τῆς κοινῆς τῶν Πατριαρχῶν ἀναφορᾶς ὁ Πάπας ἠξίωται· οὐκ ὀφείλει οὐδὲ γένος λατινικὸν ἐκ χειρὸς ἱερατικῆς, διὰ τῶν θείων καὶ ἀχράντων μυστηρίων ἁγιάζεσθαι, εἰ μὴ κατάθηται πρότερον ἀποσχέσθαι τῶν λατινικῶν δογμάτων καὶ συνηθειῶν καὶ κατὰ Κανόνας κατηχηθῇ καὶ τοῖς Ὀρθοδόξεις ἐξισωθῇ».
Ἀκούεις; ἀπεσχίσθησαν, οὐ μόνον εἰς ἔθη, ἀλλὰ καὶ δόγματα, τῆς Ἐκκλησίας ἀλλότρια, πάντως αἱρετικὰ καὶ ὅτι κατὰ Κανόνας κατηχηθῆναι, ὀφείλειν καὶ τοῖς Ὀρθοδόξοις ἀξιωθῆνοι· εἰ δὲ κατηχηθῆναι, δῆλον ὅτι καὶ τῷ μύρῳ χρισθῆναι. Πόθεν οὖν ἡμῖν ἀνεφάνησαν ἐξαίφνης ὄντες Ὀρθόδοξοι, οἱ διὰ τοσούτων διδασκάλων κριθέντες αἱρετικοί; Τὶς αὐτοῖς οὕτω ραδίως Ὀρθοδόξους πεποίηκεν; Ὁ χρυσός, εἰ βούλοιο τἀληθῆ λέγειν καὶ κέρδη τὰ σά· μᾶλλον μὲν οὖν ἐκείνους οὔτε πεποίηκεν Ὀρθοδόξους, σὲ δὲ ποιήσας ἐκείνοις ὅμοιον, εἰς τὴν αἱρετικὴν ἀπεώσατο μοῖραν.
Ἀλλ’ εἰ μεσότητά τινα, φησίν, ἐπενοήσαμεν τῶν δογμάτων, ἐκείνοις· τε συναφθησόμεθα δι’ αὐτῆς καὶ πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς ἕξομεν, οὐδὲν ἀναγκαζόμενοι λέγειν παρὰ τὰ εἰωθότα καὶ παραδεδομένα. Τοῦτ’ ἐστιν ἐκεῖνο, τὸ τοὺς πολλοὺς ἐξ ἀρχῆς ἀπατῆσαν καὶ πεῖσαν ἀπολουθεῖν τοῖς εἰς τὸν κρημνὸν τῆς δυσσεβείας ἀπάγουσι· πιστεύσαντες γὰρ εἶναί τι μέσον ἀμφοῖν τῶν δοξῶν, ὅπερ ἐπί τινων ἐναντίων συμβαίνει, πρὸς τὸ δεινὸν ηὐτομόλησαν. Ἀλλὰ λέξιν μὲν ἐνδέχεται μέσην δύο δοξῶν εὑρεθῆναι τὰς ἀμφοτέρας σημαίνουσαν ὁμωνύμως· δόξα δὲ μέση ἐναντίων δοξῶν περὶ τοῦ αὐτοῦ πράγματος, ἀδύνατον· εἰ δὲ μὴ καὶ ἀληθείας καὶ ψεύδους ἔσται τι μέσον καὶ καταφάσεως καὶ ἀποφάσεως, ἀλλ’ οὔκ ἐστιν, ἐπὶ παντὸς γὰρ ἢ κατάφασις ἢ ἀπόφασις;.
Εἰ μὲν οὖν ἀληθὲς τὸ λατινικὸν δόγμα, τὸ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύεσθαι, ψευδὲς τὸ ἡμέτερον, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς μόνον· εἶ δὲ τὸ ἡμέτερον ἀληθές, ψευδὲς ἂν εἴη δήπου τὸ ἐκείνων. Τί οὖν ἂν εἴη μέσον τούτων; Οὐδέν. Πλὴν εἰ μὴ λέξις πρὸς ἄμφω τὰς δόξας ὁρῶσα καθάπερ τις κόθορνος [18], αὕτη οὖν ἡμᾶς ἑνωθῆναι ποιήσει; Καὶ τί δράσωμεν ὅταν ἀλλήλους ἐξετάζωμεν, περὶ τῶν νοημάτων καὶ τῶν δοξῶν; ἔνι καὶ ἀμφοτέρους ἡμᾶς προσειπεῖν Ὀρθοδόξους τοὺς τ’ ἐναντία φρονοῦντας; Ἐγὼ μὲν οὐκ οἶμαι· σὺ δ’ ὃν εἰδείης ὁ πάντα φέρων καὶ πάντα ῥᾳδίως ἐπονομάζων, βούλει παρὰ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου μαθεῖν οἷα περὶ τῆς μεσότητος γράφει; Ἄκουσον· «Ἡ πρὸς πάντας ὁρῶσα τοὺς παριόντας εἰκών, ὁ τῶν ἀμφοτέρων ποδῶν κόθορνος, ἡ κατὰ πάντα ἄνεμον λίκμησις, ἐξουσίαν λαβοῦσα τὴν νεόγραφον κακουργίαν καὶ τὴν κατὰ τῆς ἀληθείας ἐπίνοιαν· τὸ γὰρ ὅμοιον, κατὰ τὰς γραφάς, τῆς εὐσεβείας πρόσχημα ἦν, περὶ τῆς ἐπινοηθείσης τότε μεσότητος».