Τότε ὁ Ἡγούμενος, ὡς εἶδε τὴν ἀγάπην τοῦ νέου καὶ τὰ πολλὰ δάκρυα τὰ ὁποῖα ἔχυνεν, εὐσπλαγχνίσθη αὐτὸν καὶ τὸν ἔκαμε Μοναχόν, ἐνδύσας αὐτὸν τὸ ἀγγελικὸν σχῆμα, καὶ ηὐλόγησεν αὐτὸν λέγων· «Ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς πάντων καὶ ἡ ἰσχὺς τῶν ἀδυνάτων, νὰ σὲ ἀξιώσῃ τέκνον μου, νὰ φυλάξῃς τὰς ὁμολογίας ὅπου ἔκαμες ἔμπροσθεν τῶν Ἀγγέλων αὐτοῦ, καὶ νὰ δυνηθῇς νὰ νικήσῃς τὸν ὄφιν ἐκεῖνον, τὸν σκολιὸν δράκοντα, τὸν πολυμήχανον διάβολον». Ὁ δὲ Ὅσιος Ἰωάννης, προσκυνήσας αὐτόν, ἐζήτησε τὰς εὐχάς του καὶ ἀπεσύρθη εἰς τὸ κελλίον τὸ ὁποῖον τοῦ ἔδωκεν. Καὶ τὶς δύναται νὰ διηγηθῇ τὸν κόπον καὶ τὴν σπουδὴν ὅπου ἔβαλεν εἰς τὰς θείας ἀρετάς, τὴν νηστείαν, τὴν ἐγκράτειαν, τὴν ἀγρυπνίαν, τὰς ὁλονυκτίους δεήσεις καὶ προσευχάς, τὰ δάκρυα καὶ τὰς ἄλλας ἀρετάς; Τὴν ὑποταγὴν εἰς ὅλους καὶ τὴν ταπείνωσιν, τὴν μελέτην τῶν θείων Γραφῶν; Ἁπλῶς εἰπεῖν ἔφθασεν ὅλους εἰς τὴν ἄσκησιν καὶ ἐπέρασε τοὺς παλαιοὺς εἰς πᾶσαν ἀρετήν.
Ἐκάθισε δὲ ὁ Ὅσιος τρεῖς χρόνους εἰς τὸ Μοναστήριον ἐκεῖνο τῶν Ἀκοιμήτων καὶ ἀπὸ τὴν πολλὴν ἐγκράτειαν καὶ νηστείαν ἔγινεν ἀγνώριστος, καὶ τὸν ἐθαύμαζον πάντες οἱ εὑρισκόμενοι εἰς τὸ Μοναστήριον. Ὁ δὲ Ἡγούμενος τὸν καθωδήγει λέγων· «Πολὺν κόπον κάμνεις, ὦ τέκνον, καὶ πολλὴν νηστείαν καὶ θέλεις ἀσθενήσει καὶ δὲν θὰ δύνασαι πλέον νὰ κάμῃς τὸν κανόνα σου, νὰ δοξάζῃς τὸν Θεὸν κατὰ τὴν δύναμίν σου· διότι ὁ Θεὸς δὲν θέλει νὰ κάμῃς τὰ ὑπὲρ τὴν δύναμίν σου». Ταῦτα ἔλεγεν ὁ Ἡγούμενος πρὸς τὸν Ἰωάννην, διότι δὲν ἔτρωγε παντελῶς, εἰμὴ μόνον τὴν Κυριακήν, ὁπότε, ἀφοῦ μετελάμβανε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἔπειτα ἔτρωγεν ὀλίγον ἄρτον καὶ ἔπινεν ὀλίγον ὕδωρ, τόσον ὥστε νὰ μὴ χορτάσῃ οὔτε ὕδωρ. Θεωρῶν δὲ ταῦτα ὁ φθονερὸς διάβολος δὲν ἠδυνήθη νὰ ὑποφέρῃ νὰ καταπατῆται καὶ νὰ περιπαίζηται ἀπὸ τοιοῦτον νέον καὶ νὰ νικᾶται ἀπὸ ἄνθρωπον. Δι’ αὐτὸ καὶ βάλλει εἰς τὴν καρδίαν τοῦ Ἁγίου τὴν ἐνθύμησιν τῶν γονέων του καὶ τὴν ἐπιθυμίαν νὰ ὑπάγῃ νὰ τοὺς ἴδῃ.
Ὁσάκις λοιπὸν τοῦ ἔφερε τοιούτους λογισμούς, ἠγείρετο καὶ προσηύχετο καὶ παρεκάλει τον Θεὸν νὰ τοὺς διαλύσῃ. Ἀλλ’ ὁ διάβολος τὸν ἐπείραζεν ἀκόμη περισσότερον καὶ ἐθάρρει νὰ νικήσῃ τὸν Ὅσιον, ὅστις ἐνθυμούμενος τοὺς γονεῖς του καὶ τοὺς συμμαθητάς του ἐκαίετο ἡ καρδία του. Τοῦ ἐνεθύμιζε δὲ πάλιν ὁ διάβολος καὶ τὰ καλὰ φαγητὰ καὶ ὡραῖα ποτά, τὰ μαλακὰ στρώματα, τὰ πολυτελῆ ἐνδύματα καὶ τοῦ ἔδιδε μεγάλον πόλεμον, ὥστε ὡς φλόγα πυρὸς ἔβγαινεν ἀπὸ τὴν καρδίαν του ἡ ἐνθύμησις τουτων. Πάλιν ὅμως ἠγείρετο καὶ προσηύχετο καὶ ἔκαμνε τὸν σταυρόν του καὶ ἔλεγεν· «Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ, ὅτι σκάνδαλόν μου εἶ· ἔχω τὸν Χριστὸν βοηθόν. «Κύριος φωτισμός μου καὶ Σωτήρ μου τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος