Ἐπειδὴ δὲ ἔγινε λόγος καὶ περὶ οἰκονομίας, ἀναφέρομεν, εἰς τοῦτο ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον εἶπεν ὁ ἱερὸς Εὐλόγιος Ἀλεξανδρείας: «Ἐὰν γάρ τινες ἀφ’ ἡμῶν οἰκονομίαν δέξωνται, ἄνευ τοῦ τὴν Ἐκκλησίαν εἰς τὴν ἑαυτῆς ἐλευθερίαν ἐπανελθεῖν, οἱ τοιοῦτοι οὐκ οἰκονομίαν ποιήσουσιν, ἀλλὰ μετατεθήσονται πρὸς ἀλλοτρίαν Ἐκκλησίαν καὶ δόξαν (ἤτοι τὴν Λατινικήν)· ὅτι γὰρ τὸ τῆς οἰκονομίας ὁ ὀρθὸς λόγος μεταχειρίζεται, ὅτε τὸ δόγμα τῆς Εὐσεβείας οὐδὲν παραβλάπτεται». Ἐὰν λοιπὸν ὁ Πατριάρχης πληροφορήσῃ ἡμᾶς ὅτι τὴν ἰδίαν μὲ ἡμᾶς ἔχει δόξαν, τότε νὰ συνέλθωμεν καὶ νὰ συσκεφθῶμεν καὶ περὶ οἰκονομίας.
Τὴν ἀναφορὰν ταύτην ὑπέγραψαν οἱ ἐν Κωνσταντινουπόλει εὑρεθέντες Μητροπολῖται, ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες, Ἡγούμενοι καὶ Ἱερομόναχοι, ἐν ὅλῳ δέκα πέντε.
Ἄλλαι κατακρίσεις τῆς ἐν Φλωρεντίᾳ ψευδοσυνόδου.
Ὁ Λέων ὁ Νομοφύλαξ, εὑρεθεὶς καὶ αὐτὸς εἰς Φλωρεντίαν, ἔγραψεν ἰδιαιτέραν κατάκρισιν τῆς Συνόδου, εἰς τὴν ὁποίαν ὁμολογεῖ ὅτι ἀκολουθήσας τὸν τότε Πατριάρχην Ἰωσήφ, ὡς Κληρικὸς αὐτοῦ, καὶ ἀποδεχθεὶς τὰ ἐκεῖ ἀποφασισθέντα, παρεδέχετο αὐτὰ μέχρι τοῦ θανάτου τοῦ Πατριάρχου Ἰσιδώρου Β’ (1456-1457). Ἤδη ὅμως σκεφθεὶς περὶ τούτων ὡριμώτερον καὶ μὴ θέλων νὰ εἶναι ἀποκεκομμένος ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ὁμολογεῖ ὅτι ἐπλανήθη καὶ ἀποκηρύσσει τὴν λατινικὴν δόξαν καὶ ἀποστρέφεται τοὺς αὐτὴν φρονοῦντας καὶ ἀποβλήτους θεωρεῖ τῆς τῶν Χριστιανῶν Πίστεως.
Διὰ τοῦτο λοιπὸν ὁμολογεῖ ὅτι παρανόμως ἔγινεν ἡ προσθήκη εἰς τὸ Σύμβολον, ὅτι ἀποκηρύσσει αὐτὴν καὶ πᾶν ἄλλο ἔθος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Λατίνων, τὸ ὁποῖον καταδικάζει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὅπως καταδικάζει καὶ πᾶσαν ἄλλην αἵρεσιν ἀποβληθεῖσαν καὶ καταδικασθεῖσαν ὑπὸ τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Ὄπισθεν τῆς ὁμολογίας ταύτης Λέοντος τοῦ Νομοφύλακος εὑρέθη ἰδιόχειρος ὁμολογία τοῦ Νικομηδείας Μακαρίου ἔχουσα ὡς ἑξῆς: