Ὅταν λοιπὸν ἐξύπνησεν ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἤρχισε νὰ κλαίῃ καὶ νὰ προσεύχηται πρὸς τὸν Θεὸν λέγων οὕτω· «Δόξα σοι, Χριστὲ Βασιλεῦ, ὅτι ἀνάξιον ὄντα μὲ κατηξίωσας διὰ τὴν ἀγαθότητά σου νὰ συναριθμηθῶ μετὰ τῶν εὐαρεστησάντων σοι Ἁγίων· ἀλλὰ δέομαί σου, Κύριε, νὰ ἐνθυμηθῇς καὶ τοὺς γονεῖς μου, οἵτινες μὲ ἐγέννησαν καὶ μὲ ἐσπούδασαν τὰ θεῖα καὶ ἱερὰ γράμματα καὶ μοὶ ἐγνώρισαν τὴν ὁδὸν τῆς σῆς ἀληθείας. Διό, δέομαί σου, συγχώρησον αὐτοὺς διὰ τὸ ὄνομά σου τὸ Ἅγιον καὶ μὴ ἐνθυμηθῇς οὐδὲ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν αὐτῶν. Ἄφες τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν, καὶ εἴ τι ἥμαρτον ὡς ἄνθρωποι ἔμπροσθέν σου. Διάρρηξον τὸ χειρόγραφον τῶν ἀνομιῶν αὐτῶν, ὡς μόνος ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ἡμῶν καὶ ἀπόστρεψον αὐτοὺς ἀπὸ τῶν ματαιοτήτων τοῦ κόσμου τούτου». Ὅταν ἐτελείωσε τὴν εὐχὴν ταύτην, προσεκάλεσε τὸν δοῦλον ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος τὸν ἐδέχθη πρῶτος καὶ τοῦ ἔκαμε καὶ τὴν καλύβην καὶ λέγει εἰς αὐτόν· «Κύριέ μου, ἐξ ἀρχῆς ἔκαμες ἔλεος εἰς ἐμὲ τὸν πτωχὸν καὶ ξένον καὶ ἐλεεινόν· παρακαλῶ σε ἀκόμη νὰ μοὶ κάμῃς καὶ ἕνα ἄλλο ζήτημα, καὶ ὁ Δεσπότης Χριστὸς θέλει σὲ ἀνταμείψει καὶ ἐδῶ εἰς τὸν ἐπίγειον κόσμον καὶ εἰς τὴν Βασιλείαν του τὴν αἰώνιον». Ὁ δὲ δοῦλος ἐκεῖνος εἶπε· «Μετὰ πάσης χαρᾶς εἰπέ μοι ὅ,τι θέλεις καὶ ἐγὼ νὰ τὸ κάμω». Τότε εἶπεν εἰς αὐτὸν ὁ Ὅσιος· «Ὕπαγε εἰς τὴν κυρίαν σου καὶ ἀφοῦ τὴν προσκυνήσῃς ἐκ μέρους μου, εἰπὲ εἰς αὐτήν· «Ὁ πτωχὸς ξένος ὁ ὁποῖος κείτεται εἰς τὴν καλύβην παρακαλεῖ τὴν ἐνδοξότητά σου νὰ μὴ τὸν περιφρονήσῃς διὰ τὸν πτωχεύσαντα δι’ ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς Χριστόν, ἀλλὰ νὰ ἔλθῃς εἰς αὐτὸν ἐκεῖ, διότι ἔχει λόγον νὰ σοῦ εἴπῃ».

Μεταβὰς ὁ δοῦλος εἶπε τοὺς λόγους τοῦ Ὁσίου εἰς τὴν κυρίαν του, ἡ δὲ εἶπεν· «Ἄρα γε τί θέλει νὰ μοῦ εἴπῃ ὁ πτωχὸς ἐκεῖνος, ὅτι ὁ Θεὸς τὸ γνωρίζει πῶς δὲν δύναμαι νὰ τὸν ἴδω ἀπὸ τὴν ἀγριότητα τοῦ προσώπου του». Ὅταν δὲ ἦλθεν ὁ Εὐτρόπιος, τοῦ εἶπε τὴν παραγγελίαν τοῦ Ὁσίου, ὅτι δηλαδὴ ζητεῖ νὰ ὑπάγῃ νὰ τὴν ἴδῃ, διότι θέλει νὰ τῆς εἴπῃ τι, ἀλλ’ αὐτὴ φοβεῖται τὴν ἀγριότητα τοῦ ποοσώπου του, ὁ δὲ Εὐτρόπιος τῆς εἶπεν· «Ὕπαγε, ὅτι, ἐὰν δὲν ὑπάγῃς, ἔχεις ἁμαρτίαν». Ὁ δὲ Ὅσιος, ὡς ἤκουσεν ἐκ τοῦ δούλου ἐκείνου ὅσα εἶπεν ἡ μήτηρ του δι’ αὐτόν, τὸν στέλλει πάλιν ἐκ δευτέρου καὶ τοῦ λέγει· «Ὕπαγε πάλιν εἰς αὐτὴν καὶ εἰπέ, ὅτι μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἀποθνῄσκω, καὶ ἐὰν δὲν ἔλθῃ, ὕστερον θέλει μετανοήσει πολύ». Ὡς δὲ ἤκουσεν ἡ Θεοδώρα, ὅτι μέλλει νὰ ἀποθάνῃ, εἶπε πρὸς τὸν δοῦλον ἐκεῖνον· «Ὕπαγε πάρε καὶ ἄλλους δύο