Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν ΙΩΑΝΝΟΥ τοῦ Καλυβίτου.

Οὕτως ἔμεινεν ὅλην τὴν νύκτα προσευχόμενος. Ὅταν ἐξημέρωσεν, ἦλθεν ὁ θυρωρὸς κατὰ τὴν συνήθειαν καὶ ἤνοιξε τὴν θύραν καὶ ἐξῆλθεν ἕνας δοῦλος τοῦ πατρός του· καὶ ὡς εἶδε τὸν Ὅσιον ταλαιπωρημένον καὶ ξεσχισμένον τοῦ λέγει· «Ποιὸς εἶσαι, ὦ ἄνθρωπε, καὶ τί γυρεύεις; Πῶς ἐτόλμησες καὶ ἦλθες ἐδῶ τόσον πρωΐ; Ὕπαγε ἀπ’ ἐδῶ, διότι ὁ οἰκοδεσπότης θέλει νὰ ἐξέλθῃ διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν βασιλέα καί, ἂν σὲ ἴδῃ, θέλει σὲ ὑβρίσει καὶ ἡμᾶς θέλει τιμωρήσει». Τοιούτους λόγους ἔλεγεν ὁ δοῦλος πρὸς τὸν αὐθέντην, μὴ γνωρίζων ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Ἰωάννης, διὰ τὸν ὁποῖον κλαίουν καὶ ὀδύρονται. Ὁ δὲ Ὅσιος Ἰωάννης εἶπε πρὸς τὸν δοῦλον ἐκεῖνον· «Παρακαλῶ σε, ἄνθρωπε, διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἄφησέ με ἐδῶ εἰς μίαν γωνίαν νὰ παραμένω καὶ δὲν θέλω σὲ ἐμποδίζει εἰς τίποτε, καὶ νὰ εἶσαι βέβαιος ὅτι θέλεις ἔχει μισθὸν ἀπὸ τὸν Δεσπότην Χριστόν, διότι ἐσώθη πτωχὸς εἰς τὴν θύραν αὐτήν». Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος λοιπὸν τὸν εὐσπλαγχνίσθη καὶ τὸν ἄφησε καὶ ἐκάθητο εἰς μίαν γωνίαν.

Ὅταν δὲ ἠγέρθησαν οἱ γονεῖς αὐτοῦ τὸ πρωῒ καὶ τοὺς εἶδεν ὁ Ὅσιος Ἰωάννης, εὐθὺς ἐγέμισαν οἱ ὀφθαλμοί του δάκρυα καὶ εἶπε καθ’ ἑαυτόν· «Ἰδοὺ ὅπου εἶδες, ὦ Ἰωάννη, καὶ τοὺς γονεῖς σου μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ σου, ἀλλ’ ὅμως ἀγωνίζου νὰ καταπατήσῃς τὰς ἐνέδρας καὶ τὰς μεθόδους τοῦ διαβόλου». Προσευχηθεὶς δὲ πάλιν εἰς τὸν Θεὸν εἶπε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, μὴ ἐγκαταλίπῃς με». Ἐξελθὼν λοιπὸν ὁ πατήρ του καὶ ἰδὼν ἐκεῖ τὸν Ὅσιον, πτωχόν, ξεσχισμένον καὶ ταλαιπωρημένον, τὸν ἐλυπήθη καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Πόθεν εἶσαι, πτωχέ;». Ὁ δὲ ἀπεκρίθη πρὸς τὸν πατέρα του· «Ξένος εἶμαι, καὶ παρακαλῶ τὴν ἐνδοξότητά σου νὰ μὴ μὲ σιχαθῇς, ἀλλὰ κάμε ἔλεος καὶ ἄφησέ με νὰ παραμένω εἰς τὸ προπύλαιον». Ὁ δὲ πατήρ του λέγει· «Ἐλθὲ μέσα εἰς τὴν αὐλὴν καὶ κάθισε εἰς ἓνα δωμάτιον». Ὁ δὲ Ὃσιος εἶπε· «Φθάνει με ἐδῶ, κύριέ μου, εὐχαριστημένος εἶμαι· μόνον παρακαλῶ σε νὰ προστάξῃς ἕνα ὑπηρέτην νὰ μοῦ κάμῃ μίαν καλύβην». Ὁ δὲ Εὐτρόπιος ἐπρόσταξε καὶ ἔκαμαν τὴν ἐπιθυμίαν του, καὶ τὸ ἑσπέρας, ὅταν ἐπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκόν του, εἶπε τῆς συζύγου του δι’ αὐτὸν λέγων· «Πολὺ λυποῦμαι αὐτὸν τὸν πτωχόν, ὁ ὁποῖος εἶναι ἔξω εἰς τὴν θύραν καὶ ὑποφέρει τόσον ψῦχος καὶ τόσον χειμῶνα καὶ πάγους· πλὴν ὅμως ἴσως ὁ Θεὸς τὸν ἐξαπέστειλε διὰ νὰ σωθῶμεν καὶ ἡμεῖς διὰ τῆς προσευχῆς του».


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Μονὴ τὸν Ἀκοιμήτων ἐκτίσθη τὸ πρῶτον ὑπὸ Ἀλεξάνδρου Μοναχοῦ παρὰ τὸ στόμιον τοῦ Βοσπόρου πρὸς τὸν Πόντον. Ἀκολούθως δὲ μετεφέρθη ἐπὶ τῆς Μικρασιατικῆς ἀκτῆς τοῦ Βοσπόρου, ἔναντι τοῦ βορείως τῆς Κωνσταντινουπόλεως κειμένου Σωσθενίου, περιοχῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπαρχίας Χαλκηδόνος. Ἡ νέα Μονὴ ᾠκοδομήθη περὶ τὰ μέσα τοῦ Ε’ αἰῶνος ὑπὸ τῶν διαδόχων τοῦ Ἀλεξάνδρου Ἰωάννου καὶ Ὁσίου Μαρκέλλου, τοῦ ἑορταζομένου τὴν κθ’ (29ην) Δεκεμβρίου (βλέπε ἡμέτερος «Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», Τόμος ΙΒ’). Ἐπὶ τῆς ἡγουμενίας τοῦ Ὁσίου Μαρκέλλου ἡ Μονὴ ἔφθασε ταχέως εἰς ὑψίστην ἀκμήν. Ἐκαλεῖτο δὲ Μονὴ τῶν Ἀκοιμήτων, διότι κατὰ τὸ τυπικὸν τοῦ ἀρχικοῦ κτίτορος οὐδέποτε κατέπαυεν ἐν αὐτῇ ἡ ὑμνολογία τοῦ Θεοῦ, ἐπιτυγχανομένου τούτου διὰ τῆς ἐναλλαγῆς τῶν χορῶν καθ’ ὅλον τὸ εἰκοσιτετράωρον. Ἡ ὑμνολογία δὲν διεκόπτετο οὔτε κατὰ τὸ διάστημα τῆς ἀλλαγῆς τῶν χορῶν.