ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου ἀπὸ τίνος δειλιάσω;». Ἔχων ὅμως ὁ Ὅσιος αὐτὸν τὸν πόλεμον καθημερινῶς ἀπὸ τὸν διάβολον ἐταλαιπώρει τὸ σῶμά του ἀκόμη περισσότερον καὶ βλέπων αὐτὸν ὁ Ἡγούμενος πάλιν τὸν ἐνουθέτει καὶ τοῦ ἔλεγε νὰ μὴ δίδῃ πολὺν κόπον εἰς τὸ σῶμά του, διότι θέλει ἀσθενήσει, καὶ τὸν ἐδίδασκε λέγων· «Ἡ πολλὴ νηστεία καὶ ἄσκησις πολλάκις φέρει τὸν ἄνθρωπον καὶ κολάζεται ὡσὰν φονεύς». Ὁ δὲ Ὅσιος, ἐπειδὴ ὑπερβολικῶς κατετήκετο καὶ μὴ ὑποφέρων πλέον, ἐξωμολογήθη πρὸς τὸν Ἡγούμενον λέγων· «Οὐχί, πάτερ τίμιε, ἡ νηστεία δὲν μὲ ταλαιπώρησεν οὔτε ἡ ἄσκησις, ἀλλὰ αἱ ἁμαρτίαι μου μὲ βασανίζουσι, διότι ὁ φθονερὸς διάβολος ἔχει πολλὰς ἡμέρας ὅπου ἐτάραξε τὴν καρδίαν μου καὶ μοὶ ἔβαλε πολὺν πόθον νὰ ἐπιστρέψω νὰ ἴδω τοὺς γονεῖς μου, καὶ ὅταν τοὺς ἐνθυμοῦμαι φλόγα πυρὸς ἐξέρχεται ἀπὸ τὴν καρδίαν μου. Ἐκτὸς δὲ τούτων καὶ ἄλλας πολλὰς ἐνθυμήσεις μοῦ ἐνθυμίζει ὁ ἐχθρὸς τῆς ψυχῆς μου».

Ταῦτα ἀκούων ὁ Ἡγούμενος ἀπὸ τὸν Ἰωάννην ἀνεστέναξε καὶ εἶπε· «Τέκνον μου Ἰωάννη, δὲν σοῦ ἔλεγα πῶς δὲν θέλεις δυνηθῆ νὰ ὑποφέρῃς τὸν κόπον τῆς ἀσκήσεως, διότι ὁ διάβολος εἶναι φθονερὸς καὶ πολύπλοκος, καὶ ἔχει νὰ ἐγείρῃ πολλὰς παγίδας ἐναντίον τῶν πολεμούντων αὐτόν; Λοιπόν, τέκνον μου, τώρα τὶ ἔχεις κατὰ νοῦν νὰ κάμῃς;». Ἀποκρίνεται ὁ Ὅσιος· «Νὰ μὲ συγχωρήσῃς νὰ ὑπάγω εἰς τοὺς γονεῖς μου καὶ ἐκεῖ νὰ τὸν νικήσω καὶ νὰ καταπατήσω τὰς μηχανάς του στηριζόμενος εἰς τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ μου καὶ εἰς τὰς ἁγίας σου εὐχάς». Ὁ δὲ Ἡγούμενος, ὡς ἐνάρετος ἄνθρωπος, προγνωρίσας χάριτι Χριστοῦ τὸ μέλλον τοῦ Ὁσίου καὶ ἐπειδὴ ἔβλεπεν αὐτὸν ὅτι ἐταλαιπωρήθη τόσον ἀπὸ τὸν πόλεμον τοῦ διαβόλου, ὥστε ἐκινδύνευεν εἰς θάνατον, ἡ ὡραιότης τοῦ προσώπου του ἠλλοιώθη, ἡ σάρξ του ἐξηράνθη, οἱ ὀφθαλμοί του ἐβαθύνθησαν, καὶ ἔμεινε μόνον τὸ δέρμα μὲ τὰ ὀστᾶ, τὸν ἐλυπήθη καὶ ἐδάκρυσε, διότι τὸν ἠγάπα πολὺ διὰ τὰς ἀρετάς του. Τὴν ἐπαύριον λοιπὸν ἐσύναξε πάντας τοὺς Μοναχοὺς καὶ Ἀσκητὰς τοῦ Μοναστηρίου καὶ ἔκαμαν παράκλησιν εἰς τὸν Θεὸν ὑπὲρ αὐτοῦ διὰ νὰ τοῦ δώσῃ δύναμιν καὶ νίκην κατὰ τοῦ διαβόλου, καὶ τοῦ λέγει· «Ἐν ὀνόματι τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πορεύου ἐν εἰρήνῃ καὶ ἔχε τὸν Χριστὸν συνοδοιπόρον νὰ σὲ δυναμώνῃ καὶ νὰ σὲ ὁδηγῇ εἰς τὸ θέλημά του». Τότε ἠγέρθη ὁ Ὅσιος καὶ ποιήσας μετάνοιαν ἠσπάσθη ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς καὶ παρεκάλεσεν αὐτοὺς ἵνα δεηθῶσι τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ αὐτοῦ. Ἐσήκωσαν ὅλοι λοιπὸν τὰς χεῖρας καὶ τὸν ηὐλόγησαν. Ὁ δὲ Ὅσιος εἶπε πρὸς αὐτούς· «Σῴζεσθε, ἀδελφοί μου, σῴζεσθε πατέρες μου, εὐλογημένη μου συνοδεία, καλὰ μὲ ἀνέθρεψαν αἱ εὐχαί σας, ἀλλ’ ἐγὼ ἤμουν ἀπὸ ὅλους σας ἐλάχιστος καὶ δὲν ἐστάθην ἄξιος νὰ εὑρίσκωμαι εἰς τὴν ἁγίαν σας συνοδείαν».