτι δὲν ἦτο ὁ Πατριάρχης, ἀλλ’ ὁ σκευοφύλας Ἀναστάσιος, τὸ εἶπον τοῦ Ἁγίου καὶ διὰ νὰ πιστωθῇ τοῦ ἔδειξαν τὰ ἱμάτια τοῦ Σκευοφύλακος, τὰ ὁποῖα ἧσαν μεταξωτὰ καὶ πολύτιμα, τὰ ὁποῖα ὁ Πατριάρχης δὲν ἦτο συγχωρημένον νὰ φορῇ, ἀλλὰ ταπεινὰ καὶ μέτρια. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίνατο· «Πιστεύσατέ μοι ὅτι ἐγὼ τὸν εἶδα λευκοφόρον ὡς Πατριάρχην ἐνδεδυμένον καὶ πιστεύω νὰ μὴ ἐπλανήθην, ἀλλ’ ὁ Θεός, ὃστις γινώσκει τὰ μέλλοντα, μοῦ ἔδειξε τὴν ἀλήθειαν». Κατὰ δὲ τὴν πρόρρησιν τοῦ Ἁγίου ἐγένετο καὶ ἡ ἔκβασις ὅθεν ἐθαύμασαν ἅπαντες.

Ἄρχων τις, Τερέβων ὀνόματι, τὸ γένος Σαρακηνός, εἶχε γυναῖκα στεῖραν καὶ ἄτεκνον· ὅθεν ἐζοῦσαν βίον ἀβίωτον καὶ εἶχον ἄμετρον λύπην ἀμφότεροι. Παραγενόμενοι λοιπὸν πρὸς τὸν Ἅγιον παρεκάλουν αὐτὸν νὰ λύσῃ τὴν λύπην των μὲ τὴν εὐπρόσδεκτον εἰς τὸν Θεὸν ἱκεσίαν του ὁ δὲ Ὅσιος, τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ ποιήσας τρισσῶς, ἤγγισε τὴν χεῖρά του εἰς τὴν γαστέρα τῆς γυναικὸς λέγων· «Ὑπάγετε χαίροντες, ὅτι ὁ Κύριος σᾶς δίδει τὴν χάριν νὰ γεννήσετε τρία τέκνα». Οὗτοι δὲ ἀδιστάκτως ταῦτα πιστεύοντες ἀνεχώρησαν ἀγαλλόμενοι, καὶ μὲ καιρὸν ἐγέννησαν τὸν πρῶτον υἱόν, Πέτρον αὐτὸν ὀνομάσαντες ἔπειτα μετὰ χρόνους ἐγέννησαν καὶ τὰ ἄλλα δύο κατὰ τὴν ἀψευδῆ τοῦ Εὐθυμίου ὑπόσχεσιν.

Ἀδελφός τις ἦτο εἰς τὴν Λαύραν, Ρωμαῖος τὸ γένος, ὀνόματι Αἰμιλιανός, μετερχόμενος πολιτείαν ἐνάρετον ἐκ νεότητος καὶ ἐξόχως ἦτο περισσῶς καθαρὸς εἰς τὴν σάρκα καὶ σωφρονέστατος τοῦτον ἐφθόνησεν ὁ διάβολος καὶ τοῦ ἔδωκε Κυριακήν τινα χαλεπὸν καὶ ἄγριον πόλεμον εἰς τὴν σάρκα, τὸν ὁποῖον μὴ δυνάμενος νὰ ὑπομένῃ ἔκλινεν εἰς τοὺς αἰσχροὺς λογισμοὺς καὶ ἔκαμνε συγκατάθεσιν. Ὅταν λοιπὸν ἐπῆγε τὴν αὐγὴν εἰς τὸν ὄρθρον ὁ Ἅγιος, ἔτυχε πλησίον του ὁ ρηθεὶς ἀδελφὸς καὶ τόσην δυσωδίαν ἠσθάνθη ἐξερχομένην ἀπ’ αὐτοῦ, ὥστε ἠννόησε τὴν ἐπιβουλὴν τοῦ δαίμονος καὶ ἐπιτιμήσας αὐτὸν ἔρριψε τὸν ἀδελφὸν εἰς τὴν γῆν καὶ τὸν ἐσπάραττεν ὁ μισάνθρωπος· ὁ δὲ ὀδυνώμενος ἐξέβαλλεν ἀφροὺς ἐκ τοῦ στόματος. Τότε