ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν, ὁ ἐπιλεγόμενος Καλυβίτης, ἐγεννήθη ἐν Κωνσταντινουπόλει κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ βασιλέως Λέοντος τοῦ Μεγάλου τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη 457-474. Ὁ πατήρ του ἦτο ἄρχων τις πολὺ πλούσιος, Συγκλητικὸς τὴν ἀξίαν, ὀνόματι Εὐτρόπιος, ἡ δὲ τούτου ὁμόζυγος ἐκαλεῖτο Θεοδώρα, εὐσεβεῖς καὶ οἱ δύο, ὄχι μόνον κατὰ κόσμον περίβλεπτοι, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ ἤθη καὶ τοὺς τρόπους ἐπιεικεῖς καὶ χρηστότατοι. Οὗτοι ἐγέννησαν τρεῖς παῖδας, ἐξ ὧν τοὺς μὲν δύο ἐτίμησαν μὲ λαμπρότατα ἀξιώματα καὶ βιοτικὴν εὐδαιμονίαν. Ὁ δὲ νεώτερος, ὁ καλὸς οὗτος Ἰωάννης, ἔμεινε μὲ τοὺς γονεῖς του καὶ ἐπεμελεῖτο τὰ ἱερὰ γράμματα, εἰς τὰ ὁποῖα ἐπροτίμησε νὰ πλουτήσῃ μᾶλλον ἢ εἰς τὰ χρήματα, μὴ ἀποβλέψας, κατὰ τὸν Δαβίδ, εἰς ψευδεῖς καὶ ματαίας δόξας. Ὅταν ἦτο δώδεκα ἐτῶν, περισσοτέραν ἐπιμέλειαν εἶχε νὰ ἀκούῃ τὰ θεῖα λόγια, παρὰ τὰ μαθήματα. Ὡς ἐκ τούτου ἐσύχναζεν εἰς τὰς Ἐκκλησίας ἡμέραν καὶ νύκτα, ποτίζων τὴν διψῶσαν ψυχήν του διὰ τῶν θείων λόγων, ὥσπερ φυτὸν πεφυτευμένον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ὅπερ ποτιζόμενον δι’ αὐτῶν ἀποδίδει ἐν καιρῷ τοὺς καρποὺς αὐτοῦ.

Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον Μοναχός τις ἀπὸ τὴν Μονὴν τῶν Ἀκοιμήτων [1] εἶχε πόθον νὰ προσκυνήσῃ τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ ἀρχίζων τὴν ὁδοιπορίαν διῆλθεν ἐκ Κωνσταντινουπόλεως διά τινα ὑπόθεσίν του, καὶ παρέμενεν εἰς οἰκίαν τινὰ πλησίον τῆς τοῦ Συγκλητικοῦ. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἰωάννης, ἠρώτησε πόθεν ἦτο καὶ ποῦ ἐπορεύετο, ὁ δὲ εἶπεν εἰς αὐτὸν πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν. Ὁ δὲ Ἰωάννης τὸν ἠρώτα διὰ τὰς τάξεις τοῦ ρηθέντος Μοναστηρίου ἐπιμελέστατα καὶ ὁ Μοναχός, βλέπων αὐτὸν ὅτι εἶχε πόθον πολὺν εἰς τὰ τοιαῦτα, τοῦ διηγήθη καταλεπτῶς ἅπασαν τὴν τάξιν τῆς Μονῆς, περὶ νηστειῶν καὶ ψαλμῳδιῶν καὶ τῶν λοιπῶν ἀρετῶν. Οἱ λόγοι οὗτοι ἐφαίνοντο εἰς τὸν Ἰωάννην γλυκύτεροι μέλιτος, καὶ τρωθεὶς τὴν καρδίαν μὲ τὸν πόθον τῆς ἀσκήσεως ἐπῆρε τὸν Μοναχὸν εἰς τόπον ἀπόκρυφον καὶ τοῦ λέγει· «Ὁρκίζω σε εἰς τὸν ἐν Τριάδι Θεόν, ὅταν ἐπιστρέψῃς διὰ τὸ Μοναστήριον, νὰ ἔλθῃς ἀπ’ ἐδῶ νὰ μὲ πάρῃς κρυφίως μαζί σου, νὰ γίνω Μοναχὸς τὸ συντομώτερον, πρὶν μάθουν οἱ γονεῖς μου ποῦ εἶμαι, διότι σκέπτονται νὰ μὲ ὑπανδρεύσωσι καὶ νὰ μὲ τιμήσουν μὲ ἀξιωμάτων ἀρχὰς καὶ κοσμικὴν φαντασίαν καὶ ματαιότητα. Ἀλλ’ ἐγὼ ἔχω πολὺν πόθον διὰ τὴν μοναδικὴν πολιτείαν, καὶ διψῶ νὰ συναριθμηθῶ εἰς τὴν συνοδείαν σας, διότι τοῦτο νομίζω ἀληθῆ δόξαν καὶ τιμὴν βεβαίαν καὶ σφραγῖδα τῆς ἐκεῖθεν μακαριότητος». Τότε ὁ Μοναχὸς τοῦ ὑπεσχέθη νὰ ἐκπληρώση τὸν πόθον του. Αὐτὸς λοιπὸν ἀπῆλθεν εἰς τὴν ὁδόν του, τοῦ δὲ Ὁσίου ὁ θεῖος ἔρως καὶ πόθος πρὸς Χριστὸν ηὔξανεν εἰς τὴν ψυχήν του καὶ ἀνεφλέγετο, καὶ εἶχε χαρὰν νὰ συνευρίσκεται καθ’ ὥραν μὲ τὸν ποθούμενον καὶ νὰ συνομιλῇ νοερῶς μετὰ τοῦ Κυρίου.