«Ἐγὼ ὁ ταπεινὸς Μητροπολίτης Νικομηδείας Μακάριος, συγχώρησιν αἰτήσας ἐκ τοῦ Παναγιωτάτου ἡμῶν Δεσπότου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐφ’ οἷς ἔδοξα κατὰ τοὺς παρελθόντας χρόνους ἁμαρτεῖν εἰς αὐτήν, καὶ ἀπαιτηθεὶς ὁμολογίαν, εὑρέθη δὲ ἐνταῦθα ἐκτεθειμένη ὄπισθεν, ταύτην στέργω καὶ ἀσπάζομαι καὶ αὐτὸς ὅλῃ ψυχῇ καὶ παραδίδωμι τῷ Παναγιωτάτῳ μοι Δεσπότῃ τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ, καὶ δι’ αὐτοῦ τῇ Ὀρθοδόξῳ Καθολικῇ Μεγάλῃ Ἑκκλησίᾳ τῶν Γραικῶν, ἣν καὶ ὑπογράφω ἰδιοχείρως, διὰ τὸ βέβαιον μηνὸς Φεβρουαρίου ιβ’ τοῦ ἔτους ͵ϛϡοβ’ (6972 ἀπὸ κτίσεως κόσμου ἤτοι ἀπὸ Χριστοῦ 1464) [19].

Μαθὼν ὁ Πάπας ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν στέργουν τὴν ἕνωσιν καὶ τὴν Φλωρεντινὴν Σύνοδον συνοδικῶς κατέκριναν, ἀπέστειλεν ἀντιπροσώπους εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἵνα συζητήσουν μὲ τοὺς σοφοὺς τῶν Ἑλλήνων. Ἀλλ’ οὐδὲν κατορθώσαντες ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι.

Θάνατος τοῦ Ἰωάννου καὶ ἄνοδος  Κωνσταντίνου τοῦ Παλαιολόγου εἰς τὸν θρόνον.  Ἀποκατάστασις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡρεμίας.

Ἐπὶ τῆς Πατριαρχίας τοῦ Γρηγορίου, ὁ βασιλεὺς Ἰωάννης, βλέπων τὰς συνεχεῖς ἥττας τῶν Χριστιανικῶν ὅπλων καὶ ἀνωφελῆ τὴν ἀντίστασιν τοῦ ἀδελφοῦ του Κωνσταντίνου, διαψευσθεὶς δὲ εἰς τὰς προσδοκίας του περὶ βοηθείας ἐκ μέρους τῶν Λατίνων καὶ μεταμελούμενος δι’ ὅσα εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως διέπραξε, κατελήφθη ὑπὸ νευρικοῦ πυρετοῦ καὶ μετ’ ὀλίγον ἀπέθανε τὴν 30ὴν Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1448.

Εἰς τὸν θρόνον ἀνῆλθεν ὁ ἀδελφός του Κωνσταντῖνος, ὁ ἐπονομαζόμενος Δράκων διὰ τὴν γενναιότητα του. Οὗτος προσεκάλεσεν ἀμέσως ἐξ Ἐφέσου τὸν Ἅγιον Μάρκον, ἵνα διορθώσῃ τὴν Ἐκκλησίαν. Ὁ Ἅγιος ἐπρότεινεν εἰς τὸν βασιλέα τὴν σύγκλησιν Συνόδου, ἥτις καὶ συνεκροτήθη εἰς τὸν Ναὸν τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, μετεχόντων εἰς ταύτην καὶ τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν. Κατὰ τὴν Σύνοδον ἐκείνην ἔγιναν τέσσαρες Συνελεύσεις.